TAIL 꼬리 • Sunmi 이 선미

XIII - Effect

Η αίσθηση της κατοχής εξουσίας είναι ωραία. Γι' αυτό άλλωστε και πολλοί άνθρωποι την καταχρώνται, πιστεύοντας πως είναι αλώβητοι. Πλέον για τις διαδρομές από και προς τη δουλειά με μετακινούσε ένα ιδιωτικό αμάξι της επιχείρησης με οδηγό τον Μπάμπαμ, μιας και ήδη γνωριζόμασταν πολύ καλά. Εξάλλου με αυτόν τον τρόπο ένιωθα κι εγώ η ίδια μια περισσότερη ασφάλεια.

Το σύστημα πλέον με απορροφούσε με αντίκτυπο την προσωπική μου ελευθερία. Την ήθελα όμως τόσο πολύ; Ενώ σε αντάλλαγμα μπορούσα να έχω λεφτά και καλές συνεργασίες; Σύντομα, αν το επιθυμούσα, με τις απολαβές μου θα μπορούσα να έχω ένα δικό μου σπίτι στο κέντρο της πιο πλούσιας πόλης σε όλη τη Νότιο Κορέα. Μην ξεχάσω να αναφέρω την ολοκλήρωση του Διδακτορικού μου και την επαγγελματική αποκατάσταση στο αντικείμενο που αγαπούσα από μικρή. Τα Μαθηματικά. Πολλές σκέψεις περνούσαν από το μυαλό μου πλέον, ως Assistant Manager του Τουάν. Κρατούσα όμως τα πόδια μου στο έδαφος.

Ο Μπάμπαμ, ο προσωπικός μπράβος του Τουάν, βγήκε από το μαύρο αμάξι με τα φιμέ τζάμια και μου άνοιξε την πίσω πόρτα. Μαζί κατευθυνθήκαμε στην πίσω πόρτα του κλαμπ.
«Ευχαριστώ πολύ.» Του είπα και ανέβηκα τα σκαλιά προς το γραφείο μου.
Μέχρι και το ντύσιμό μου είχε αλλάξει πια. Ο Τουάν είχε φροντίσει να μου προσφέρει μια ολόκληρη ντουλάπα γεμάτη brands γνωστών οίκων μόδας. Σημασία όμως είχε να μην αποπροσανατολιστώ από τους στόχους μου και από το ποια πραγματικά ήμουν. Μια 25χρονη φοιτήτρια από το Ντέγκου, με προορισμό την Ευρώπη.

Κάθισα στο ξύλινο και πλατύ γραφείο μου. Η καρέκλα τόσο αναπαυτική. Κάλεσα τη Χιέριμ στο τηλέφωνο του γραφείου μου. Το εργασιακό μου ωράριο πλέον ήταν από τις 10 μέχρι και τις 2 προ μεσημβρίας.
«Καλησπέρα, Χιέριμ. Ενημέρωσες για απόψε τον Χιουνσούνγκ;»
«Βεβαίως. Σε 10 λεπτά θα είναι πάνω.» Με διαβεβαίωσε η γραμματέας του Τουάν.
Σηκώθηκα, κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη του νέου μου boudoir και πήρα θάρρος. Μπορούσα να το κάνω. Ακόμη κι αν η Σούνμι με είχε παρακαλέσει να μην κάνω κάτι, που θα έθετε σε κίνδυνο τη δουλειά μου, πόσο μάλλον τη ζωή μου, ήθελα να γνωρίζω ποιος ήταν αυτός ο τύπος που την άγγιζε στη σκηνή. Ανασκουμπώθηκα και σκέφτηκα λοιπόν στρατηγικά. Το πόστο μου μου επέτρεπε να κάνω τέτοιου είδους «αξιολογήσεις».

Μετά από λίγο χτύπησε η πόρτα μου. Είπα στο νεαρό να περάσει μέσα. Φαινόταν «σκαλωμένος» θα έλεγα. Το βλέμμα του κοιτούσε ως επί το πλείστον το πάτωμα και φοβόταν να με κοιτάξει στα μάτια, αν και ως παρουσιαστικό φαινόταν ιδιαίτερα εξωστρεφής. Ίσως έφταιγε που είχα φορέσει το μαύρο κι επιβλητικό Versace κοστούμι μου. Ή το βλέμμα που το έριχνα πού και πού. Ήταν πολύ ψηλός και γυμνασμένος.
«Καθίστε, παρακαλώ.» Συνέστησα στα πλαίσια επαγγελματισμού.
Αφού πέρασαν λίγα λεπτά, μέσα στα οποία τον ρωτούσα διευκρινιστικές ερωτήσεις για το παρελθόν του, αλλά και για τους στόχους του, φτάσαμε στο εξής:
«Γιατί βρίσκεστε εδώ, αν επιτρέπεται;»
Σκάλωσε φανερά. Αμήχανα έφερε το ένα του χέρι στα μαύρα μαλλιά του κι έξυσε το κεφάλι του. Είχε σκληρά χαρακτηριστικά, μελαμψό χρώμα δέρματος και πάρα πολλά τατουάζ.
«Έχω ανάγκη τα λεφτά, δεν θα σας το κρύψω. Η μητέρα μου είναι άρρωστη και πασχίζω να πληρώνω τις ιατρικές αγωγές της.»
Εκεί με χτύπησε στην αχίλλειο πτέρνα μου για τα καλά.
«Καταλαβαίνω. Με τις εργατικές συνθήκες και το προσωπικό του μαγαζιού είστε ευχαριστημένος μέχρι τώρα κύριε Τσα;»
«Απολύτως. Και σας ευχαριστώ που μου δόθηκε τόσο γρήγορα και αναπάντεχα αυτή η δουλειά.»
Αναπάντεχα; Άλλη μια επιβεβαίωση ότι ο Τουάν τον είχε προσλάβει άρον-άρον για να μου τη σπάσει. Γαμημένος!