Neşeli bir kişi olmasına rağmen dışarıdan soğuk ve durgun bir yapıya sahip olması onu yalnız yapmıştır. Hayatını bilgisayara ait yaşayan Leman Kaya, tam bir yıldır kendini sanal hayat oyununa adamıştır. Ve her şey bu oyunla başlamıştır. Ah pardon he...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İYİ OKUMALAR 🎮💻
Oy sınırı: 150 Oy 100 Yorum (Bunu sıralama da yükselmek için yapıyoruz okunmaya göre oylar gerçekten çok düşük o yüzden yüklenin bebeklerim❣)
LEMAN KAYA;
"Tunç Özden"
Evin önünde üç tane siyah renginden büyük araçlar belirmişti. Hepsinin tepesinde yanıp sönen kırmızı ışıkları vardı. Kapıya doğru giderken aklımız ve düşüncelerimiz ise birbirine girmişti. Aras'ın son cümlesini sindirememişken dışarıya çıkmıştık. Şimdi ise bize üniformaları ile bakan beş kişiye bakıyorduk.
"Buyrun benim" Tunç'un kesik çıkan sesinden sonra kuvvetlice öksürüp kendi cümlesini tekrarladı.
"Merkeze kadar gelip ifade vermeniz gerekiyor" Ten rengi buğdaya çalan gür saçlı adam gözlerini ayırmadan Tunç'a dikmişti. Acımasızca bakar gibi bir hali vardı.
"Sebep?" Hepimiz dik durmaya çalışırken aslında bir domino gibi içten içe yıkıldığımızı biliyorduk. Çünkü öyle bir bokun içindeydik ki nasıl bulaştığımızı bile anlayamadan tekrar batıyorduk. Oldukça kötü bir benzetmeydi evet ama ben artık açıklayacak başka bir tanım bulamıyordum.
Tükenmiştim.
"Hakkınızda adam öldürmeden dolayı şikayet var"
Polis'in ağzından çıkan cümle ile gözlerim yerinden çıkacak kadar açıldı ve kendime engel olamayan bedenim ansızın öne atıldı. Sinir sistemim anında alt üst olurken bağırdım.
"Sen ne diyorsun be?!" Boyum kısa kaldığı için ona alttan bakarken "Hitaplarınıza dikkat edin hanımefendi görevimizi yapıyoruz" demesi ile daha da kanım kaynadı.
Hangi karaktersiz bu denli büyük bir iftira atabilirdi?!
"Kusura bakmayın ama yanlış ihbar almışsınız Tunç Özden'i biz kadar sizde tanıyorsunuz değil mi?"
Arkamdan Aras'ın sinirli nefes nefese sesi gelirken kolumdan geriye doğru çekildim. Çeken kişi Aras'ken Tunç'a baktım.
Çehresine.
Az önce birbirimize sığındığımız haldeyken şimdi geldiğimiz halin yıkımını görmüştüm. İfadesini bozmadan düz bir şekilde durmaya çalışıyor mimikleri ve bakışları arada dengesini bozuyordu.
'Bir şey yap Tunç' diyen iç sesimle haykırıyordum sanki. Onu götürmelerini istemiyordum. Sanki o şu an giderse tamamen kopacağız ve bağlanamayacağız gibi bir korku büyüyordu içimde. Kaybettiğim yolumu bulduran arkadaşımı da kaybedersem ne yapardık biz?
Nasıl mücadeleye devam edebilirdik?
Nasıl acılarımdan sıyrılabilirdim de karşı koyabilirdim bu lanet oyuna?
