Neşeli bir kişi olmasına rağmen dışarıdan soğuk ve durgun bir yapıya sahip olması onu yalnız yapmıştır. Hayatını bilgisayara ait yaşayan Leman Kaya, tam bir yıldır kendini sanal hayat oyununa adamıştır. Ve her şey bu oyunla başlamıştır. Ah pardon he...
Merhaba LAPTÜ oyuncuları nasılsınız? Biz bomba gibiyiz. Çünkü bölümümüz tam olarak öyle ^^
Üzülerek bölüme sınır koyuyoruz.Çünkü okunma sayısı ile oy sayısı arasında sosyal mesafe oluşmuş. Fahrettin Koca, görse duygulanacak..:) Normalde bu tarz şeyleri hiç sevmesekte mecburuz bknz.Tüm karakterlerimiz keşfedilmek istiyor. Zaten kısa sürede geçeceğimizi de biliyoruz.
Çok konuştuk siz arkanıza yaslanın ve bölümün tadını yudum yudum çıkartın ❣
Bölüm sınırı : 70 oy 100 yorum
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İYİ OKUMALAR 🎮 💻
Leman Kaya;
Gerçek bir tehlikenin oluşturduğu kaygıya korku deniyordu. Peki benim şuan yaşadığım gerçek miydi? Bunu tüm süreç boyunca beynime asla kabullendirememiştim. Değil mi? Beynimi susturmaya çalıştıkça içeriden sürekli yüksek bir çan sesi geliyordu. Şuan zeminin ayağımın altından kaydığını, tüm damarlarımın çekildiğini, gökte yer alan sanal Ay'ın parçalanıp üzerime yağdığını hissediyordum. Gözlerim anlık kararıyor tekrar parlıyordu. Sesler... Var ama yok. Bu nasıl bir şeydi bilmiyordum fakat duyup algılayamamak gibiydi. Bacaklarım titreyerek kendini yere bıraktığı an dizlerimin üstünde sert zeminle birlikte sürtündü. Tül gibi olan elbisemden dolayı tüm acı dizlerimde olsaydı dedim. Kalbimde değil.
Gözlerimin içini küçük bir çocuk kapladı. Yuvarlak kürenin içindeki çeşmeyi usulca açarak çığlık attı. Aciz bedenim şiddetle sarsılmaya başladı.
"Hayır, hayır.." Dudaklarımdan çıkan küflü kelimeler beynimi kandırmaya çalışıyordu.
O an bulanık görüş açıma bildiğim silüet yaklaştı.
Hiçbir şey bu kadar yıkmamıştı.
Hiçbir şey bu kadar korkutmamıştı.
Hiçbir şey bu kadar sarsmamıştı.
Yerde yer alan bedenime sarılan minik bedenle ağlamam şiddetlendi. Kokusu, hapis olduğum küreden beni özgürlüğüme çıkarmış gibiydi. Bu bir bebeğin ilk defa gözlerini açması, bir uğurböceğinin ilk kez uçması kadar farklıydı.
Dayanılmazımsıydı.
O kadar hasret kalmıştım ki, kalbimin yeniden kan pompaladığını hissediyordum. Ellerim saçlarına ulaştı ve onları gözüm kapalı hissettim. Annesini tanımaya çalışan bir bebek gibi dokundum. Tüm vücudumla onun gerçek olmak istediğini hem isteyip hem istemezcesine sardım. Sarıldım.
"Abla."
"Fırat..." Ne kadar süre öyle kaldık bilmiyorum. Ayrılıp yüzünü iki avucuma alarak gözlerine baktım. Derinliklerine girdim. Bana korkarak bakıyordu. İlk kez. Kardeşim bana korku ile bakıyordu. O bakışların içinde ailem vardı.
