Neşeli bir kişi olmasına rağmen dışarıdan soğuk ve durgun bir yapıya sahip olması onu yalnız yapmıştır. Hayatını bilgisayara ait yaşayan Leman Kaya, tam bir yıldır kendini sanal hayat oyununa adamıştır. Ve her şey bu oyunla başlamıştır. Ah pardon he...
Bölümü şimdiden ışıltalım çünkü sizleri güzel bir bölüm bekliyor. 🌟
Bu arada kitap kapağı değişsin mi yoksa şu an ki mi kalsın?
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
İYİ OKUMALAR💻🎮
Leman Kaya;
"Nerdesiniz lan?! Nerdesiniz piçler!!! Çıkın gelin ciğerinizi alayım! Cellatınız olayım lan!" Tunç elindeki viski bardağını sertçe masaya bırakırken oturduğu yerden kalktı ve sinirle etrafta yürümeye başladı. Sabah sarayda yüzünde belirginleşmiş olan damarlar yerini hala koruyordu.
"Hepsinin götünden kan alacağım. Yavşaklar!!!" Aras sinirle yüzünü sıvazlıyordu. Sesindeki nefretle her an birini boğabilirdi. Oturduğu sandalyede dikleşirken Tunç'un masaya bıraktığı viski bardağını eline aldı ve hiç tereddüt etmeden dudaklarına götürdü. Tek hamlede genzinden akan içki yüzünü buruşturmuştu.
"Gancıklar!" Ülker elindeki bira şişesini önümüzdeki havuza fırlatırken elimdeki kitabı saklamak istercesine daha çok sıktım. Saraydan Pozan sayesinde çıkmıştık. Evet ne kadar trajikomik olsada kızları oyalayıp bizi bir şekilde o çıkartmıştı ve eve geldiğimizden beri herkes dağılmış bir durumdaydı. Kimsenin aklını toplayamadığı o kadar belliydi ki. Bizimle oyun oynuyorlardı. Neden ve nasıl bilmiyordum ve artık olanları aklım algılayamıyordu.
"Duyuyor musunuz bizi lan amına koduğumun çocukları?! Tabiki duyuyorsunuz! Belanızı sikicem lan! Az bekleyin göt laleleri!" Tunç gözlerini gökyüzünden çekerken oturduğum yere biraz daha sindim. Herkes nefret ve kinle doluydu. Buna bende dahildim. Hatta bunu derinden hissetmesi gereken kişi de en çok bendim. Fakat diğerlerinin ateşi öyle çoktu ki ben yanlarında küçük bir alev gibi kalmıştım. Nasıl anlatsam... Minik bir alev topuysam ben, onlar şuan alevin kaynak yeriydi.
"Sikimsonikler! Olmamış yarım dünya dudak dolguları! Biri patlamış biri duran silikon memeler! 70 A beden siyah südyenli memeler sizi!" Pozan'ın yaratıcı küfürleri bile ortamdaki gergin havayı silemiyordu. Sanki kim daha iyi küfür eder yarışması yapıyorduk. Hepsi birbirinden daha yaratıcıydı.
"Ok... okusana şunu bir daha. Şöyle aptallığımızı daha sesli dinleyelim!" Aras sinirden zorlukla konuşurken hepsinin hedefi ben olmuştum. Yazıyı defalarca okumuştum. Hatta okumuştuk. Artık ezbere biliyordum. Kitabı açmaya gerek duymadan dudaklarım aralandı.
"Bulunduğunuz oyundaki tüm görevler sizleri oyalamak için veriliyor. Gerçekliğe kavuşmak için gözlerinizi sonuna kadar açın. Hakikat zirvededir. Zorunda bırakıldığınız tüm kuralları yıkın. İşte o zaman kaçış özgürlüktür." Sözlerim son bulurken Ülker'in ve Aras'ın yüzünü bir gülüş sarmıştı fakat bu normal bir gülüş değildi. Dizilerde ya da filmlerde katillerin yüzündeki gülüşler olurdu ya öyle bir şeydi.
