Хаанаас ч юм бүү мэд, хаврын борооны тэндээс
Хаялан цохилон нийлэх ятгын гурван таталганаас
Хацар норгон ирсэн цэгээхэн тэр уярал,
Хана, хэрэм, харц - ертөнцийн тусгаарлагч бүхнийг
Хоослон нэвтэлж буусан ер бусын илч
Хачин их улаан түймэр - хагацашгүй, дуусашгүй
Хайр дууссан.
Хаашаа ч юм бүү мэд, цэцэгс хийссэн тийшээ
Хайлан нүүрээ дарахад хуруу өндөгний завсараар
Хэлэх үг, түрэх амьсгал, хөлийн нүцгэн ормоор
Хийсэх шиг болсон үсэн үзүүр болгоноор
Хаанаас ч юм ирсэн урин хараацай уралдан буцаж
Хааж тогтоож бололгүй хаашаа ч юм замхарч...
Хайр дууссан.
Хүчин түрэмгий нэгний тэр даажин дуусахад
Харц ч үгүй, дуу ч үгүй, бие сэтгэл цугаар эзгүй
Хар салхинд дайруулсан далайн гүний арал шиг
Хөл гуйвсан тамирдал, хачин их нам гүм...
Нам гүм л үлдсэн.
Дашийн Оюунчимэг /1992/
