GİZLİ BİR DİYAR

<Anıların İçinde>

Medya: Ediz Duran.  Hatırlamayanlar için belirteyim Efkan'ın grubundan biri. 

Bu konu hakkında da kısaca belirteyim. Özellikle Müge ve Efkan'ın grubundaki üyeler pek göz önünde değil ileride ki bölümlerde bazı olaylar gereği çok göreceksiniz:)

Hadi fazla durmayın uçun biçızlarım bölüme...

Bir hastanedeydim. Gözlerimi açtığımda başımda iki tane doktor maskeli adam vardı. Kalkmak istediğimde hiç bir yerimi hareket ettiremedim. Konuşmak istediğim sesim çıkmadı. Ağlamak istedim hıçkıramadım bile. Sadece yaşlar gözümden aşağıya süzülüyordu. Dışarıdan abimin sesini duyuyordum. Birde bir kadın ve erkeğin. Bu sesleri hatırlıyordum. Annemin ve babamın sesiydi. Ama benim bir annem ve babam vardı. Aklım almıyordu ben neredeydim. Bu anılarda neyin nesiydi. Beni yatırdıkları yatağı sürükleyerek götürmeye başladılar. Maskeli adamdan biri diğer kapıya gidecekken beni sürükleyen adam ona seslendi. "Ne diyeceksin?" diye sordu sakin bir ses tonuyla. "Öldüğünü söyleyeceğim. Ailesinin onu trafik kazasında öldüğünü bilmesi yeterli." dedi aynı sakinlikle. Birbirilerini onaylayıp devam ettiler. Beni sürükleyerek dışarıya çıkardı adam. Deli gibi bağırmak istiyordum. Abime sesimi duyurmak istiyordum lakin kanıma her ne karıştıysa sadece yapabildiğim nefes almaktan ibaretti. Beni kucaklayıp bir arabaya koydu. Diğer maskeli adamda geldiğinde araba hareket etti. "Bu kızı patrona verelim. Bayadır kız yoktu elinde. Memnun olur." dedi direksiyondaki adam. "Öyle yapacağız zaten. Hadi acele et." dedi yanındaki yolcu koltuğundaki adam. Arabayı kullanan adam onu onaylayıp arabayı hızlandırdı. Korkuyordum. Deli gibi korkuyordum. Bana yapacaklarından, benden ne istediklerinden, aileme bir daha dönemeyeceğimden. Hepsinden çok korkuyordum.

"Patrona hemen götür işimizin başına gitmeliyiz." dedi arabayı kullanan adam. Yolcu koltuğundaki adam beni kucaklayıp arabadan çıkardı. Tek katlı bahçeli çok büyük bir eve getirmişlerdi. Bahçenin kapısından içeriye girip evin kapısına yöneldi beni taşıyan adam. Zile dokunup kapının açılmasını bekledi. Kapıyı bir kadın açtı. Üzerinde hizmetli giysisi vardı. İçeriye girip beni kanepeye bıraktı. Elindeki bir iğneyi koluma saplar saplamaz gözlerimi yumdum. Canım acımıştı. Saniyeler sonra vücudumu hissetmeye başlamıştım. Beni doğrultup üstümü başımı düzeltti. "Bana bak küçük kız. Buraya gelecek adam çok kızgın. Eğer onu kızdırırsan çok kötü şeyler yapar sana. İstediği her şeyi yapacaksın tamam mı?" korkuyla başımı salladım. Merdivenlerden ayak sesleri geldi. Yanımdaki adam ayaklanıp ellerini önünde birleştirdi. Adamın ayak sesleri git gide yaklaşıyordu. Titremeye başlamıştım. Korktuğumda da kızar mıydı? Bunu o adama sormamıştım. Kendime bir kaç saniye verip sakinleşmeye çalıştım. Gayet de başarılı oldum. Titremem geçmişti.  Gözlerimi kucağımdaki ellerime çevirdim. Eğer onlara bakarsam korkacağımı biliyordum. Adımlar kesildiğinde önümde durduğunu anladım. Ayakları görüş açıma girdiğinde nefesini verdiğini duydum. Önümde eğildi ve elini çeneme koydu. Başımı çenemden kaldırdı ve kendine çevirdi.

Gözleri ela kahverengi karışımıydı. Buğday ten rengi ve açık kahverengi biraz sarıyı andıran uzun sakalları vardı. Başının tepesinde saçlarını bırakmış geri kalan yerleri sıfıra vurmuştu. Kocaman kolları vardı. O kollarından kurtulmam imkansız olurdu. "Seninle eğleneceğiz küçük." dedi. Ben başımı iki yana salladığımda kocaman kollarını belime yerleştirdi ve beni havaya kaldırıp indiği merdivenlerden tekrar yukarı çıkmaya başladı. "Hayır." dedim. "Bırak beni ben eğlenmek istemiyorum." diye haykırdım. Kolunu bedenimden ayırmaya çalıştıkça o daha da sıkıyordu. Kolundaki damarları gördüğümde daha da korkmuştum. Dişlerimi koluna güçlü bir şekilde geçirdiğimde durmamıştı. Canı acımamıştı. Saçlarımdan çekip kolundan ayırdı dişlerimin "Bana itaat et küçük yoksa cezan ağır olacak. Beni bir odanın içine getirdi ve yatağa savurarak attı. Kapıya koşacağım anda beni saçımdan tutup yanağıma tokat vurdu. Acı içinde inlediğimde yatağa düşmüştüm. Ağlamaya başlamıştım. "Bırak beni...lütfen bırak beni."