KELEŞ

•25•

"Ne işin var lan burada?!"

Kemal'in sinirle sorduğu sorudan sonra kendime gelmiştim. Kapıdaki abime şaşkınlıkla bakarak ona doğru bir iki adım attım ve Kemal'in hemen arkasında durdum.

"Abi?"

"Sizinle konuşmaya geldim."

"Tabi gel."

Ben onu içeri davet ettiğimde Kemal ise göğsüne elini koydu ve girmesini engelledi. Ona şaşkınlıkla baktım.

"Giremezsin. Bu kızı daha fazla üzmene izin vermeyeceğim."

"Kemal, abim o benim."

"Üzmeyeceğim Kemal. Merak etme. İzin ver."

Kemal bir kaç dakika abimin yüzüne baktıktan sonra kenara çekildi. Abim içeri geçerken ben de arkasından geçip sandalye çektim ve oraya oturdum. Kemal yanıma gelip bana baktı ve sıkıntıyla derin bir nefes verdi. O da arkadan sandalye alıp yanıma oturdu.

"En ufak hatanda seni gömerim buraya."

Kemal'i dürtüm sinirlice baktım. Ama o beni hiç takmamıştı bile.

"Biliyorum. Sen benim kardeşimsin. Tanıyorum seni."

Abimin suratına baktım. Buruk bir gülümsemeyle başımı önüme eğdim. Kemal'in bakışlarını üzerimde hissediyordum. Ama iyiydim. Abim gelmişti sonuçta.

"Seni kaybetmek istemiyorum Kemal. Bu yüzden deneyeceğim."

Gözlerimi hızla tekrar ona çevirdim. Ama o hâlâ Kemal'e bakıyordu. Deneyeceğim demişti ama olsun. Ama dur. Deneyeceğim derken... Beni sevmekten mi bahsediyordu?

"N-nasıl yani? Neyi deneyeceksin abi?"

Abimin yumruğunu sıktığını hissettim.

"Kemal bize izin verir misin?"

"Asla."

"Kemal!"

Diyerek onu uyarmıştım. Bana sinirlice baktı. Abim benimle yalnız kalmak istiyordu. İlk defa! Ne için olursa olsun bu benim için mükemmel bir mutluluktu.

"Sadece 5 dakika."

Gülümseyerek gözlerimi kapatıp onayladım onu. Bahçeye çıktığında umut dolu gözlerle abime baktım.

"Seni asla sevemem. Sen benim annemin katilisin."

Dedikleri kalbime büyük bir ağırlık oturtmuştu. Ben annemin katiliydim. Haklıydı. Eğer doğmasaydım annem şu an yaşıyor olurdu. Ama ben doğdum. Ve annem öldü. Onu ben öldürmüştüm. Abim beni sevmemekte haklıydı. Bu yüzden hayatım boyunca ona hiç kızmadım. Haklıydı işte. Beni sevmesi için ortaya bir neden sunamamıştım. Evet, bir şeyler denemiştim. Fakat yeterli değildi.

"Biliyorum abi. Beni asla sevmeyeceksin."

Burukça gözlerine baktım. Hiç mi görmüyordu ne kadar acı çektiğimi? Ne kadar üzüldüğümü gözlerimden okuyamıyor muydu?

"Ama Kemal bunu bilmeyecek. Seni seveceğimi sanacak. Anladın mı beni?"

Gözlerimi Kemal'e çevirdim. Ona yalan söyleyemezdim ki. Hem anlardı. Abim beni seviyormuş gibi yaparken nasıl mutlu gözükecektim?

"Abi benden bunu isteme lütfen."

Abim sinirlice güldü.

"Bunu bile yapamıyor musun? İşe yaramazın tekisin. Biliyor musun? Gerçekten ölmeyi hakediyorsun!"

Bakışlarımı kırıkça abime çevirdim. Bıkmamış mıydı beni böyle yıkmaktan? Ölmemi bu kadar mı istiyordu gerçekten?

"Ölürsem... İçin soğuyacak mı?"