KELEŞ

•28•

Gülümseyerek karşıya baktım. Sevdiğim adam tam karşımda bana gülümseyerek bakıyordu. Etrafımıza baktım. Kenarda, yerde kurulu bir masa ve minderler vardı. Yavaşça bana gülümseyerek bakan adama doğru yürüdüm. Gözlerim dolu dolu adımlarımı atıyordum. Ona ulaştığım zaman tam karşısında durdum. Bana aşkla bakan gözlerine baktım. Şanslıydım... Hem de çok şanslı. Kemal benim en büyük şansımdı. Küçüklüğümden bu yana onu hep kalbimin en derinlerinde hissettim. Ne zaman üzülsem onu aradı gözlerim. Ona sarılmak istedim. Şimdi ise karşımda duruyordu.

Bana bir adım attı ve elini belimi koydu. Arkada en sevdiğim şarkı(medya) çalarken konuşmaya başladı.

"Yıllarca, kalbimi ısıtan o minik kızı aradım. Yeniden ellerini tutabilmek için bütün gücümü kullandım. Ama bulamadım. Gülemedim. Mutlu olamadım. Kimseyi sevemedim o minik kızdan başka. Umudumu kaybettiğim anda o beni buldu. Sesini duydum, aşık oldum. Yüzünü gördüm, kalbimi verdim. Kokusunu aldım, nefesime kavuştum. Sen... Vaktinden çok sonra geldin. Çok bekledim. Ve bu bekleyişlerin en güzeliydi. Çünkü sonunda sen vardın."

Gözlerimden akan yaşlarla onu dinliyordum. Bir anda benden uzaklaşıp diz çöktü. Cebinden bir kutu çıkarıp açtı. Yüzük...

"Sen tüm karanlıklarıma güneş oldun. Peki ya benim Güneş'im olur musun? Sonsuza dek sönmeyecek Güneşim ol. Benimle evlenir misin Güneş'im?"

Şaşkınlıkla ona baktım. Bunu asla beklemiyordum. Gözlerim buğulandığında kendime geldim. Hem ağlayıp hem gülüyordum. Kafamı salladım. Sevdiğim adamın elini tuttum.

"Evet, EVET!"

Yüzüğü çıkartıp parmağıma geçirdi. Ağlamayla karışık gülmem daha da artarken boynuna sıkınca sarıldım. Beni kaldırıp döndüğümde kahkahalarımız birbirine karışıyordu. Beni indirip gözyaşlarımı sildi. Gözlerimin içine baktı.

"Benim güneşim aynı şehirde doğacak. Aynı evde, aynı yatakta. Bizim öykümüz birlikte yazılacak. Seni asla bırakmayacağım."

Şarkının sonundaki sözlere ithafen söylemişti bunları.

"Seni çok seviyorum."

"Ben de seni çok seviyorum güzelim."

Dudaklarımız birleştirdiğinde bundan daha fazla ne kadar mutlu olabileceğimi düşünüyordum.

1 AY SONRA

"Çok güzel oldun bir tanem."

Hayal karşımda gözleri dolu dolu bakarken benim de gözlerim dolmuştu.

"Of ağlatma beni ya! Makyajımız akacak."

Gülerek yukarı baktı. Kapım çaldığında heyecanlandım. Kemal gelmiş olabilir mi?

"Elis..."

Mustafa Abinin sesini duyduğumda kapıya baktım. Kemal'in olmaması heyecanımı dindirmemişti. Ama yine de biraz sakinleştim.

"Gel Mustafa Abi."

İçeriye girdiğinde bana bakıp gözlerini büyüttü.

"Çok güzelsin."

Gülümsedim. Gidip sarıldım. Mustafa Abi benim için çok değerliydi. Onunla aramızda çok farklı bir bağ vardı. Bunu hissediyordum. Kendi abim gibiydi. Ama daha farklı bir his vardı içimde ona karşı. Çünkü Mustafa Abi dünyanın en masum insanlarından biriydi. Üzülmesini istediğim belki de son kişiydi.