បន្ទាប់ពីញុំាអាហាររួចជុងហ្គុកក៏ដកសៀវភៅដែលគេយកមកត្រៀមទុកនោះអានអោយថេយ៉ុងស្តាប់កុំអោយគេអផ្សុក ថេយ៉ុងបើកភ្នែកភ្លឹះៗមើលមុខជុងហ្គុកទាំងធុញទ្រាន់រកអ្វីផ្ទឹមេពុំបានព្រោះជុងហ្គុកទិញតែសៀវភៅចំណេះដឹងទាក់ទងនិងប្រវត្តិសាស្រ្តការធ្វើសង្រ្គាមមកអានអោយគេស្តាប់ទាំងដែលគេមិនចូលចិត្តអីបន្តិច នៅពេលប្រាប់ទៅក៏ថាស្តាប់យូរទៅកើនចំណេះដឹង ចង់ឡប់!
"កុំធ្វើមុខបែបនេះអ្នកប្រុសត្រូវតែផ្ចិតផ្ចង់ស្តាប់បន្តិចទើបយល់"ជុងហ្គុកដាក់សៀវភៅចុះហើយមើលមុខកម្លោះតូចដែលមិននិយាយអីទេនៅតែស្ងៀមតែភ្នែកសម្រក់គេស្ទើរជ្រុះទៅហើយ។
"មិនចង់យល់"
"អ្នកប្រុស..."
"ចង់ស្តាប់រឿងប្រលោមលោក ជុងហ្គុកកកក! ខ្ញុំចង់ស្តាប់រឿងប្រលោមលោក"ថេយ៉ុងចាប់ផ្តើមធ្វើមុខខ្មូរដាក់បញ្ជាលាយអង្វរទៀតហើយ គេយកដៃឆ្វេងដែលអាចកម្រើកបាននោះទៅចាប់ម្រាមកូនដៃជុងហ្គុកហើយអង្រួនតិចៗ។
"តែខ្ញុំមិនចេះអានប្រលោមលោកអោយអ្នកផ្សេងស្តាប់ទេ"
"ចុះខ្ញុំជាអ្នកណា? អ្អ៎! ក្នុងភ្នែកលោកខ្ញុំជាអ្នកផ្សេងហ៎? ឆឹស!"ថេយ៉ុងនិយាយហើយក៏ដកដៃចេញងាកមុខចេញង៉ក់ងរមិនឈប់ទាំងដែលនេះមិនមែនជាចរិតគេសោះ តាមធម្មតាគេធ្វើបែបនេះតែចំពោះលោកយាយគេប៉ុណ្ណោះតែចំពោះប្រុសម្នាក់នេះនៅជិតយូរទៅកាន់តែស្ន្និទ្ធស្នាលធ្វើអោយចង់មានពេលល្អៗជាមួយទោះបីជារៀងប្លែកៗបន្តិចក៏ដោយ។
"ង៉ក់ទៀតហើយហ្នឹង?"
"អ្នកណាង៉ក់? លោកឯងចង់ទៅណាទៅៗយកសៀវភៅឡប់នោះទៅអានស្តាប់ខ្លួងឯងផងខ្ញុំធុញស្ទើរផ្ទុះប្រេះខួរជាបួនហើយ"
"មួយនេះពេញចិត្តទេ?"ជំនួសអោយការដើរចេញជុងហ្គុកដកសៀវភៅមួយក្បាលទៀតមកបង្ហាញថេយ៉ុង នោះជាសៀវភៅប្រលោមលោកស្នេហារ៉ូមែនទិកល្បីប្រចាំឆ្នាំលក់ដាច់រាប់សិបពាន់ក្បាល គេដឹងថាថេយ៉ុងទ្រាំនិងការស្តាប់សៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រមិនបានយូរទេដូច្នេះទើបទិញមកត្រៀម។
