The Rush

Chapter 19- Humans

A/N: Hope y'all are doing well! Here's a reminder to rest when you have to. :)

Enjoy reading! (Please stream Hori7on's debut album "Friend-SHIP" on Spotify♡♡♡)

---

"Shush! Shush! Stop! Shh!" Agad na pigil ko nang lumipas ang ilang minuto at patuloy pa ring nagtitilian ang magkabilang panig.

Nakatayo lang ang mga kasamahan ko at nakatili sa mga kaharap namin, maliban kay Dylan na agad na inayos ang sarili. Agad na rin namang tumahimik ang mga kasamahan namin, 'yon nga lang ay habol pa rin nila ang mga hininga nila sa kakatili.

Hindi ko rin naman sila masisisi. Kahit ako ay tumili rin naman. Humans! We found humans again! They look a lot more friendlier than the guys we saw earlier at the store. There are six people. Two of them are wearing regular clothes and four of them are wearing white lab gowns.

Are they... doctors?

"Are you doctors?" Rey voiced out my unspoken thought.

Nagkatinginan muna ang apat na taong naka-lab gown, dalawang lalaki at dalawang babae, bago sabay-sabay na tumango. Halata mo ring maging sila ay nagulat sa presensiya namin.

Kinausap nila saglit ang dalawang lalaking kasama nila at sabay namang nagpunta ang mga ito sa may gate pagkatapos magpaalam sa amin. Sinundan ko sila ng tingin at nakitang nakatayo lamang sila sa tabi ng gate habang tila binabantayan ang hospital. They look normal civilians and their demeanor doesn't look like they can and will kill us any minute.

"Wow, ngayon nalang ulit ako nakakita ng babaeng galing sa labas." The lady doctor with a more energetic demeanor stated, glancing at me like I'm such a beautiful specie. No doubt there.

I just smiled at her. Ibig sabihin ba, wala pa talaga silang nakikitang ibang tao maliban sa amin? O baka hindi sila lumalabas? May mga pagkain naman ba sila rito? Ang daming tanong ang tumatakbo sa isip ko pero alam kong mahaba-habang pag-uusap ang kailangan para masagot ang mga tanong ko.

They ask us to follow them to a much safer place. They said that there are infected ones on the west wing, which is just a few steps away from us. Tapos nagtititili pa ang mga kasamahan ko kanina. Good thing they're locked up, according to the doctors. Maybe they're examining them or something.

"Babaeng galing sa labas? Hindi ba kayo lumalabas? For a supply run, or something?" Tanong naman ni Mark habang naglalakad kami patungo sa kung saan.

Ang lalaking doktor na nakasalamin naman ang sumagot ngayon. "Hindi. Lahat ng kailangan namin nandito na. Kaunti lang naman kami rito. At saka isa pa, may storage room na puno ng mga pagkain at medical supplies sa lahat ng palapag."

I felt Dylan's hand slip through mine. Then he intertwined our fingers. When I glanced at him, he doesn't seem to mind my questioning stare.

Nagpatuloy lang siya sa paglalakad, katabi ko na siya ngayon. Gusto ko sanang kumontra, kaya lang ayoko namang magmukhang tanga o ano sa harap ng iba. Kaya hinayaan ko nalang ang gano'n. At saka isa pa, I love the warmth of his hand on mine.

"Hindi niyo ba tatanungin kung anong ginagawa namin dito?" Biglang tanong ni West sa gitna ng katahimikan.

"It's obvious, really. Pumunta kayo rito kahit na mapanganib. Halatang handang-handa niyong ibuwis ang mga buhay niyo. Maybe because you're in need of supplies." The energetic doctor said playfully.

Saludo ako sa tapang niya. Nagagawa niya pa ring ngumiti at maging ganito ka-energetic kahit na ganito ang nangyari sa mundo. She's... weird. Not the creepy-ish weird, though.