EVİM

20

"MİRA!!!"

Arslan abinin sesini duyunca gülerek ona döndüm.

"Efendim abi?"

"BANA ABİ DEME!!!"

Aniden bağırınca yerimden sıçradım. Ne olmuştu ki?

Yoksa?

Öğrenmişti değil mi? Bu kadar sinirli olmasının başka bir sebebi olamazdı.

"Abi ne bağırıyorsun?"

"Sen karışma Boran! Sen nasıl bir yalancısın. Sen nasıl bir insansın."

Gözlerim doldu. Tam her şey yoluna girmişken. Öğrenmesen olmaz mıydı?

"Abi ne diyorsun Allah aşkına?"

"SİZE KARIŞMAYIN DEDİM!!"

Tekrardan bağırınca korkuyla geri gittim.

"Oğlum sakin ol biraz."

Arslan abi Nuray teyzenin dediklerini umursamamıştı bile. Hızla bana doğru gelirken korkuyla bir iki adım geriledim.

Korktuğumu görünce durmuştu. Şu an o kadar korkutucu gözüküyordu ki. Her an çığlık atıp kaçabilirdim.

''Bugün ne öğrendim biliyor musunuz sevgili ailem?''

Arslan abi alayla kahkaha atarken korkuyla ona baktım. Delirmiş gibi davranıyordu.

''Arslan oğlum.''

''Anne sen karışma! Mira kimmiş biliyor musunuz?''

Baran abi sakince Arslan abiye yaklaştı. Kolunu tutup sakince geriye çekti.

''Abi sakin ol lütfen.''

''SAKİN FALAN OLAMAM!''

Arslan abinin tekrar bağırması ile herkes yerinden sıçramıştı.

''Bu kız kimmiş biliyor musunuz? Sevgili babamın kızı. Bizim kardeşimizmiş.''

Arslan abinin söyledikleri ile salonda büyük bir sessizlik oldu. Nuray teyze hariç herkes şok olmuş bir şekilde bana bakıyordu. 

Arslan abi hızla yanıma gelip kolumu tuttu.

''Defol git bu evden!''

Nuray teyze Arslan abinin beni sürüklemesine izin vermeden diğer kolumu tuttu. İkisi arasında kalmıştım.

''Mira hiç bir yere gitmiyor!''

Arslan abi dumura uğramıştı. Nuray teyzeden böyle bir tepki beklemiyordu.

''Anne sen nasıl izin verirsin bu kızın burada.... tabi ya. En başından beri biliyordun değil mi? O yüzden sakladın kimliğini. Nasıl izin verirsin ANNE!''

''BAĞIRMA BANA! Karşında kim olduğunu unutma annenim ben senin.''

Arslan abi elini saçlarından geçirip kolumu atarcasına bıraktı.

''Bu kız gitmiyorsa ben giderim. Hadi Aysun!''

Arslan abi sinirle salonun dışına ilerlerken Nuray teyzenin söyledikleri ile kaskatı kesildi.

''Bir adım daha atarsan hakkımı helal etmem sana!''

Salonda büyük bir sessizlik vardı. Kimseden ses çıkmıyordu. Gözlerim dolmuştu. Benim gibi olan biri daha vardı. Çınar... Gözleri dolu dolu olmuş bana bakıyordu.

''Anne!''

''Aysun çocukları Neriman teyzenin yanına götürür müsün? Bu ortamda durmasınlar. Sen de sakin oluyorsun Arslan. Herkes otursun konuşacağız.''