EVİM

44

Oy vermeyi ve satır arası yorum yapmayı unutmayalım lütfeeeeeen 😘

Yazım yanlışları varsa affola 🙃

***************

Hayat bazen sizin istemediğiniz şekilde yol alır, sizi istemediğiniz limanlara savururdu.

Planlarla en ufak ayrıntısına kadar ayarladığınız her şeyi bir anda tepe taklak ederdi.

Bende de aynısı olmuştu. Geleceğim hakkında her şeyi planlanmıştım. Her şey ama her şey planlıydı. Yoluma çıkan taşları bile hesaplamıştım.

Herhangi bir hata bile beni yıldıramazdı. Ya da ben öyle sanıyordum.

Aslında ben de herkes gibiydim. Okuldan eve evden okula giden yaramazlıkları ile annesini çıldırtan babası işten gelince onu ikna etmeye çalışan tek derdi oyun olan bir çocuktum.

Tasasız hayatımda hayran olduğum örnek aldığım tek bir kişi olmuştu. Kahraman doktor...

Adını bilmiyordum kim olduğunu bilmiyordum. Orda olan kimse bilmiyordu. Ama o herkes tarafından anında sevilen kahraman doktordu.

Kalp krizi geçiren bir adamı yaptığı kalp masajı ile kurtaran biriydi.

Yıllar geçse de ambulans görevlisinin dediğini hatırlıyordum.

"Eğer müdahale etmeseydiniz hastayı kaybetmiştik. Bir insanın hayatını kurtardınız."

Sonra onun kısık sesini duymuştum. Ağzından çıkan kelimeler benim hayallerim olmuştu.

"Doktorum ben!"

Doktor! İşte hayalimdeki meslek!

O günü hatırlıyorum da. Heyecanla annemin yanına koşup bağırarak bunu söylemiştim.

"Doktor olacağım ben!"

Ondan sonra bütün planımı yapmıştım. Çok çalışacak istediğim iyi bir liseye gidip doktor olmak için çabalayacaktım.

İki sene mükemmel geçmişti. İstediğim fen lisesini kazanmış okul birincisi olarak adımı yazdırmıştım.

Her şeyim hazırdı. Derslerim iyi gidiyordu. Denemelerde şimdiden çok iyi netler yapıyordum. Hedefim ise belliydi. Doktor olup insanların hayatını kurtaracaktım.

Ama her şey planladığım gibi gitmedi. Onuncu sınıfın yaz tatilinde on birinci sınıf için hazırlık yapıyor her gün dershaneye gidiyordum. Çoktan Tyt konularım bitmiş Ayt çalışmalarına başlamıştım. Dedim ya her şeyim planlıydı diye.

Gittiğim dershanede öğle arası yaşanan ufak bir kazada hocamızın birinin eli kesilmişti. Derin bir kesik olduğu için baya bir kan akıyordu. Herkes kaçarken bense merakla yanına gitmiştim.

Ne de olsa doktor olacaktım. Bunlardan daha fazlasını görecektim. Bakmam alışmam gerekiyordu! Ne kadar harika bir deneyim olmuştu ama (!)

Akan kana bakarken midem bulanmış gözlerim kararmıştı. Uyandığımda evdeydim. Meğer beni kan tutuyormuş.

Doktor hayalleri olan kızı kan tutuyormuş.

İnanmadım. Her zaman itiraz ettim. Kan tutması imkansızdı. Regli olunca niye bir şey olmuyordu. O kan değil miydi. Çok itiraz etmiştim. Ama ne kadar itiraz edersem edeyim bir gerçek vardı  kan görünce basım dönüyor midem bulanıyordu. Bu belirtileri önceleri regl olmama bağlasam da sonradan sebebini öğrenmiştim.

Ve hayatıma ilk çelme o zaman atılmıştı. On birinci sınıfa başladığımda eski halimden eser yoktu. Hiç bir derse çalışmıyor. Denemelere girmiyordum bile. Okul birincisi olan ben bir anda yerlere çakılmış sınıf sonuncusu olmuştum.