Odkryć tajemnicę

Rozdział 21

POV Noelia

Nie sądziłam, że Emily zignoruje moje zasady, które przedstawiłam na pierwszej lekcji. Jestem trochę rozczarowana jej zachowaniem, mimo że pewnie to nic takiego. Została mi jeszcze rozmowa z moim uczniem, który niezbyt miło podarował mi komplement. Siedzę przy biurku i powoli pakuję swoje rzeczy, gdy do środka wchodzi Kolin.

- Witam serdecznie panią profesor! - uśmiechnął się.
- Dzień dobry, proszę usiądź. Musimy porozmawiać. - obserwuję go.
- O co chodzi? - siada.
- O to Kolin. - podaję mu kartkę, na której napisał jakże piękne słowa. - Możesz mi to wyjaśnić? - patrzę na niego.
- Ale to sama prawda przecież! Chyba lepiej żebym mówił prawdę niż żebym kłamał, prawda? Nie rozumiem o co pani chodzi. - oburzył się.
- Oczywiście, że lepiej mówić prawdę, ale czasem lepiej jest się nie odzywać. Nie życzę sobie takiego zachowania. Jestem twoją nauczycielką, a nie koleżanką. Są między nami granice, a ja nie zamierzam ich przekraczać. Mam nadzieję, że to ostatni taki wybryk, bo kolejnych nie będę traktować tak pobłażliwie. - patrzę mu prosto w oczy, dość surowym wzrokiem.
- Przepraszam, ma pani rację, ale niech pani pamięta, że naprawdę jest pani fajną laską. - puszcza oczko.
- Wyjdź stąd. - mówię chłodno, a uczeń wykonuje moje polecenie.
Zrobiło mi się niedobrze. Fajnie otrzymywać komplementy, ale nie wtedy, gdy to może grozić mi dużymi konsekwencjami. Zresztą, o czym ja mówię, przecież chyba zakochałam się w uczennicy, hipokrytka ze mnie.

Pakuję swoje rzeczy i zbieram się do auta, ciekawa jestem czy to popołudnie z Emily przyniesie więcej szkód czy korzyści. Mam jeszcze 15 minut, postanawiam włączyć muzykę i rozkoszować się dźwiękami. Uwielbiam siedzieć sama i wsłuchiwać się w tekst piosenki. To uspokaja moją duszę, która ciągle potrzebuje uleczenia.

Słyszę pukanie w szybę, Emily jak zwykle na czas. Otworzyłam drzwi i ściszyłam muzykę.
- To panią uspokaja? - spytała.
- Tak, dokładnie tak. To taka moja ucieczka od wszystkiego. - uśmiecham się, na co ona robi to samo. - Jak minął dzień?
- Jakaś wredna nauczycielka zabrała mi dziś telefon, a tak to wporzo. - zaśmiała się.
- Ciekawe dlaczego jest taka wredna. - sama zaczęłam się śmiać, kierując się w stronę domu.
- No nie wiem, nie wiem. A czy ta wredna nauczycielka pozwoli mi włączyć swoją muzykę? - patrzy na mnie.
- Proszę bardzo. - uśmiecham się, nie patrząc na nią.
Po 20 minutach jesteśmy pod drzwiami, a Emily nie ukrywa zestresowania. Podchodzę do niej i pytam:
- Wszystko okej?
- Tak, tylko, no tak dziwnie. - śmieje się lekko.
- Spokojnie, nie gryzę, tylko jestem trochę wredna. - puszczam oczko z uśmiechem.
Wchodzimy do środka. Odkładam wszystkie rzeczy i proponuję dziewczynie coś do picia, na co ona zgadza się na kawę. Przygotowuję nam napoje i pytam, czy pozwoli mi iść się przebrać, a ona kiwa głową. Nie pozostaję mi nic innego jak przebrać się w wygodniejsze ciuchy i wracać do tej ślicznotki. Zaraz, czy ja naprawdę tak o niej pomyślałam?

Ubrałam się w szare spodenki i czarny t-shirt, to zdecydowanie najlepsze wdzianko jakie może mieć nauczycielka na korkach. Wróciłam do uczennicy, a ona siedziała i wczytywała się w książkę od angielskiego.
- Widzę, że zaczęłaś tak beze mnie. - śmieję się, a ona podnosi wzrok i mierzy mnie nim od góry do dołu.
- Tylko czytałam na czym mam się skupić. - uśmiecha się.
- No więc od czego zaczniemy? - siadam obok niej.
- Może od Present Simple ale z tymi drugimi czasownikami? - patrzy prosząco.
- Jasne, przygotowałam dla ciebie kserówki, które z pewnością ci pomogą. - wstaję i wyciągam je z teczki, po czym podaję dziewczynie.
- Dziękuję, mam nadzieję, że chociaż pani będzie w stanie mi pomóc. - zaczyna czytać kartki.
- Zobaczymy co da się zrobić. - ponownie siadam obok.