When It All Ends (COMPLETED)

Chapter 2

#WIAE Chapter 2

Apparently, in this school, different ranks get different kinds of treatment.

Kakatapos lang namin sa assembly at mamaya pang hapon ang start ng mga klase. Iniwan muna ako ni Cathy at sabi niya na may pupuntahan siya. Kanina niya pa ako tinatanong kung ano ang rank ko pero ayaw kong sumagot. Kinuha ko muna 'yung iPad mula sa bag ko at tinignan sa mapa kung nasaan ang Head Mistress's office. Mabuti na lang at may naka-install na na mapa kung hindi, babasagin ko talaga 'to! Wala namang silbi sa akin ang iPad na 'to dahil wala rin namang internet sa lugar na 'to. Pakiramdam ko talaga ay nasa bundok ako.

Palakad-lakad lang ako at hinahanap kung nasaan 'yung Mondragon building. Puro sa apelido kasi nakapangalan ang mga building kaya duda ko ay donation ito nung mga tinatawag niya na Dieux.

Agad akong nakapasok sa building dahil automatic na nadedetect 'yung ID sa loob ng bag ko. Kung hindi lang talaga ako naiinis sa mga magulang ko, mamamangha talaga ako sa lugar na 'to.

"Good morning, Miss Estrella," pagbati sa akin nung babae sa front desk. Hindi ko alam kung paano niya nalaman ang apelido ko pero wala na akong pakielam sa ngayon. Ang gusto ko lang ay ang makausap ang headmistress.

"I want to talk to the headmistress," sabi ko sa kanya. Agad-agad siyang nagdial sa telepono niya at walang anu-ano ay pinagbuksan niya ako ng pinto. "After you, Miss."

Hindi ko na pinansin kung bakit ba mukhang takot siya sa akin gayong wala naman akong ginagawa sa kanya. Basta pumasok na ako sa loob. Nakaupo doon ang headmistress at nakangiti siya sa akin.

"It's nice to finally meet the successor of the Mafia Estrella."

My jaw tightened.

"I want to go home," matigas kong sabi. I just wanted a normal life! Gaano ba kahirap ibigay iyon?! "Call my driver. Walang signal dito sa lugar na 'to!" I hissed.

Huminga lang siya nang malalim. Kalmado pa rin ang buong mukha niya. Parang wala lang sa kanya na galit na ako.

"Take a seat first, Miss Estrella," sabi niya sa akin. Hindi ko alam pero bigla akong napaupo. Parang kahit gaano ka-kalmado ang sinasabi niya, mayroon pa ring bakas ng awtoridad. "Don't you like this school?" tanong niya sa akin.

Hindi agad ako nakasagot. It's not that I did not like this school... It's just that I did not want this kind of life.

"You are sent here for a reason, Miss Estrella. Kung iniisip mo na ipinatapon ka rito ng mga magulang mo, nagkakamali ka. You are the daughter of one of the most powerful Mafia organizations in Asia and that makes your life in constant state of danger."

Tiim-bagang lang ako na nakikinig sa mga sinasabi niya. "I don't want this kind of life."

"No one asked for this kind of life, Miss Estrella. No one wants to be surrounded and followed by death."

Kumirot ang puso ko dahil bigla kong naalala 'yung nangyari 14 years ago kung bakit kinailangan naming pumunta sa Japan. It was the moment that made me sleepless at nights... That made my dreams turn into nightmares...

"Kung hindi mo alam, ngayon ang pinaka-delikado na oras para sa mga organisasyon ng mga Mafia sa buong Asya. Hangga't maaari, gusto ng mga magulang mo na sa kanila ka tumira pero maging sila ay alam na mas magiging ligtas ka rito," sabi niya sa akin na naging dahilan ng pag-angat ng mukha ko.

"Ano'ng ibig mong sabihin? Dito ako titira?"

Tumango siya sa akin. "You're a lot safer here."

"No!" sigaw ko. "I want to go home!"