*ဒႆ က်ြန္ေတာ္………စင္ဒရဲလားသူမ………*
"ေဒါက္……ေဒါက္……"
"ဘယ္သူလဲမဝင္းလား"မာန္အိပ္ယာဝင္မွတံခါးေခါက္သံၾကားရသည္
ဘယ္သူလဲေမးေနေပမဲ႔ဘာမွျပန္မေျဖ အျပင္ကတိတ္ဆိတ္ေနသည္
မာန္ခုတင္ေပၚကထလာျပီးတံခါးကိုေျဖးေျဖးခ်င္းဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္
မာန္႔အခန္းကိုေက်ာခိုင္းကာေလွကားစီဦးတည္ေနေသာရင္နင့္
"ရင္နင့္"မာန္သူမေနာက္ကိုေျပးလိုက္ျပီး
အေနာက္ကေနသူမကိုသိုင္းဖက္ထားလိုက္သည္
"ရင္နင့္ရယ္ထပ္ျပီးထြက္မသြားပါနဲ႔ေတာ့ေနာ္
ကိုကိုၾကီးကိုမထားခဲ႔ပါနဲ႔ေတာ့"
"အဟင့္……"
"ဟင္ ရင္နင့္ငိုေနတာလား
ဘာျဖစ္လို႕လဲရင္နင့္ရယ္ ရင္နင့္ဘာကိုဝမ္းနည္းေနတာလဲ
အခုအခ်ိန္မွာရင္နင့္ဝမ္းနည္းဖို႔မလိုေတာ့ဘူးေလ
အားလံုးျပီးဆံုးေတာ့မွာပါရင္နင့္အတြက္ေပ်ာ္ရႊင္စရာေတြေရာက္လာေတာ့မွာပါ"
"ကိုကိုၾကီး ရင္နင့္ကိုသတ္လိုက္ပါလားဟင္
ရင္နင့္အသက္ဆက္မရွင္ခ်င္ေတာ့ဘူး
ရင္နင့္ရွင္သန္ေနရင္ကိုကိုၾကီးကိုခံစားရေအာင္ထပ္လုပ္မိေနလိမ့္မယ္
ကိုကိုၾကီးနာက်င္ေနရလိမ့္မယ္"
"ကိုကိုၾကီးမနာက်င္ပါဘူးရင္နင့္ရယ္
ကိုကိုၾကီးေျပာဖူးတယ္ေလ ရင္နင့္ကကိုကိုၾကီးရဲ႕လမင္းတစ္စင္း
ကိုကိုၾကီးရဲ႕စင္ဒရဲလားေလးေလ ထပ္ျပီးမငိုပါနဲ႔ေတာ့မင္းသမီးေလးရယ္"
မာန္သူမကိုမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ျဖစ္ေအာင္လွည့္လိုက္သည္
ထို႔ေနာက္သူမမ်က္ရည္စမ်ားကိုနမ္းရႈိက္လိုက္သည္
သူမကိုထပ္ျပီးမငိုေစခ်င္ေတာ့သူမမ်က္ရည္ေတြျမင္ေနရရင္မာန္႔ႏွလံုးသားကေသေလာက္ေအာင္နာက်င္သည္
"ရင္နင့္ကိုကိုၾကီးကိုဘာေျပာစရာရွိလို႔လဲ"
"မရွိေတာ့ပါဘူး"
"အင္း ဒါဆိုအိပ္ေတာ့ေနာ္"
"ကိုကိုၾကီးရင္နင့္ကိုပုံျပင္ေျပာျပေပးနိုင္မလားဟင္"
"ရင္နင့္နားေထာင္ခ်င္ရင္ကိုကိုၾကီးေျပာျပမွာေပါ့"
မာန္သူမကိုသူမအခန္းစီျပန္ေခၚလာခဲ႔သည္
ေမြ႔ယာထက္တြင္သူမကိုအိပ္ေစျပီးသူမလက္ေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္
လက္တစ္ဖက္ကသူမနဖူးကဆံႏြယ္ေလးေတြကိုပြတ္သပ္ေပးရင္း
သူမအၾကိဳက္ဆံုးစင္ဒရဲလာပံုျပင္ေလးေျပာျပလိုက္သည္
