Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 11

The times were flying so fast. I cannot believe that anytime soon, I'll leave my parents here in the province and continue living my life away from them. Medyo hindi pa nagsi-sink in sa akin ang mga nangyari.

My parents attended my graduation. I received a simple congratulations from Jaeden that time knowing that I will be leaving with him soon. Hindi na ako tumanggi sa pagkakataong iyon dahil hindi ko saulo ang Manila. He offered it to me wholeheartedly and I gladly accepted it which is not a problem.

Hindi naging madali sa akin ang pag-ayos ng mga gamit lalo pa't alam kong paunti-unti akong masasanay sa buhay na malayo sa magulang ko. My father adviced me to follow the right path, follow what I think is right for me and I am holding it until now.

After what he revealed to me, I didn't ask my mother about that anymore. For some reason, I know that she will be mad at me if I will ever ask her about that thing again.

Hindi ko maitatangging may namumuong pag-asa sa loob ko na balang araw ay sasabihin niya sa akin ng detalyado ang lahat. I don't like growing old without knowing the origin of my parents, without knowing the whole truth of their lives.

For now, I think I will be content with what my father said to me. Kahit na wala akong ideya kung ano iyong ayaw niyang tularan ko.

Pumunta ako sa bayan upang bumili ng pwedeng dalhin. I only have enough money for all my necessities. Iyong sapat lang sa akin saka iyong naipon ko, siguro iyon ang gagamitin kong panggastos habang nag-aaral. That would be enough.

Napadaan ako sa shop ni ma'am Teresa pagkatapos kung kaya't pumasok muna ako saglit sa loob upang kumustahin ito kahit papaano.

As usual, walang tao sa loob maliban sa kanya. She's inside her room so I rang the bell to let her know that I am here. Lumabas siya kalaunan habang dala iyong pamaypay niya.

"Magandang araw po," bati ko sa kanya pero iba ang ibinungad niya sa akin. She hurriedly came to me with a wide grin without knowing what was that for.

Dali-dali siyang kumilos papunta sa akin na tila nagmamadali, may kung anong importanteng gagawin. Ipinaypay niya sa sarili ang dalang pamaypay saka tinuro ako.

"Hija! Buti na lang napadaan ka!" she screamed out of her lungs, almost revealing her throat in front of me. Naroon kaagad ang pagkuwestyon sa akin.

Part of me wanted to go here to formally say my goodbyes. Dahil sa minsang nagagawi ako rito para sa mga ipininta ko, ayoko namang asahan niya ang presensya ko ng wala sa oras. To inform her that I won't be here for about months, if I am not sure, a year, then better leave her an assurance.

"Iyon nga po. Magpapaalam—"

She cut me off.

"May mga nagkagusto sa mga paintings mo! Sinasabi ko na nga ba! Ang daming nagkainteres nang sinubukan kong ibenta. Alam mo na, tipikal na mga kolektor. Saka, alam mo ba? Halos inubos iyon ng bumili!" Natigil ako roon. Napaawang ang labi ko ng panandalian nang hindi inasahan ang narinig.

"Po? Sino namang bumili?" Tinaas nito ang dalawang palad na tila sumusuko. Her hair is still in a bun style.

"Maniwala ka sa akin, binenta ko iyon ng mura, katulad ng presyong ibinibigay mo sa akin. Ang kaso, marami ngang nagkainteres kung kaya't tinaasan nila ang presyo para roon! At alam mo kung kanino napunta? Sa isang taong halos libo-libo ang pinangakong presyo para sa lahat ng nagawa mo, Diana!" she exclaimed happily while I am still in total shock.

My paintings are not worth thousands of money. Binenta ko lang iyon ng sakto pero bakit ganoon ang mga mayayaman? They use the power of money to buy anything. Bakit ko naman sila masisisi? Siguro ganoon nga kapag gustong-gusto mong makuha ang mga bagay. You will offer much of money to get what you desire.