Chapter 13

62 6 0
                                    

Our class is almost starting and I don't feel anything except for the loud thump of my heart as I took my step inside the university. Sobrang laki. Doble ang laki ng unibersidad na napasukan ko kaysa sa paaralan ko noong high school.

Nakasuot ako ng sibilyan kaya kitang-kita ko ang kalakihan ng agwat ng katayuan ko sa buhay sa ibang mga estudyanteng naririto. They are all wearing high fashioned outfits, so far from the worn jeans and a simple shirt that I have.

I gave a soft sigh since I don't need to point it all out. I do not need to compare myself to them since we are all equal in here. Iilang hakbang ang ginawa ko habang pinagsasawa ang mata sa paligid.

A wide field can be seen from here. Dahil unang araw ng pasukan, maraming mga estudyante ang naroon. I wonder if I will have friends in here. Nakakapanibago lang dahil sa nasanay ako roon sa probinsya. The structures are way different here from our school on province.

Loud crisps of the pebbles started to sound when I finally take a step on it. Hindi kalayuan ang room na papasukan ko rito. Jaeden's parents enrolled me here. Sinamahan nila ako upang kahit papaano ay maging pamilyar sa aking papasukan.

I find it sweet since they look like they are fond of me. Naisip ko tuloy na baka dahil sa nagandahan sila sa gawa ko kaya ganoon ang trato nila sa akin, lalo na ang Papa ni Jaeden.

I miss my home and I need to divert my attention anywhere so that I won't live my life here missing the life I've been used to. Mahirap dahil baguhan pero kinakaya.

Marami na ang mga estudyanteng nasa loob ng room at ang tanging natirang bakanteng pwesto ay sa unahan. I gave a quick glance, finding a seat at the back so that I can fit myself in there, but it was full. Wala akong naging choice kundi ang maupo nga sa unahan, sa tapat mismo ng mesa ng magiging guro namin.

I feel awkward knowing that I have no one to talk to. Knowing these city people, I don't think I can blend with them.

Nag-vibrate ang phone na nasa bulsa ko. A sign of message so I pulled it and opened, reading a message from Jaeden.

Good luck on your first day. Text me if you're home already.

Sumakit bigla ang tiyan ko hindi dahil sa text, kundi dahil sa patuloy na kaba.

Hanggang ngayon ay hindi ako nasasanay sa biglaan niyang pag-text sa akin. He gave me his old phone so that he can communicate with me, to tell my parents that I am doing okay. Tinuruan niya ako kung paano gumamit and I find it weird to own his phone.

Tinanggap ko kasi mukhang kailangan naman talaga. I don't want to argue with him since I know that he's being concern knowing that there is a huge possibility of needing it.

Mula kaninang umaga ay siya na ang nag-text sa akin. He greeted me a 'good morning' and I gave the same message. Umuwi ito sa probinsya at magte-text na lang sa akin kapag papunta siya rito.

Of course, that would be at the end of the month. Wala naman siyang ginagawa roon kaya bakit pa siya babalik kung pwede naman siyang manatili sa magulang niya?

May problema ba siya sa kanila at ayaw niyang manatili kasama sila?

Hindi ko na na-replyan pa iyon dahil sa dumating ang guro namin. I hid it normally and started focusing on what she's discussing. Nangangapa pa ako dahil sa hindi nakasanayang mga gawi. I am quiet the whole time to have a chance to sink it inside my mind.

Kabado ako mula kanina. I can't point what really matters as of now. Nabuhayan lang yata ako ng loob nang natapos na ang klase. It left a hole inside me, enabling me to breath for a little while.

Fourth of October (Juntarsiego Series #1)Where stories live. Discover now