Fourth of October (Juntarsiego Series #1)

Chapter 31

"Ma'am, bukas na po ba talaga ang pasahan?" Napahinto ako sa pagsusulat sandali.

Isinantabi ko ang ballpen saka umangat ang tingin sa estudyanteng naghahangad ng extension para sa deadline ng pinapagawa ko.

I gave her a small smile as I nodded my head slowly. Nanlumo ang kanyang mukha, katulad ng kung paano mawala ang inaasam na bagay. Massaging the back of her neck and giving me a tired look, she once again voiced everything out with courage.

"Sure na talaga, ma'am? Baka hindi ako makapasa bukas kasi magbabantay pa po ako ng alaga namin." Still, I didn't consider her reason.

Napabuntong hininga ako saka umiling.

"My decision is final. You can pass to me your work but don't expect that I will give you a high grade." Kinuha ko iyong record nila. I opened the record book and scanned for her name. "Kulang ka sa mga requirements na pinagawa ko. May na-missed kang quiz at halos lahat ng mga quizzes mo rito, mababa rin ang mga score."

"Eh, ma'am, sorry po. Susubukan ko pong makabawi next grading para makahabol po ako."

"That's better. You may go now," saad ko rito bago niya nilisan ang room na walang nagawa.

I closed my eyes firmly as if realizing that what I did was right. I am giving students the fairness when it comes to this. I am not biased or giving my full trust to the bright one.

Doon ako sa tama.

How ironic that word is.

Tinuloy ko ang ginagawa habang malalim ang iniisip. I've done my part today and I'll be going home after this. Sa kalagitnaan ng ginagawa ay bigla akong napasulyap sa pintuan.

A man stood straightly on it wearing his casual clothes while carrying a tote bag. Since he's wearing his shades, he gently removed it to free his sight and feel comfortable. Ngumisi ito sa akin. That proud smirk from him didn't threaten me enough.

Binigyan ko na lamang ito ng walang ganang mukha saka niligpit ang mga gamit. He's got a long feet so it's easy for him to approach me that fast. Nilapag nito ang dala sa mesa ko ng walang seremonya.

"Ano na naman?" I asked tiredly.

"Sungit mo naman palagi, ate. Hindi ka naman ganyan dati, ah?" Umupo ito sa armchair. Dumekwatro na parang pag-aari niya iyon saka ako tinignan.

"Huwag muna ngayon, Ives. I had a long day so please, no chocolates. Hindi ako tumatanggap—"

"Ha? Hindi naman chocolates dala ko, ah?" His smirk grew wider. Napasama ang tingin ko sa kanya.

Binuhat ko iyong bag saka iyong ilang piraso ng libro. May naghihintay pang gawain sa akin kapag nakauwi na. Wala akong balak na maglagi ng ilang oras dito para kay Ives.

"Uy, nag-expect si ate. Gusto mo ulit ng chocolates, ano?" He began following me outside the room as I finished locking it. Hindi ko siya pinansin.

Students are still greeting me though it's already time for going home. Simpleng pagtango lamang ang iginawad ko sa kanila dahil sa nagmamadali na.

"Hala, hindi namamansin. Kakababa ko lang tapos ang cold ng treatment mo sa akin. Hindi ka nag-expect sa pagdating ko 'no?" Nakikisabay ito sa gilid ko. "Uy, good afternoon! Aral mabuti!"

Napailing na lang ako ulit nang sandaling batiin ako ng isang estudyante at siya ang bumati roon pabalik. Hanggang sa napadpad ako sa sakayan, hindi nito ako nilubayan. He's still pleading me that I should entertain him.

"Uuwi na ako, Ives. Please, umuwi ka na rin," pagtaboy ko rito ngunit nagmatigas pa. He handed me the tote bag and I only stared at it.

"Tanggapin mo na muna. Inuna ko pa ngang ibigay sa'yo to kaysa sa girlfriend ko. Sige na, ate. Pinaghirapan ko 'yan, eh." My eyes widened. Kumurap ako ng ilang beses dahil sa gulat.