Mücadelem

Yabancı Kız

(2 Ay sonra...)

Üniversite giriş sınavından çıkmış eve doğru  yürüyordum. Kafam dalgındı sınavım çok iyi geçmemişti istediğim bölümün gelmesi zordu yine de bunu çok dert etmemeye çalışıyordum. Annenim durumu git gide kötüye gidiyordu. Yaren'in dedesi başarılı bir doktor olmasına rağmen annemin hastalığına çözüm bulamamıştı. Annenim yattığı hastaneye doğru giderken telefonumu cebimden  çıkarıp Yaren'i aradım o başka bir okulda girmişti sınava telefon ikinci çalışta açıldı.

+"Alo Yaren'im nasıl geçti sınavın? "

- "İyi geçti  senin nasıldı?"

+" İdare ederdi. Ben şimdi hastaneye geçiyorum haberin olsun"

- "tamam ben de oraya gelirim o zaman "

+ Tamam, seni seviyorum

-Ben de

Telefonu kapatıp cebime geri koydum Yaren 'i  hala hatırlamıyordum ama ona aşık olmuştum o da hatırlamam için baskı yapmıyordu artık. Çünkü sevgiliydik istediği olmuştu. Tek baskı yapan kişi hala anonim olan Yağmur KRALİÇESİydi.

Hastaneye gidip annenim yattığı odaya doğru yürüdüm kapıyı açınca gördüğüm şey bembeyaz halsiz bir bedendi. Annemi böyle görmek canımı tarifsiz bir acıyla yakıyordu. Yine de yüzümün düşmesine izin vermedim.

Orman gözleri yüzümü buldu halsiz sesi dudaklarından çıktı.
" Oğlum nasıldı sınav hep dua ettim güzel geçsin diye."

"Güzel geçti anneciğim merak etme sen"

" İyi kuzum iyi çok sevindim."

" Ee Orman Gözlüm sen nasılsın iyi hissediyor musun?"

" İyiyim şükür Cengiz Bey sağ olsun verdiği ağrı kesiciler ağrılarımı kesiyor"

Kafamı sallayıp anneme doya doya sarıldım kokusunu içime çektim sanki ne kadar çok koklasam o kadar benimle kalacakmış gibi. Kollarımı bedeninden ayırırken yanağına da bir buse kondurmayı ihmal etmedim.

Kapı tıklatma sesini duyunca " buyrun" dedim. Kapı açılınca  her gelişinde renkli papatya buketi getiren Yaren'imi gördüm. O olmasaydı annemin hastalık sürecini bu kadar kolay kaldıramazdım sanırım İyi kimdi o benim...

Odadan içeri girip direkt annemin yanına geldi elindeki buketi anneme verirken " Yine güzelliğiniz karşısında soldular.", dedi. Annemse ilk defa iltifat almış gibi utanmıştı " Aman kızım güzelliğimiz mi kaldı gün sayıyoruz işte."

Annemin cümlesinden sonra gözlerimin yaşarmasına engel olamadım. Görmesinler diye hızla odadan çıktım. Bahçeye çıkıp sanki ne kadar hızlı yürürsem düşüncelerim beni yakalamakta o kadar zorlanır gibi yürüdüm hızlı ve kaçarcasına. Sonrasında yorulup bulduğum ilk ıssız duvar dibine çöktüm. Kabullenemiyordum işte annemin, ilk aşkımın her şeyimin beni bırakıp gitmesi gerçeğini Kabullenemiyordum.

Bağırmak istiyordum avazım çıkana sesim kısılana kadar bağırmak istiyordum. Ağlamak istiyordum göz yaşlarım tükenene kadar ağlamak ama yapamıyordum annemin tek moral kaynağı, gücü bendim ben yıkılırsam o ayakta duramazdı şimdiye kadar o nasıl benim için mücadele ettiyse bu pislik içinde kalmış hayatta ben de onun için yıkılmayacaktım sonuna kadar mücadele edecektim. Ama yine de beni bırakıp gitmezdi değil mi, hayır hayır hayır gidemezdi... Gitmeyecekti değil mii?

"Ahhh Allah'ım yardım et bana çok çaresizim." Annemi bana bağışla. Dudaklarımdan çıkan cümleden sonra ağlamaya başladım. Kafamı dizlerime gömdüm. O sırada omzuma dokunan  elle kafamı yavaşça kaldırdım karşımda bana sıcacık bakan bir kız duruyordu.

BÖLÜM SONU