ပြင်ဖို့အခွင့်အရေးမရှိတော့တဲ့ ဆက်ဆံရေးတစ်ခုကိုပိုင်ဆိုင်ရလိုက်ပေမယ့်လည်း ဟီဆွန်းက နောင်တရချင်စိတ်မရှိ ။ နှစ်အတော်ကြာ မျိုသိပ်ထားရတဲ့ အမှန်တရားတစ်ခုက သူ့ပါးစပ်ကနေ ပြင်ဆင်မှုမရှိပဲ ထွက်သွားခဲ့ရသည် ။ ပြန်ရတဲ့ ရလဒ်ကတော့ သူမျှော်လင့်ထားတဲ့အတိုင်း ခါးသီးနေပေမယ့်လည်းပေါ့ ။
" အဲ့လိုဆိုရင်တောင် ကျွန်တော် ဆောင်ဟွန်းကိုပဲ ရွေးမိမယ်ထင်တယ် "
အဲ့နေ့ညက ဂျယ်ယွန်းပြောခဲ့တဲ့စကားတွေက သူ့ခေါင်းထဲမှာ ဝဲလည်နေဆဲ ။ စိတ်ထဲမှာ အထပ်ထပ်အခါခါ ထိုစကားတွေကိုသာ ကြားနေရသည် ။
ဂျယ်ယွန်းရဲ့ မျက်လုံးတွေထဲမှာ စဝင်လာတုန်းကလိုမျိုး အားကိုးစိတ်တွေနဲ့ ခင်တွယ်စိတ်တွေကို အရိပ်အယောင်တောင်မတွေ့ရတော့ ။ ထိုစကားပြောပြီးတဲ့နောက် ဂျယ်ယွန်းဆီမှာ အားနာစိတ်တွေနဲ့ ဝေခွဲမရတဲ့ ပုံရိပ်တွေကိုသာ မြင်နေရသည် ။
" ကိုယ်မှားသွားတယ် "
" ဟျောင်း တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူး ၊ ကျွန်တော် တို့သုံးယောက်လုံး တစ်ယောက်တစ်မျိုးစီတော့ မှားနေကြတာပဲ "
ဂျယ်ယွန်း ပါးပေါ်ကို မျက်ရည်စက် ပေါက်ခနဲ ကျလိုက်တာကို မျက်စိရှေ့တင်မြင်လိုက်ရသည် ။ ထိုစကားပဲပြန်ပြောပြီး ထထွက်သွားတဲ့ ဂျယ်ယွန်းကိုလည်း သူမတားမိ။ မဟုတ်ဘူး ။ တားနိုင်စွမ်း မရှိတော့တာ ။
အဲ့နေ့က သူ နောက်ကျသွားတာမဟုတ် ။
ဆောင်ဟွန်းထက် အရင် သူဖွင့်ပြောခဲ့ရင်တောင် ဂျယ်ယွန်းက ဆောင်ဟွန်းကိုပဲ ရွေးချယ်နေလိမ့်ဦးမည် ။
ဒီအမှန်တရားက ဟီဆွန်းရဲ့ နှလုံးသားကို နည်းနည်းတော့ ထိခိုက်စေသည် ။
အဲ့ညနေက ရွာနေတဲ့မိုးနဲ့အပြိုင် ကောင်လေးသုံးယောက်ရဲ့ ကမ္ဘာလည်းပြိုခဲ့ရသည် ။ သည်းနေတဲ့မိုးတွေရဲ့အောက်မှာ ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုနေကြတဲ့ သူတို့က တစ်လောကလုံးကို ဒူးထောက်ပြီးအရှုံးပေးချင်နေတဲ့ပုံ။
နေရာဒေသ မတူပေမယ့် သုံးယောက်လုံးရဲ့ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ခပ်ဆင်ဆင် ။ အကြမ်းဖျင်းပြောရရင်တော့ ချစ်သောသူနဲ့ ဝေးရခြင်း ရဲ့ ဒဏ်ကို သူတို့မခံစားနိုင်ကြ။
