(Zawgyi)
စြဲမက္ရဲ႕ဆိုင္က ျပန္ေရာက္ေတာ့ ပင္ပန္းတာေၾကာင့္ အေပၚတက္ၿပီး အခန္းထဲဝင္လိုက္သည္။
မနက္ကတည္းက ထၿပီး စြဲမက္မ်ား ဆိုင္ေရာက္ေနမလားဆိုၿပီးထြက္လာတာ။တကယ္တမ္းစြဲမက္ကေရာက္မလာ။
ဖုန္းႀကိဳဆက္ေမးလို႔ရေပမဲ့ သူတမင္မဆက္ျဖစ္တာ။ စြဲမက္သူ႔ကို ျမင္ရင္ အံ့ၾသသြားတာေလးကိုလိုခ်င္လို႔။
ၿပီးေတာ့ စြဲမက္ရဲ႕ ဖုန္းကို တျခားတစ္ေယာက္ေျဖမွာကို စြမ္းရည္မခံနိုင္။
သူအၿမဲစာၾကည့္ခဲ့သည့္ စားပြဲဝိုင္းေလးကထိုင္ခံုေလးမွာသြားထိုင္ၿပီး ခတၲမ်ွအေတြးေတြ မ်ားေနဆဲ။
အံဆြဲထဲက albums တစ္ခုကိုထုတ္ၿပီး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္ပံု။
အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္းစိမ္းေလးေတြနွင့္ခ်စ္စရာေလးေတြခ်ည္း။
၆တန္းကတည္းကသူတို႔စေတြ႕ခဲ့ၾကသည္။ စြဲမက္နွင့္ ေရျပင္က တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ တစ္ေန႔တည္းေက်ာင္းေျပာင္းလာသည့္သူတို႔နွစ္ေယာက္။
သူငယ္ခ်င္းမရွိေသးတာမို႔ သူလည္းစြဲမက္တို႔နွင့္သူငယ္ခ်င္းလုပ္ခဲ့သည္။ ၃ေယာက္သား စိတ္တူကိုယ္တူနွင့္ ဘယ္သူဘာလာေျပာေျပာ စိတ္မယိုင္သည့္ အေကာင္းဆံုးသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖစ္ခဲ့၏။
သူ႔မွာက မိဘေတြရွိေသးသည္။ ျပည္ပမွာမို႔ ဦးေလးနွင့္သာအတူေနရသည္။ စြဲမက္ကေတာ့ အဲ့လိုမဟုတ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြဆံုးသြားတာေၾကာင့္ အေဒၚလင္မယားနွင့္အတူေနရ၏။ အသက္ေတြႀကီးလာ ၊ ဘြဲ႕ေတြရေတာ့ စြဲမက္က တျခားအလုပ္ကိုစိတ္မဝင္စားဘဲ ထမင္းဆိုင္ေလးသာဖြင့္ခ်င္ေၾကာင္းသူ႔ကိုေျပာလာတာမို႔ ကူညီေပးခဲ့သည္။
မိဘေတြပိုင္ဆိုင္ထားတဲ့ အေမြေတြ လုပ္ငန္းေတြက တစ္သက္စာ စားေလာက္ေပမဲ့ စြဲမက္ေတာ့ အေဒၚလင္မယားကိုသာအပ္နွံထား၏။
သူအလိုရွိမွ ထုတ္ယူပါ့မယ္ဆိုတဲ့ စြဲမက္ရဲ႕စကား။ သေဘာေကာင္းလြန္းၿပီး လူတိုင္းကို အေကာင္းျမင္လြန္းတဲ့ စြဲမက္ေၾကာင့္္သူ႔မွာအျမဲတမ္းစိုးရိမ္ရသည္။
