(Zawgyi)
"ငါမင္းအတြက္ မနက္စာျပင္ေပးထားတယ္၊စားလိုက္ဦး"
မနက္ အိပ္ရာနိုးလို႔အခန္းထဲကထြက္လာေတာ့စြမ္းရည္ကေရာက္ေနၿပီးသား။ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းကေရာက္ေနတာလဲမသိ။ စြဲမက္လဲ ညကေတာ္ေတာ္ေလးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။စိတ္ညစ္တာရယ္ ဝမ္းနည္းတာေတြစုၿပံဳၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလးကို လူက နံုးသြားသည္။
"မင္းကိုၾကည့္ရတာ စိတ္မခ်မ္းသာလိုက္တာစြဲမက္ရာ ၊ ဒီရက္ကေလးအတြင္းေတာ္ေတာ္ေလးကိုပိန္သြားတယ္"
စြမ္းရည္၏ စကားေၾကာင့္ စြဲမက္ခပ္ဖြဖြသာၿပံဳးမိပါသည္။ ဟုတ္မွာေပါ့ စားရတာလဲအဆင္မေျပသလို အိပ္ရတာလဲအဆင္မေျပ။ ေနရတာ ဘယ္လိုမွအဆင္မေျပ။
ေရျပင့္ဆီကိုသြားကာ အရာအားလံုးကိုေမးၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့လဲထပ္ေတြ႕ၿပီးတဲ့အခါ မခြဲနိုင္ျဖစ္မွာကို သူေၾကာက္သည္။
"စားလိုက္ဦး တျခားကိစၥေတြ ေတြးမေနနဲ႔"
"အင္း မင္ေရာစားေလ"
"စားမွာေပါ့"
ထိုင္ခံုကိုဆြဲကာထိုင္ၿပီး ျပင္ဆင္ေပးထားသည့္မနက္စာထမင္းေၾကာ္ေလးကို ၾကက္ဥေလးနွင့္စားလိုက္၏။
အရသာကေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းသည္။ပူပူေနြးေနြးေလးက ေတာ္ေတာ္စားေကာင္းသည္မို႔။
"မင္းေၾကာ္တာလား"
သူ႔စကားကို မ်က္နွာမဲ့ျပသည့္စြမ္းရည္က ေခါင္းခါ၏။
"ဘယ္ကသာ ၊ ငါကဘာဟင္းမွမခ်က္တတ္တာကို ၊ အခုက ဝယ္လာတာ"
"အာ ထင္ေတာ့ထင္သား"
ခပ္ဟဟရယ္ကာဆိုရင္း ထမင္းေၾကာ္ေလးကိုသာဆက္စားေနလိုက္သည္။
စြမ္းရည္က တကယ္လဲ ဘာမွမခ်က္။ စြဲမက္ဟင္ခ်က္ရင္ေတာင္ ပ်င္းစရာႀကီးဟုဆိုတတ္ေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ခ်က္ၿပီးထားသည့္ဟင္းေတြကိုေတာ့ အရမ္းႀကိဳက္၏။
"ဦးေလး ငါ့အေၾကာင္းသိသြားၿပီလား"
"အင္း သိသြားၿပီ"
"ထားပါ ၊ ဘာပဲေျပာေျပာအေနွးနဲ႔အျမန္သိမွာကို"
မ်က္ရည္ကဝဲလာသည္မို႔ မသိမသာသုတ္လိုက္ရသည္။ စြမ္းရည္ကိုလဲ ဒုကၡမေပးခ်င္ေတာ့ပါ။
