Little Space ✓

1| Little Space

Little space hastalığı olan Minho... Ailesi tarafından reddedildi ve sokağa bırakıldı. Bir hastane bile değil...

Yaşı on beş. Ailesi onda bu hastalığın olduğunu geç öğrendi. Okulda tatlı bulunur, sevilirdi. Annesinden ayrılmak istememiş kolunu bırakamamıştı. Ama annesinin kurduğu cümleler küçük kalbini gerçekten çok acıtmış, annesinin kolunu istemeyerek de olsa bırakmıştı.

"Neden senin gibi hastalıklı bir çocuğum var ki? Neden diğerleri gibi değilsin? Çocuğum olmandan utanıyorum!"

Bugün onun annesinden uzakta, dışarıda, soğukta yatacağı ilk gün olacaktı. O köpeklerden korkardı ve dışarıda çok köpek vardı.

Saatlerdir ağlıyordu. O istemez miydi diğerleri gibi olmak?

Aslında istemezdi.

Kendisi gibi değildi ki insanlar. Masum değillerdi, güzel düşünceli değillerdi, tatlı değillerdi. Bunu annesinin ve babasının onu sokağa bırakması ile anlamıştı.

Yürüdü, yürüdü. Bir parka gelene kadar yürüdü. Buraya hep ailesi ile gelirlerdi. Yolunu bildiği tek yer burasıydı. Bir banka oturdu. Orada da ağladı.

Durmuyordu. Ağlaması durmuyordu.

Oturduğu banktan kalktı ve salıncağa doğru ilerlemeye başladı. Salıncağa oturdu. Sallanmaya çalıştı. Olmuyordu.

Onu hep annesi, babası ya da abisi sallardı.

Doğruya onun bir abisi vardı. Peki abisinin onu sokağa bıraktıklarından haberi var mıydı? Bilmiyordu.

Ağlaması biraz da olsa azalmıştı ki bunu düşündüğünde tekrar ağlamaya başlamıştı.

Arkasından birinin onu ittirdiğini, salıncağın sallanmaya başladığını fark etti. Kafasını çevirdiğinde gördüğü kişiyi tanımıyor, bu onu korkutuyordu.

"Merhaba." dedi yabancı.

"Bana zarar verme!" diye bağırdı Minho.

Salıncağı durdurmuştu yabancı.

"Sana zarar vermeyeceğim." dedi.

"Adın ne?"

"Minho." dedi kızarmış burnunu çekerek.

Birbirlerinin yüzünü biraz uzakta olan bir sokak lambası ile az da olsa görüyorlardı.

"Senin adın ne?" dedi Minho.

"Adım Jisung."

"Güzel bir ismin varmış." dedi Minho gülümseyerek.

"Sen kaç yaşındasın?" dedi.

"On beş." diye cevap veren Minho'ya şaşkın gözlerle bakıyordu Jisung. Lise ikiye giden bir öğrenci için fazla çocuksu değil miydi?

"Neden küçük bir çocuk gibi davranıyorsun?" dedi Jisung.

Bunu duyan Minho'nun ise gözleri yeniden dolmaya başladı.

"Ben çocuğum zaten." dedi.

"Ben hasta değilim. Neden ailem beni sokağa bırakıp gitti? Madem hastaydım neden beni hastaneye götürmediler. Ben iğne olmaktan korkarım ama beni yanlarına yeniden alacaklarsa iğne de olurum, gerçekten."

Jisung, Minho'nun dediklerinden sonra anlamıştı hastalığını. Onun da gözleri dolmaya başlamıştı.

'Aynı onun gibi...' diye düşündü içinden.

"Benimle gelmeye ne dersin?" dedi Jisung, dolmuş gözlerini koluna silerek.

"Annem yabancılarla gitmemem gerektiğini söyledi ama sana güvenebilirim, değil mi?" dedi Minho.