Through The Rain

Twenty-Five

"Oh, Isa?" I smiled at her and pretended to be shocked, "Hello!" I greeted.

"Hello Kaye!" Bati naman ni Isa pabalik, "Looks like you're in a hurry."

"Oh yes. I'm sorry I didn't see the both of you, nabunggo pa tuloy kita." Pagpapaumanhin ko sakanya, "Sorry talaga."

Ah talaga ba, Kaye? Hindi mo talaga nakita?

Funny.

"No worries, it's fine. Pauwi ka na ba? May susundo ba sa'yo?" Sunod sunod na tanong sakin ni Isa.

She's so genuine and precious. Kaya naman pala mahal na mahal ni Blake ang isang 'to at hindi niya mapakawalan. I wouldn't blame him though.

"Ah yes, pero wala. Walang susundo sa akin, mag-commute lang ako pauwi." I said kaya naman lumaki ng bahagya ang mata ni Isa at parang nag-aalala.

"What? Why? Anong oras na oh! Hatid ka na namin, you want?" Tanong niya sakin, "Hindi rin naman kami magtatagal, we just ordered coffee and it's for take out naman."

I shrugged at her and her offer.

"Uhm, Salamat pero hindi na. Out of the way ako, malalayuan pa kayo. Wag na. Kaya ko naman eh, salamat nalang talaga!" Tugon ko naman sa kanya at nakita kong napatitig sa direksiyon ko si Blake.

Well ofcourse nagtaka siya kasi hindi naman ako out of the way at magkakalapit lang villages namin sa isa't isa. Nagsinungaling lang talaga ako para di ako makasabay sa kanila. It feels so weird though, and awkward.

"Oh, sayang naman. Sige, ingat ka nalang! Nice to see you!" Aniya at bumeso sa akin kaya naman bumeso narin ako sakanya at nagpaalam nadin sabay labas sa coffee shop.

It's already late in the evening at hindi ako sure sa mga taxi na nandito kung safe ba sila or what. I'm trying to book a Grab pero fail talaga kaya naman maghihintay nalang ako ng mga taxi dito, marami pa naman dumadaan eh. I'm not just sure if they're safe but I hope they are.

I'm standing here sa labas ng coffee shop, waiting for a cab to pick me up for almost fifteen minutes na nang marinig kong may lumabas mula sa coffee shop kaya naman napalingon ako at nakita ang mag-jowa.

Napalingon sila sa akin at nakita ko ulit ang gulat at pag-aalala sa mukha ni Isa.

"Kaye? Di ka pa nakakasakay? Anong oras na, oh?" Puno ng pag-aalalang tanong sakin ni Isa.

"U-uh, ano kasi," Sagot ko, "May hinihintay pa kasi ako, oo. May hinihintay pa ako." Alanganin kong saad kaya naman napatingin sila sa akin na parang magdududa.

"Are you sure?" Tanong naman ni Blake kaya naman nagulat kaming dalawa ni Isa. Pero napatingin lang kami sakanya at napangiti naman si Isa habang tinititigan siya.

"Ah, oo naman Blake." Sagot ko uli, nang biglang may humintong sasakyan sa harapan ko. Nagulat pa ako kung sino dahil baka intensyon netong sagasaan ako.

Nakampante naman ako nung makita ko kung sino ito, nang ibaba niya ang bintana ng sasakyan niya sa shotgun seat. Ngumiti siya sa akin kaya naman napangiti ako pabalik sa kanya.

"Uh, nandito na pala eh. Sige una na ako!" Pagpapaalam ko sa kanila kahit medyo duda pa sila sa mga kilos ko.

Bigla namang lumabas si Kevin sa sasakyan niya at pumunta sa direksiyon ko para pagbuksan ako ng pinto.

Duda pa sila sa amin, lalo na kay Kevin. Tinititigan nila ito ng mabuti. Matalim naman ang tingin ni Blake sakanya.

"We're going now, miss and mister." Paalam ni Kevin sa kanila nung makasakay na ako sa shotgun seat at agad agad naman siyang bumalik sa pwesto niya para simulan nang magdrive.

We were silent inside the car. Walang nagsasalita sa aming dalawa. Maaaring hinihintay niya lang na ako ang unang magsalita kaya ginawa ko na.

"Pasensya na sa abala. Buti nalang ikaw kasi kung hindi eh baka nagpakain na ako sa lupa." Pagbibiro ko sakanya kaya naman napatingin siya sa akin at napangiti narin.

"Hinatid ko lang kasi kapatid ko sa condo niya, sira kasi kotse...." Pagsimula niya, "Tapos sakto naman at pauwi na ako nang mapansin kita sa labas ng cafe na iyon at parang nahihirapang makasakay kaya naman nilapitan na kita."

I looked at him with so much admiration and thankfulness on my eyes. He saved me today.

"Thank you for the ride." Pagpapasalamat ko sakanya nung mapansin kong nasa labas na kami ng bahay namin.

"Anytime."

I held his hands while saying my thank you and goodbye, "Thanks again. You saved me today. Good night, Kevin!"

--------------------------------------------------------

Hello, sorry for the very very late update/s. I'm super busy with my studies right now but I will try my best to update.

Also, don't forget to follow me and to vote for this story. Thankyou!