San jedzie na obóz sportowy, do czego zmusza go ojciec. Spędza dwa tygodnie z obcymi ludźmi, gdzie przy okazji poznaje chłopaka z obozu tanecznego. Stają się sobie bardzo bliscy, jednak kiedy przychodzi im się rozstać, czują jakby te dwa tygodnie pr...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Nawet jeśli Wooyoung nie potrafił zmrużyć oka i nie myśleć o Sanie, był wyjątkowo wyspany, a nawet wstał trochę wcześniej. Nie spodobało się to Felixowi, z którym dzielił pokój, ale przywykł do jego narzekania. Powoli zbliżała się godzina pobudki, więc ogarnął się i włączył telewizor, czym na dobre obudził przyjaciela. Niestety, ale w ich przypadku telewizor był jedyną możliwością sprawdzenia, która w ogóle jest godzina. Telefony dostawali od opiekunów jedynie na półtorej godziny, a jak łatwo się domyślić, spośród wszystkich rzeczy przez nich zabranych, żaden nie pomyślał o zegarku. Nawet jeśli Felix powtarzał to sobie co roku.
Równo o 7:30 ktoś zapukał do drzwi, a zaraz potem stanęła w nich Daeun.
- Dzień dobry - przywitała ich z uśmiechem - Ubierzcie się ciepło, bo jest zimno. Rozruch za 15 minut.
Oboje kiwnęli głowami przyjmując do wiadomości słowa opiekunki. Niedługo potem oboje zebrali się z łóżek, ogarnęli pokój, by panował tam względny porządek i wyszli z pokoju udając się na zbiórkę.
- Wszyscy są? - zapytała Daeun - Taeyoung? - pierwsze imię, które przyszło jej na myśl. Oczywiście zgodnie z jej oczekiwaniami, był to jeden z chłopców, który jeszcze nie raczył zjawić się na zbiórce - Hyeongjun, skocz po swojego kolegę - westchnęła.
Nie obyło się bez karnych pompek, po których wszyscy ruszyli ba poranny rozruch. Ponieważ tydzień był za nimi, większość była już zmęczona i odczuwała tydzień kilkugodzinnych treningów. Wooyoung również był obolały, ale nie przeszkadzało mu to. Był podekscytowany, bo był to jego pierwszy raz z przyjaciółmi na obozie.
Dlatego nie narzekał, gdy każdego dnia biegali jedni kółko więcej, tłumacząc sobie, że dzięki temu będzie mu łatwiej. Będzie dobrze rozgrzany i gotowy na wszelkie wyzwania, jakie przygotuje dla nich Daeun. Ich opiekunka, a także instruktorka, właśnie to w nim ceniła. Nie poddawał się zbyt wcześnie, jeśli mógł dać z siebie więcej i osiągnąć cel.
- Umieram - westchnął Felix po przebiegnięciu ostatniego, dziewiątego kółka wokół boiska.
- Nic nie mów, zaraz wypluję płuca - odparła na to Yuna.
- Ciebie to w ogóle nie męczy? - zawrócił się młodszy do Wooyounga.
- Męczy. Ale jakoś muszę się rozruszać.
- Poczekaj aż pojedziesz na następny obóz.
- Chyba właśnie po to jadę, żeby się poruszać - zaśmiał się.
- Też - przyznał biorąc kolejny głęboki oddech - Ale głównie dla atmosfery. Fajnie jest spędzić wspólnie czas i porobić coś fajnego.
- A właśnie, czytaliście dzisiejszy plan? - wtrąciła Yuna.
- Nie cały. A co?
- Mamy jakieś zajęcia specjalne. Myślicie, że to jakieś warsztaty?
- Gdyby to były warsztaty, napisaliby "warsztaty taneczne" - stwierdził Lee.
