Let Me Hug You (Completed)

Part (20)

Unicode

ပြတင်းပေါက်တံခါးတွေကိုဖွင့်လိုက်တော့ ခြံထဲက ပိတောက်ပင်ကြီးကို တန်းတန်းတွေ့မြင်ရသည်။ ပိတောက်ပန်းတွေမြေမှာဖွေးဖွေးလှုပ်ကြွေကျနေစဉ် ခြံထဲလမ်းလျှောက်ထွက်ရင်း ပန်းရနံ့တွေကိုရူရှိူက်ရသည်ကို သူအနှစ်သက်ဆုံးပင်။ ဒါပေမဲ့ နှစ်တွေကြာလာတော့ ပိတောက်တွေလဲသစ္စာမရှိတော့ဘူးထင်၏။ သင်္ကြန်အချိန်အခါကျော်လွန်သည့်တိုင်အောင် ပိတောက်တွေက အချိန်မှန်မပွင့်တော့ပါ။

ငယ်ငယ်ကတော့ ဒီပိတောက်ပင်ကြီးအောက်မှာ ကောင်းနဲ့အတူဘောလုံးကန်ခဲ့ကြဖူးသည်။ ဂေါ်လီရိုက်ဖူးသည်။ ပုံထပ်ဖူးသည်။ သူတို့ကစားနေချိန်‌ဆို ချောင်းချောင်းကြည့်နေတတ်တဲ့ ပါးဖောင်းဖောင်း ကြောင်ချီးကုပ်ရုပ်နှင့် အပုအသေးလေးအလွှမ်းရောင်ပုံစံကို သူမှတ်မိသေး၏။

"ဂျီးပေကောင် ငါတို့ကစားတဲ့အနား မလာနဲ့ "

"ကိုကို သားလဲ ဆော့ချင်တယ် "

"မင်းသိပ်ဆော့ချင်ရင် ဘောလုံးကောက်တဲ့ကောင်လုပ်"

"ဟုတ် "

ဂျပုလုံးလေးအလွှမ်းရောင်က မျက်လုံးတောက်တောက်လေးများဖြင့် သူတို့ကစားတာကို ထိုင်ကြည့်နေခဲ့ဖူးသည်။ ကောင်းသူရိန်က စိုင်းနေ အလွှမ်းရောင်ကိုမကြည်မှန်းသိတာမို့ သူလည်းလွှမ်းကိုမျက်နှာသာမပေးခဲ့ပါ။ ဒါပေမဲ့ ကိုယ်တိုင်တော့အနိုင်ကျင့်ခဲ့တာမျိုးမရှိခဲ့။ ဒီအရွယ်လေးတွေကတည်းက ခင်မင်လာတဲ့သံယောဇဉ်တွေက အခုတော့ တစစီကွဲအက်သွားခဲ့ပြီ။ အရင်လိုဖြူစင်စွာ ပြန်လည်ခင်မင်ဖို့ဆိုတာ ...

"ကိုကို "

"ဟင် ! "

အတွေးလွန်နေတုန်းအနောက်မှ့လာသိုင်းဖက်တဲ့ လက်တစ်စုံ။ သူ့တကိုယ်လုံးက ရင်ခွင်တခုထဲကျောပေးလျက်အနေအထားဖြင့်နစ်မြုပ်နေလျက် အလွှမ်းရောင်ရဲ့ အသက်ရှူသံနွေးနွေးက လည်ပင်းထက်ဝေ့ဝဲလို့နေသည်။ ရုန်းမရမှန်းသိသည်မို့ ဒီအတိုင်းငြိမ်နေလိုက်ပေမဲ့ နေ့လည်ကကိစ္စကိုသတိရသွားသောအခါ ဒေါသကပြန်ထွက်လာပြန်သည်။

"ဘာတွေ စဉ်းစားနေတာလဲ "

"ငါ့ဘာသာ ဘာစဉ်းစားစဉ်းစားပေါ့
လူကိုအပိုင်သိမ်းရုံအားမရလို့ အတွေးတွေကိုပါ မင်းကကန့်သတ်ချင်နေသေးတာလား "