Sweet Treats[COMPLETED]

Chapter 25

Pyxis

"Good morning Pyxis,"bati ni Peter habang nagaayos ng mga test tubes sa rack. Kasama niya si Gregory habang may binubulong na kung ano. Ni hindi na nila ako tinitigan sa sobrang busy nila.

Umupo ako sa swivel chair habang tinitingnan siya. "Good morning," bati ko.

Lumingon si Gregory sa akin kaya pansin ko ang kakaibang ngiti sa kanya.

"What's the matter?"hindi ko na napigilan pang itanong.

"I have two good news. Wanna hear?"sabi niya saka umupo sa tapat ko. I nodded as an answer. I wish the good news I want to hear will be the news that they will say.

"You're parasite-free!" my eyes widened as Gregory delivered the news. He spread his hands widely as what he always do everytime he's happy.

Hindi ko na napigilan ang sarili kong mapangiti. Sa wakas, kakayanin ko nang mabuhay ng normal. Ng wala nang iisiping baka makaapekto lang ako sa ibang tao.

Sa wakas makakasiguro na akong magkakasama na kami ni Carter. Hindi na ako matatakot dahil wala na sila sa katawan ko.

"Dahil sa pagpapalakas ng immune system sa iyong katawan, nilabanan na ito ang parasites. They died but no worries. Dead parasite ants do no harm to anyone's body," paliwanag pa ni Gregory. Tumango tango ako habang pinipigilan ang sariling mapaiyak sa tuwa.

"And here's another news for you," pagsisingit ni Peter saka lumingon na din sa direksiyon ko.

"The team finally made a vaccine. It wasn't a cure so hindi na ito applicable sa mga infected. Pero sa mga hindi pa naapektuhan,maaari nila itong maging shield para kahit pa makapasok ang parasite sa katawan nila, malalabanan nila ito," saad ni Peter.

"Sinubukan na namin ito sa amin at maging sa ibang tao sa research team. Tinurukan namin ng parasite ang isa sa nagvolunteer at hindi pa nakakatagal ng kalahating oras ay patay na ang parasites sa katawan niya,"

"How are we gonna survive if there are still infected all over the place?I mean, the parasites might not affect us but they can still tear us apart. You know what I mean," tanong ko. I don't want to be pessimistic pero I just want to make sure that we're totally safe bago tuluyang makampante.

"They're planning to bomb all the places where the infected might be just after we got to the facility. Pagkatapos non, may rorondang militar sa buong lugar para masigurong wala na talaga. Ganon din ang gagawin sa iba pang lugar," paliwanag ni Gregory. Nanlumo ako sa narinig pero wala akong magagawa. Kahit pa anong gawin ko, ang infected ay infected na.

"What if newly infected palang?Will the vaccine work?" I asked.

"Sure. Basta it won't last for 5 minutes. Once the parasites reached the host's brain, wala nang magagawa ang vaccine doon."

"Umiikot na ang vaccine sa buong research lab, while Sir Gregory and me are replicating more for the facility," sabi ni Peter saka bumalik sa trabaho niya.

"They'll be thrilled to know this!I'm going to report to the facility, para masundo na tayo agad bukas," sabi ni Gregory saka lumabas na sa kwarto.

"I should be going too," paalam ko kay Peter saka tumayo.

"Take care,"

"You too,"

----

"Carter,"

"What did they do this time?" agad niyang tanong saka lumingon sa akin. Kakatapos niya lang maligo dahil basa pa ang buhok niya. Malamang kakagaling lang din nito sa labas para kumuha ng supplies.

"Just gave a news," I said, shrugging.

"What news?Was it about you?" tarantang tanong niya. Hindi ko na tuloy napaigilang ngumiti habang tumatango.

"Anong sabi nila?Ayos ka na ba?"

"Carter..." my eyes watered. Hindi dahil malungkot ako kundi masaya ako. Masayang masaya.

"You'll live, right?"

I nodded while smiling yet my tears continued to fall down. "I–Parasites were gone. I am not infected anymore," and there. I burst into tears.

Carter hugged me while I continue to sob. I knew he's crying too though I can't see nor hear it.

And when he moved away from me, I knew I was right. "Told you Pyxis. You'll be okay," sabi niya habang hinahawi ang buhok ko.

Wala akong nasabi kaya tumango nalang ako.

"Can I kiss you?I mean, maybe I could right?I–" hindi ko na pinatapos si Carter nang bigla ko siyang hinalikan. It was just a peck but it means so much for me. It was my first kiss and I never regret that I gave it to Carter. After all, noon palang siya na ang gusto kong maging first kiss.

I smiled while he looked shocked. Pero mabilis siyang nakarecover kaya napangiti din siya bigla. He suddenly held me in the nape and kiss me again. This time, it wasn't just a peck.

Carter was about to kiss me in the neck when a guy suddenly entered.

"Red alert!A group of infecteds entered the research lab!"

----