My Secret Brother

Chapter 57

Pero di pa'ko mamatay 'no, feel ko lang sabihin yun para naman mas drama pa. Diba diba? Aish!

--

-the next day-

"Sigurado ka na 'bang kakausapin mo na sya?" Marie asked. She was referring to anne. What's wrong with anne? Wala namang masamang kausapin ko sya.

I will just say for her, sa pagkawala ng anak nya. That's all. what's the matter with that?

I nodded my head. "I'm sure with that" i mumbled. After nya kong imake-over.

just light make-up and put a wig on my head. Ofcourse I need this, ayokong magmukhang kaawa-awa kay Anne.

I saw myself on the mirror, napangiti ako ng makita ko ang sarili ko. I looked so healthy. Nakita ko ang dating ako... I miss myself. I really miss this. I thought.

"Ano ready na ba? Ready na ko dito" sabi ni Mary na kakapasok sa room 'ko. And as usual marie rolled her eyes then get her bag on the couch.

Sumakay na kami sa kotse ni Mary and were in the middle of the highway, di maiwasan ni Mary na itanong kung handa na ba ko.

Kapag ako nainis, sasakalin ko sila e. Makikita nila! Aish.

"If anne hurt you, naku! Papatayin ko mismo sya! Kala nya ha, mag-iingat ka don" bilin ni Mary. Natawa nalang ako sa pag-asta ni Mary. Over protective lang 'te?

"kung sinaktan nya ko, syempre sasabunutan ko talaga yung babaeng yon" I murmured. Ano? Nakikipag-ayos na nga ako tapos sasaktan nya lang ako? Gosh.

The last na nag-usap kami is yung nababaliw pa si Anne sa pagkawala ng anak nya. Inihagis nya talaga ang mga babasagin sakin, lahat ng mahawakan nya. Kaya tumama ang isa sa forehead ko kaya nagkasugat non. Pero it was long long years ago..

Maaga ako nakarating sa coffee shop na pinag-usapan namin. Ayokong malate no. Inalalayan ako ni Marie na pumasok dito at di na nila ko sinamahan. Mag-aantay nalang daw sila labas. Request ko rin naman yun e, para di nila marinig ang pag-uusap namin.

At exactly 10 am, pumasok kaagad si Anne at hinanap ako. I raised my hands and waved at her and smile na parang sinasabi "Im here"

She's beautiful, masasabi kong gumanda talaga sya. Sumexy na kala mo di nabuntis at nakunan. Fierce looking. Ganyan sya.

She sat down in front of me. And she's wearing an office attire. Nakakacurious tuloy kung ano ang trabaho nya.

We ordered coffee first then nagkamustuhan like we used to be friends. Di makakaila ba tarayan niya ako, kaya konti nalang maiinis ako e.

Nang nandyan na ang order namin. She sip a coffee first. "ano ang pag-uusapan natin?" She asked.

I leaved a heavy sighed and smiled at her. "di ko na papahabain to, Anne. I want to say sorry sa nangyari sayo noon" sabi ko. Sorry lang talaga, and I think sa nangyari sa ganyan leave a scat on her heart..

"Bianca that was long time ago."

"yes. That was long time ago and I guess hanggang ngayon di mo pa rin ako napapatawad." Sabi ko. Mukhang nainis sya o ewan kaya biglang may tumulong luha sa mga mata nya.

"Anak ko ang nawala dito. Si Baby Kiela but I think wala ka namang kasalanan dito. Napatawad na kita.." she wiped her tears. "So... ito lang ba? Nagsayang ka lang ng oras" sabi nya. Sa tingin ko masakit pa rin ang pagkawala si Baby Kiela.

Ikaw ba naman mawala ng anak. Hay nakooo! I smiled sa sinabi nya. Parang nawala tuloy yung tinik na nakabaon sa puso ko. Nakonsensya ako don sobra 'no. Dati halos di ako makatulog sa kakasisi sa mga nangyari.