» zakończone «
Jimin jest uzdolnionym uczniem i jednym z najlepszych tancerzy w szkole. Jego życie kręci się wokół treningów, nauki i spędzania czasu z najlepszym przyjacielem. Jimin boi się odrzucenia, więc nie angażuje się w żadne relacje. Jeonggu...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Taehyung przybył z całą walizką ubrań. Wytłumaczył to jednym zdaniem, w którym jednocześnie skrytykował zawartość szafy Jimina:
‒ Pomyślałem, że ty i tak nie będziesz miał nic ciekawego, więc wziąłem swoje rzeczy.
Jimin miał już wybrany strój, ale Taehyung tylko zmarszczył nos na czarne dżinsy i czarny T-shirt. Przyjaciel nawet nie chciał słyszeć o czerni, twierdząc, że muszą się wyróżniać. Jimin wolał właśnie tego uniknąć, aby nikt ich nie zaczepiał i nie poprosił o dowody albo, co gorsza, aby nie zaczepił ich żaden znajomy Agusta D i nie zapytał, kim oni tak w zasadzie są.
Tymczasem Taehyung miał na sobie wściekle czerwoną kurtkę Chanel, która kontrastowała z jego wściekle niebieskimi włosami, do tego biały T-shirt i czarne spodnie. Jimin wypomniał mu te spodnie, bo w końcu mieli nie zakładać niczego czarnego, ale Taehyung tylko na niego fuknął i powiedział, że jego ta zasada nie obowiązuje. A potem otworzył walizkę, przewrócił ją i wysypał całą zawartość na środek pokoju. Przy okazji z głośnym gruchotem wypadły dwa kuferki ‒ jeden z kosmetykami, a drugi z biżuterią.
Jimin od razu zwrócił uwagę, że ubrania, które przywiózł Taehyung, nie wyglądają, jakby były jego, bo nie były w jego stylu. Co więcej, gdy tylko podniósł pierwszą koszulkę z podłogi, zauważył, że była w jego rozmiarze. Upuścił materiał i oparł ręce na biodrach, po czym nadął policzki i spojrzał na Taehyunga.
‒ Kupiłeś te ubrania ‒ stwierdził.
‒ Tak ‒ odparł przyjaciel, wzruszywszy ramionami. ‒ Przecież nie dałbyś się wyciągnąć na zakupy, więc zrobiłem je sam.
‒ Odkupię je od ciebie. Nie możesz wydawać tyle pieniędzy na mnie.
‒ Pomyślałem, że wybierzemy twój outfit, a resztę zwrócę do sklepu, ale jeśli chcesz je wszystkie zatrzymać, tym lepiej dla ciebie i twojej monotonnej szafy.
Jimin tylko przewrócił oczami, wiedząc, że dalsza kłótnia nie ma sensu, bo Taehyung nigdy nie ustępował w kwestiach mody. Pozwolił więc, by przyjaciel przykładał do jego ciała kolejne ubrania, podczas gdy on stał nieruchomo jak manekin i kręcił głową tylko wtedy, gdy coś naprawdę mu się nie podobało. Stanęło na ciemnogranatowych dżinsach z podwiniętą nogawką i białej koszulce z głębokim dekoltem w serek. Jimin chciał do tego wziąć tylko czarną bluzę, ale Taehyung miał inny pomysł. Podał mu skórzaną kurtkę w kolorze głębokiego turkusu i popchnął go przed lustro w szafie.
‒ Teraz wyglądasz jak gwiazda rocka.
‒ Nie przesadzaj. ‒ Jimin pokręcił głową i przyjrzał się swojemu odbiciu. Nie wyglądał źle. Był skłonny przyznać nawet, że wygląda całkiem fajnie.
‒ Do tego założysz te martensy, które ci kupiłem na urodziny, a które założyłeś tylko raz, niewdzięczniku. I zaraz zrobię ci lekki makijaż. ‒ Jimin otworzył usta, by zaprotestować, ale Taehyung zasłonił mu je swoją dużą dłonią. ‒ Cicho. Tylko podkreślę ci oczy. Do tego znajdziemy jakieś błyskotki... Fuu! ‒ krzyknął, natychmiast odskakując od przyjaciela. ‒ Polizałeś mnie!
