» zakończone «
Jimin jest uzdolnionym uczniem i jednym z najlepszych tancerzy w szkole. Jego życie kręci się wokół treningów, nauki i spędzania czasu z najlepszym przyjacielem. Jimin boi się odrzucenia, więc nie angażuje się w żadne relacje. Jeonggu...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Lider Neuronu uznał, że nadszedł już czas, aby Jimin zaczął trenować z grupą. Nie chodziło jedynie o samą choreografię na mistrzostwa, której elementy zaczynał przemycać, ale przede wszystkim o to, by miał czas zgrać się z resztą tancerzy. Hoseok wierzył, że komunikacja i zaufanie są podstawami, które wpływają na ostateczny wygląd występów. Kiedy grupa była zgrana, to po prostu było widoczne w ich tańcu.
Nie mógł wyprzeć się tego, że przez ostatnie trzy tygodnie był dla nich bezlitosny. Robił to umyślnie. Zmuszał ich do częstszych i dłuższych treningów. Nie odpuszczał nawet najmłodszemu Junhongowi, który przecież poza treningami miał również szkołę. Nie wyobrażał sobie jednak traktować członków nierówno ze względu na prywatną słabość. Zelo był dla niego jak młodszy brat, czuł się za niego odpowiedzialny. Nie mógł niestety skupiać się na jednostkach, najważniejsze było dobro całego Neuronu.
Jimin nerwowo podrygiwał nogą, bawił się palcami i miętosił w zębach dolną wargę. Postanowił jednak go nie pocieszać, nie uspokajać, nie tłumaczyć. Prawda była taka, że nie był pewny, jak zareagują jego tancerze. Wydawało mu się, że minęło dostatecznie dużo czasu, aby pogodzili się z odejściem Mirae oraz oswoili się z myślą, że dołączy do nich ktoś nowy.
Już od ponad roku trwał jeden skład, ponieważ Hoseok nikogo nie przyjmował. Nawet jeśli ktoś dostawał zaproszenie na casting - zostawał odrzucony, nie będąc w stanie zadowolić wymagającego lidera. Rozumiał ich niepewność i obawy. Do mistrzostw zostawało coraz mniej czasu, a on wprowadzał nowego członka, w dodatku wciąż nie powiedział im słowa na temat choreografii.
Opracowywał pokaz, miał go już praktycznie cały dopracowany, zostawało kilka szczegółów, ale aby mieć pewność, że to wszystko ma w ogóle sens, potrzebował Jimina. Otrzymawszy jednak potwierdzenie, że chłopak dołączy, zaczął pracować jeszcze intensywniej. Yoongi i Yongguk próbowali go hamować, przysięgając, że wszystko będzie gotowe na czas, ale on chciał mieć wszystko na już i skupić się tylko na nauczeniu tancerzy choreografii.
Zamierzał im to dziś obwieścić, jeśli tylko cokolwiek mu zarzucą. Nie przewidział jednak, że ich niezadowolenie będzie wciąż tak wyczuwalne w powietrzu. Jimin odruchowo złapał go za ramię, gdy tylko pojawili się w sali, tym razem w Smile Hoya. Było już po dwudziestej, studio było puste, całe dla nich, dlatego zgromadzili się w największej sali.
‒ Gotowi, mam nadzieję? - powiedział na powitanie, rozglądając się po pomieszczeniu. - Dziś zaczniemy od podstaw...
Nie dokończył, gdy jeden z tancerzy wyszedł przed szereg i wciął mu się w zdanie.
‒ Od podstaw, bo przyprowadziłeś swojego chłoptasia, który nie nadąży?
Hoseok oblizał kącik ust i przechylił głowę w prawo.
‒ Nazwij tak Jimina jeszcze raz, a będziesz mógł dołączyć do Mirae.
‒ Ale to prawda! - Chłopak wyrzucił ramiona w powietrze. - Zawsze powtarzasz, że dobro Neuronu jest najważniejsze, a wymyśliłeś sobie, że dołączy do nas ktoś nowy, tylko dlatego, że rozkłada przed tobą nogi?
