Stupid life. Or not? *AAN HET HERSCHRIJVEN*

1.

*herschreven*

Mijn ogen gaan langzaam open door het licht dat door de gordijnen schijnt. Ik blijf nog in bed liggen en zucht. Op dit soort momenten wil ik niet meer. Ik wil niet meer gepest worden, ik wil niet meer mishandeld worden en ik wil niet meer depressief zijn. Ik sleep me met tegenzin uit bed en schrik even als ik voetstappen hoor. Waarschijnlijk mijn vader. Ik hoor ze na en tijdje weer afzwakken. Ik kleed me om in een zwarte trui en een grijze skinnyjeans. Als ik de broek aan wil trekken valt mijn blik op de sneeën

Je bent zo lelijk

Ik zucht zachtjes en trek hem aan. Mijn haar laat ik los. Ik loop mijn kamer uit maar ik word gestopt door iemand die me tegen de deur duwt. Ik slik.

'Waar denk jij heen te gaan?' Gromt mijn vader

'School' zeg ik stilletjes.

'4 uur terug. Je weet wat er anders gebeurt' zegt hij nog voor hij me loslaat en wegloopt. Ik loop de trap af. Ik besluit om ontbijt over te slaan. Ik kan zonder..  Onderweg naar school zit ik in een strijd met mijn gedachten. Ik zie een meertje.

Spring

Ik schud mijn hoofd en loop snel door. Eenmaal op school aangekomen zie ik een briefje op mijn kluis hangen.

Hai varkentje :). Toch niet in dat meertje gesprongen? Zou je moeten doen, niemand zal je misen.. Dat dikke buikje en die vetrollen 😂. Niemand wilt daar naar kijken.

Ik zucht. Ik doe er alles aan, echt alles om perfect te zijn. Ze moesten eens weten. Wanneer is het genoeg?..  Ik verwissle stilletjes mijn boeken en loop naar schooo. Onderweg word ik tegengehouden door Sacha Hemmings.. Een van de meisjes die de baas is over deze school -dat denkt ze-  

'En waar gaat miss Piggy heen?' Grijnst ze.

'D-de les..' Zeg ik zacht. Ik wil langs haar lopen maar ze houdt me tegen.

'Dacht het niet!' Ze pakt mijn tas en gooit hem overhoop. Al mijn boeken, schriften en telefoon vallen eruit. Ze pakt mijn telefoon vast en kijkt lachend naar mijn One Direction hoesje.

'Nog steeds geobsedeerd over die 5 gasten?' Lacht ze. Ik pak stilletjes mijn boeken af en ze gooit mijn telefoon naast me op de grond. Ik pak alles op en haast me naar mijn les.

~~~~~~

Ik loop het schoolplein af. We zijn net uit. Ik word weer tegengehouden, maar nu door een groep jongens die een stuk ouder lijken. Ik slik.

'Hallo Sophie' zegt een van ze. Ik slik en loop naar achteren tot ik een muur voel. Ik kijk naar de grond en knijp mijn ogen dicht.

'Doe me geen pijn' zeg ik bang. Mijn stem is zacht en hij trilt. Dan voel ik een trap in mijn buik. Ik zak in elkaar en hap naar adem. Ik hoor ze lachen en doorgaan. Ik voel bijna niks meer. Ik voel me duizelig worden en alles wordt een beetje wazig. Nee Sophie, kom op. Na een tijd dat eeuwig leek te duren gaan ze weg. Ik hijs mezelf omhoog en meteen schiet er een pijnscheut door mijn been. Ik loop zo snel als ik kan naar huis

~~~~~~~

Ik loop het huis binnen. Het eerste wat ik ruik is alcohol. Nee... 

'Je bent te laat' ik schrik en draai me om. Mijn vader.

'Sorry' zeg ik zacht

'JE BENT TE LAAT!!' Zegt hij veel harder. Ik kijk op de klok. 1 over 4.

'1 minuutje maar...'  Dat had ik niet moeten zeggen. Hij loopt op me af en ik voel zijn vlakke hand tegen mijn wang.

'Stop' zeg ik zacht en ik probeer hem tegen te houden, maar hij gaat door

'Stop!!' Zeg ik nu wat luider. Ik weet me los te trekken uit zijn grip en ren zo snel mogelijk de trap op. Ik ren mijn kamer in en doe de deur op slot. Ik zucht en voel een warme traan over mijn wang lopen. Snel veeg ik hem weg. Gelukkig ben ik hier even weg morgen. Want ik ga naar het One Direction concert!! Ik heb daar zo'n zin in. Ze hebben gewoon zo veel voor me gedaan, het is ongelofelijk. Ik trek mijn pyjama alvast aan en ga in bed liggen. Wat eerder naar bed kan geen kwaad toch? Als ik net in bed lig hoor ik de boze voetstappen van mijn vader. Ik hoor hem hard op de deur bonsen

'Sophie!! Open die deur NU!!' Ik schrik en knijp mijn ogen dicht. Na een tijd stopt hij en gaat hij weer weg. En gevoel van opluchting gaat door me heen. Nog een nachtje, Sophie. Dan ben je voor een dag verlost van hier. Verlost van alle stress, pesters, en verlost van mijn vader. Ook al is het maar een dag. Dit is mijn leven en ik moet het accepteren. Ik zucht zachtjes en val dan in slaap.
Heey mensen, misschien zagen jullie het al eerder, of hierboven. Ik ga dit boek herschrijven! Ongeveer de zelfde dingen gebeuren nog maar ik pas het gewoon aan zodat het er beter uitziet. Love you all! :) x