Wendi

Prologue

"WENDI! Hinding-hindi ka makakatakas sa akin!"

Mabilis akong nagtago sa ilalim ng malaking puno. I covered my mouth to prevent myself from making a noise.

Hindi ko na alam ang iksaktong lugar kung nasaan ako, tanging mga nagtataasang puno at damo lang ang nakapalibot sa akin. Mabibigat ang paghinga ko habang pinapakiramdaman ang paligid.

Kinakabahan, nababalisa at natatakot ako. Baka mahuli niya ako, hindi ko gustong isipin ang kaya niyang gawin sakin.

I trusted him pero ito ang napala ko. I shouldn't have give my trust easily, ako lang ang napapahamak.

"WENDI!" Gulat na gulat ako ng bumungad siya sa harap ko. He immediately grab my hand harshly.

I started to cry and sobbed.

Bakit?

"Please, pakawalan mo na ako" Pagmamakaawa ko habang nakapikit. Natatakot ako sa kanya, hindi na siya kagaya ng dati.

"Why would I? Akin ka na ngayon, Wendi. No one can find you in this place" Hila-hila niya ako pabalik sa lugar kung saan niya ako tinatago.

"I've been missing for weeks, siguradong hinahanap na nila ako” I shouted. Tumawa siya and it gives me chills.

"Sa isang tulad mo, ako lang ang kayang hanapin ka Wendi" He kissed me in my temple which triggered me.

Marahas niya akong pina-upo sa kama ng makarating kami sa abandonadong bahay kung saan niya ako kinukulong.

"Pinagkatiwalaan kita! Bakit ka ba nagkaganito ha?"

"Why? I'm always like this Wendi, ikaw lang tong uto-uto. This is the truth Wendi” He smiled widely dahilan para mapasigaw ako ng malakas.

"Manloloko! Sinungaling! Psycho!" Malakas at madiing sabi ko sa kanya. His emotions changed again.

Mabilis siyang lumapit sa akin at marahas na hinawakan ang magkabilang braso ko, he held it tightly that I almost groaned.

"Do you know the reason why you shouldn't call psychopaths a psycho?" He asked. Takot na takot ang mukha kong titigan siya. His face is two inch distance from me. I looked at his eyes as my tears fell.
"They'll get angry!" Itinulak niya ako sa kama.

Pumatong siya sa akin, I fight back as he tried to undress me. I tried everything I can to stop him from doing such thing, unti-unti na ring lumalabo ang paningin ko dahil sa luhang nagbabadyang tumulo.

Sobrang lakas niya and I know I need to be more strong. Itinulak ko siya dahilan para mahiga siya, agad akong bumangon.

Kinuha ko ang isang bagay na malapit sa akin, Isang baril.

"Sige lumapit ka!” I pointed the gun at him. Hindi siya natinag, he smiled unbothered.

"Kaya mo?" He said sarcastically. He started to make steps while I am stepping backwards

"Wag kang lumapit!" Nanlalabo na ang mata ko sa kaka iyak.

"Wendi, let's talk about this. Aren't you happy? Your away from them, it's only you and me now Wendi, di ba ito naman ang gusto mo?" Nag-iba nanaman ang ekspresyon ng mukha niya.

Umiling-iling ako.

"Please stop this..." I begged.

"No!" He shouted dahilan para magulat ako at aksedinteng mapa putok ang baril.

Ilang sigundo akong hindi nakagalaw, I started to look at him slowly. Umawang ang labi ko ng makitang wala siyang tama. He smiled and walk towards me.

Inulit kong ipaputok ang baril habang nanginginig ang kamay ko pero walang lumalabas na bala. He held me gently while I was too stunned to move.

He gently grabbed the gun off me.

"I told you, It's only you and Me. Wendi my love"

I cried at his shoulder. Pagod na pagod na ako, hindi ko na kaya.
I am stuck with this man. And I am doomed.

Hindi ko man lang napansin na nawalan na pala ako ng malay sa kaka iyak.

I woke up in the same bed weeks ago. Agad na nanatili ang lungkot sa mukha ko. I didn't see him, but I know he's just around this place.

For weeks of shouting and trying to escape dumaan sa akin ang lungkot, galit at inis. Pero kahit kailan, I never lost hope.

"TULOOONG!!!" Malakas ang tibok ng puso ko nang bumangon ako at umalis sa kamang kinahihigaan ko.
"TULONG! May tao ba dyan!" Sigaw ko.

Tumulo na naman ang luha ko, hindi ko mapigilang maiyak sa sitwasyon kong 'to. Alam ko namang walang makakarinig sa akin dito pero sinusubukan ko pa rin. I'll be holding that tiny string of hope.

Lumabas ako ng bahay and I bumped into him.

Gulat siyang tumingin sa akin and a smile plastered on his face.

“Di ba sabi ko sayo wag kang lalabas? Wala akong choice kundi e tali ka” Umiling iling ako at nagpumiglas sa hawak niya.

"No, No!" Marahas akong nagpumiglas pero masyado siyang malakas.

"Wendi I won't hurt you unless you give me a reason to" He said. Humagulhol na naman ako sa iyak, I don't know what to do.

For weeks na nawala ako, hindi ko naramdamang may maghahanap sa akin. Hindi ko maramdaman ang paghahanap nila sa akin! O baka naman sinubukan nila pero hindi nila ako mahanap.

"Pumasok na tayo sa loob Wendi" Wala akong nagawa kundi maglakad at maging sunod-sunuran sa kanya.

I bowed my head as we walked inside but before we got in, Nakarinig ako ng yapak ng paa.

Agad akong natauhan.

I look back and I saw someonehiding in a tree, hindi ko ito agad nakita pero malakas ang loob ko na kilala ko kung sino ito. Hindi nga ako nagkakamali ng agad siyang sumenyas sa akin na wag mag-ingay. I cried with that, isang taong hindi ko eni expect na dadating.

"Sino yan!" Kinabahan ako sa boses niya.

“ah, pu-pumasok na tayo Kobe, pagod na pagod na ako” Kinakabahan kong sabi, my voice were shaking sana ay maniwala siya.

Hinaplos niya ang buhok ko ang he kissed me in my temple. Napapikit ako dahil nandidiri ako sa ginagawa niya.

I regret trusting him but what I regret the most is not trusting you.

Paano nga ba nangyari ang lahat ng 'to?

To be Continue...