Wendi

Chapter 44 - I will wait

Kinabukasan,

Hindi ko alam kung bakit hindi parin nakakahalata si Kobe sa mga kinikilos ko.

I always stopped him whenever he had something to do outside, surprisingly sumusunod lang siya sa akin.

Siguro dahil na e enjoy niya rin itong ginagawa ko. Pero alam kong matatapos rin ang mga pantasya niya.

Buong gabi kong pinag-isipan ang desisyon ko, buong gabi kong pinagdarasal na bigyan ako ng sign ni Lord kung dapat ko bang gawin ang bagay na ito.

I wished I could go on with my plan without feeling guilty.

One time, I noticed that Kobe wasn't feeling well. Nakahiga lang siya sa kwarto niya ng makita ko. May kumot sa buong katawan niya, nakapikit siya at pinagpapawisan kahit na bukas naman ang electric fan.

Bigla akong nakaramdam ng awa kaya pumasok ako’t hinawakan ang noo niya. Napakunot ang noo ko ng maramdaman ang init niya.

“Kobe, ano bang ginawa mo at nagka lagnat ka?” I was about to remove my hand out of his forehead when he reach for it. Maging ang kamay niya ay mainit.

“Don’t leave me...dito ka lang please.” He muttered almost whispering.

Napa upo ako sa tabi niya. He wasn't looking at me, nakakunot lang ang noo niya na tila pinapakiramdaman ang sarili.

Kung hindi lang humantong sa ganito ang lahat, We would've been so close like brothers and sisters. I would've care for you Kobe.

But, You ruined me. You ruined us.

I wiped my tears away when I felt it in my eyes. Tumayo ako at binitiwan ang kamay niya.

“Kailangan kong bumili ng gamot mo Kobe” I said.

Bahagya niyang iminulat ang mga mata niya at tumingin sa akin.

“Why?” He asked.

“Because you're sick!” I almost shouted. Naiirita na ako, He shouldn't see me crying.

“I know, I'm sick now. Why don't you run away?” Kumunot ang noo ko sa sinabi niya. Ano bang pinagsasasabi nito, symptoms din ba ito ng may lagnat?

I firmly stood up.

“May sakit ka ngayon kaya bibilhan kita ng gamot, hindi kita iiwan dahil may puso naman ako hindi katulad mo, pero wag kang mag-alala Kobe, If you're already healed. Aalis rin ako” Sambit ko at tinalikuran na siya. I was being sarcastic at him since day one and everytime I turn my back at him I felt regret.

I know I shouldn't feel this because I am the victim. Hindi dapat ako makaramdam ng guilt o awa. This is so unfair.

Ang hirap maging mabait.

“Pabili po ng gamot sa lagnat” I uttered. Umalis ang Pharmacist upang kunin ang gamot na bibilhin ko.

“May sakit ka?” Napapikit ako sa gulat ng marinig muli ang boses ni Carlos.

“Carlos anong ginagawa mo dito?” I asked him. Pinantayan niya na ako sa linya.

“Bibili ako ng gamot ni Blake” Sambit niya.

Bigla kong naalala ang nangyari noong isang araw. I let my guard down, I showed my true emotions to him.

“Nakita ko siyang napa away, is he okay?” Halata sa mukha ko ang pag-alala kaya sumilay ang ngiti sa mukha ni Carlos.

“If you really want to know, Visit him” Ibinalik ko ang tingin ko sa pharmacist na paparating. I paid for the medicine at muling tumingin kay Carlos.