Wendi

Chapter 47 - Thoughts

Last Chapter

I was peacefully staring at the calm ocean when I felt someone besides me. Napalingon ako sa gilid ko at bahagyang napangiti ng makita si Blake.

Deretso lang ang tingin niya sa karagatan slightly squinting his eyes because of the light coming from the sun.

“This feels like a dream” He suddenly said.

Binalik ko ang tingin ko sa karagatan.
I slightly smiled not responding. 

“Thank you Wendi” Tumalikod siya at isinandal ang likod sa hawakan ng barge.

I glance at him while he's still looking at the views.

“Dapat ako ang magpasalamat Blake, salamat dahil hindi ka sumuko” I uttered.

“Still, thank you for accepting me. Wala naman talaga akong planong sumuko, kahit gaano katagal o kahit walang kasiguraduhan hahanap hanapin pa rin kita” I wiped the tears coming from my eyes.

Of all people, siya lang talaga ang nagpakita ng pagmamahal sa akin.
Hindi ko naramdaman na hinahanap ako ng magulang ko, pero si Blake kahit hindi niya naman ako ka pamilya he still gives efforts to find me.

Kahit na, sinaktan ko siya.

I owe him my life.

“Walang araw na hindi kita naiisip, gusto kong malaman mo Blake. Na kahit iniisip mong iniwan kita dahil hindi kita gustong kasama ang totoo niyan, gusto lang kitang protektahan”

I stared at him, I noticed how his hair danced along with the wind. Ang ganda ganda ng pagkaka itim ng buhok niya, ang matangos niya ilong at makinis na mukha ay nasisilawan ng araw but still he looks... handsome.

“Stop staring, naiilang ako” I chuckled softly.

“Bakit mo ko nagustuhan Blake? I mean, maraming babaeng mas maganda sakin,mas matalino, mas magaling. Marami ring babaeng magaganda ang nagkakagusto sayo, so tell me. Bakit ako?” He suddenly threw me a sideward glance so I quickly avoided his sight.

“There’s no exact reason why I like you Wendi, but if you're Me, I think it will answer your question”

Napatingin ako sa kanya at ganoon pa rin ang mukha niya, nakatingin pa rin sa akin.

We stared at each other, feeling the wind passing through our body. I could hear my heart beating so fast, gusto kong lumayo at umiwas ng tingin dahil kunti nalang maririnig niya na ang lakas ng tibok ng puso ko.

But he pulled me closer to him. I almost kissed him!

“Your features, your attitude, your thoughts, everything you could offer. It's beautiful to me, You don't have to question why I chose you because my heart can't even talk. Hindi niya masasagot ang tanong mo. But I will be the one to say...I love you” My heart skip a beat when he move closer to me.

Hahalikan niya ba ako?! It's my first kiss!

I thought he would go further but he just gave me a smack. He kissed the side of my lips, which happened to be romantic for me.

Can't believe I had my first kiss under the sunlight, in the middle of the deep ocean.

We smiled at each other.

I love him. I know that I already love him.

Our smiled faded immediately as soon as we heard a loud noise which made my heart beat faster, this time it's because I'm worried.

Sunod-sunod ang naging pag putok, nakarinig rin ako ng sigaw. Nagkatinginan kaming dalawa ni Blake.

We both know what we're thinking.

“Dito ka lang—

“No, please. Blake take me with you. If this is the last time I'm gonna see you, I wanted to be with you” He looked worried, ngunit hinawakan niya lang ang kamay ko at nakisabay ako sa kanya sa pagtakbo papasok.

The hallway of the barge looks peaceful but the moment we entered the rooms napatigil nalang ako sa kaba at gulat ng makita ang duguang katawan ni Carlos sa sahig na nakahandusay.

Inilibot ko ang paningin ko at nakita ko rin ang katawan ni Daniel na nakasandal, pikit ang mga mata nito. May dugo ang kanyang noo at nakahawak siya sa kanyang tyan na duguan.

Sa hindi naman kalayuan, ay ang nakahandusay na katawan ni Thia at ang dalawa niyang kaibigan.

Gusto kong sumigaw ngunit walang lumalabas sa bibig ko. Hindi ko alam kung anong dapat gawin, tatawag ba ako ng mga pulis? Ngunit paano.

Ang mga kaibigan ni Blake, nakahandusay sila lahat at duguan pa. This is all my fault.

Binalingan ko ng tingin si Blake at tulala siya.

Pinangako ko na sa sarili ko eh, na wala ng madadamay. Wala ng mawawala. Sapat na ang isa.

Ngunit bakit nangyari pa rin to?! Kasalanan ko to dahil pinasama ko pa si Kobe.

I regret. I regret it all.

Hindi ko to kaya.

Akala ko at tapos na ngunit mas lalo akong nanigas ng makarinig muli ng putol ng baril.

I turned my back and I saw Blake holding his stomach. Nagbaba ako ng tingin dun at wala akong nagawa kundi umiyak dahil sa nakikitang dugo na pilit niyang pinipigilang lumabas.

“Blake!!” Lumapit ako sa kanya upang saluhin siya.

Napa upo ako ng tuluyan siyang matumba sa akin.

“Ngayon, tayo nalang dalawa. Wala na talagang sagabal Wendi”

Napahagulhol ako sa pagiyak, hindi ko tinitignan si Kobe na nakatayo sa gitna ng hallway. Ayoko siyang makita at baka hindi ko kayanin.

Bakit ba to nangyayari sa akin? Akala ko tapos na? Sobra naman ata ito.

Bakit pati ang mga kaibigan ko kinuha pa sa akin.

I thought I'm gonna live happier after this pero bakit naman binawi agad.

“Hayop ka Kobe! Hinding hindi kita mapapatawad!”

Lumapit sa akin si Kobe, he tried pulling me away from Blake but hell! I won't allow him to take me away from the one I truly love.

Gusto ko siyang murahin at sampalin ngunit wala akong sapat na lakas upang gawin yun.

Patuloy pa rin ako sa pag iyak dahil saga nangyayari at nasaksihan ko.

“Blake please, wag kang mawala sakin. Mahal kita, mahal na mahal” I uttered almost whisper.

“No Wendi! Ako dapat ang mahal mo! Hindi ka kayang panindigan ni Blake, he's a bully and a jerk, he don't deserve you!” Napa iling iling ako, Ang mga mata ni Blake nakapikit na.

Gusto kong maniwalang nakatulog lang siya ngunit hindi ko na maramdaman ang pag hinga niya!

“Blake!” umiyak ako ng umiyak, wala na akong pakialam kung anong itsura ko, at kung pa ulit-ulit ng natatamaan ng mga luha ko si Blake.

I want him alive! I want them alive.

Paano nalang ako ngayon?

“Wendi let's go” Kobe said.

“Hindi mo ba naiintindihan?! Si Blake ang mahal ko Kobe! Hindi ikaw. Hinding hindi magiging ikaw!” I noticed how his expression changed, para siyang baliw na umiling iling at sinasabunutan ang sarili.

“No! It should be me!” He screamed.

“You’re a criminal, I will never fall for you! Pinatay mo ang mga kaibigan ko, hinding hindi ka magiging masaya. Wala lang patutunguhan Kobe! I will never be yours!” Malakas na sigaw ko.

He frustratedly shot the different sides of the corner, wala na rin akong pakialam kung matamaan ako ng bala.

It's strangely that I didn't get shot. Talagang tino torture ako, mas mabuti pa ngang mawala nalang ako.

Hindi ko kayang mabuhay dala ang mga sakit at larawang nakikita ko.

I closed my eyes, feeling all the pain.

It's really an end for me huh?

To be Continue...