Author's POV 🤧🥺 ( ඕතරිත් අසරණයි අද )
බෝ බෝ හිටියෙ එයාගේ room එකේ....
වෙලාව රෑ එකොළහට වගේ වෙද්දිත් එයා හිටියෙ school ඇරලා එයා ආපු වෙලාවෙ ඉදන් හිටපු විදිහටම සීතල ටයිල් පොළොවෙ වාඩි වෙලා මූනත් දණිස් වල ඔබාගෙන....
එයා ළඟම තිබුණ ෆෝන් එකේ අන්තිමට තිබුණ dial number එකට එයා ගත්ත 128 වෙනි call එකත් answer කරලා තිබුණෙ නෑ.....
ඒ number එක save කරලා තිබුණෙ
"My casper ❤😘" කියලා
School ඇරලා ආව වෙලාවෙ ඉදන් එයා බලන් හිටියේ එයාගෙ කැස්පි එයාට කතා කරනකම්...අඩුම තරමෙ එයා යවපු msgs වලටවත් පුංචිම පුංචි reply එකක්වත් එනකම්...
ඒත් එහෙම නොඑද්දි එයාට කැස්පිව හොයන් යන්න ඕනි උනත් එයා හරියට එයා ඉන්න තැනක්වත් දන්නෙ නෑ නේද කියලා බෝ බෝට මතක් වුනා..
ඔව් මම ගැන හැමදේම එයා දන්නවා ...ඒත් එයාගේ දේවල්.........එයා මට ඒ මොකුත් නොකියම හැංගුනෙ එයාට මාව විශේෂ නැති නිසා වෙන්න ඇති...නැත්තම් ඊයෙ මං ගොඩක් දුකින් හිටිය බව දැන දැනම එයා මාව මඟඅරියිද.....
School ඇරලා ආපු වෙලාවෙ ඉදන්
Wash එකක්වත් දාන්න උවමනාවක් බෝ බෝට තිබුණෙ නෑ....
හිමීට හිටපු තැනින් නැගිටලා එයා එයාගේ room එකේ දොර ඇරියා....
කෙනෙක්ගෙ ඇස් වල එයාලගෙ හැඟීම් ලියවිලා තියනවා....
ඒත් බෝ බෝගෙ ඇස්වල නම් තිබුණෙ කියවගන්න බැරි හැඟීමක්...ඒක හරියට හැඟීම් නැති ඇස් දෙකක් වගේ....
වෙනදට වචන 10ක් වත් කතා නොකෙරුවත් කෝචිචියටත් වඩා වේගෙන්ම කියවන බෝ බෝගෙ හිත අද ගොඩක් නිහඬයි...ඒ නිහඬ බවින් කියවුනේ ඉස්සරහට වෙන්න තියෙන්නෙ මොනා වුනත් ඒ දේවල් හොඳ දේවල් වෙන්න බෑ කියන එක...
බෝ බෝට අඩිය උස්සලා තියලා ඇවිදින්න බැරි තරම් පොළොවෙ ගුරුත්වය වැඩි වගෙයි එයා ඇවිද්දෙ...
අන්තිමටම එයා ගිහින් නතර උනේ එයාගේ ගෙදර room එකක දොරක් ළඟ..
ඒ දොර හිමීට ඇරගෙන ඇතුළට ගියපු බෝ බෝ ඒ නිස්කලංක room එකේ ඇදේ වැතිරිලා තද නින්දක ඉන්න ඒ වයසක රුව දිහා බලන් හිටියෙ මට සමාවෙන්න කියන්න වගේ බැල්මකින්....
YOU ARE READING
🅼🆈 🅲🅰🆂🅿🅴🆁❣️(yizhan ❤️🐰🦁💚 Completed )
Fanfictionමේ ලෝකෙ ඕනි තරම් ආදර කතා ඇති එකට හිනා වෙනවට වඩා කරේම එකට තුරුල් වෙලා අඩපු එක උනු... අපේ කතාවත් ඒ වගේ... ඒත් වැදගත්ම දේ අපි එකට ඉදන් හිනා නොවුනා කියන දේ නෙමෙයි... අපි අඬද්දිවත් අපිව තනි නොකරපු එක... ඇඩුවත් හිනා උනත් එතන ඉන්නෙ එයයි මමයි විතරක්ම වෙද්දි...
