Last Wish ✔

Chapter 12

11 Αυγούστου 2019

Αγαπημένη μου φιλενάδα,
Πρέπει να νιώθεις περήφανη για εμένα καθώς σου γράφω ενώ βρίσκομαι στο άνετο κάθισμα του αυτοκινήτου του Κυριάκου παρέα με όλους μου τους φίλους. Τα παιδιά κρίνοντας από τον ηλιόλουστο καιρό και την αποπνικτική ζέστη αποφάσισαν να κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο έτσι ώστε να καταλήξουμε στα κρυστάλλινα νερά των πανύψηλων καταρρακτών της Εύβοιας. Είχα τόσο ανάγκη αυτή την γαλήνη στους έρημους δρόμους της επαρχίας με το ραδιόφωνο στο τέρμα να συντροφεύει και να χαϊδεύει απαλά τα αυτιά μου.

Στην αρχή δεν ήμουν ιδιαίτερα πρόθυμη να ακολουθήσω αυτό το ταξίδι εξαιτίας της υψηλής θερμοκρασίας αλλά και της πονεμένης ματιάς του μικρού μου αδερφού. Σήμερα όμως δεν γινόταν να ακολουθήσει, θα λείπαμε ώρες πολλές και θα επιστρέφαμε αργά το βράδυ. Ξέρω ότι θέλει να περνάει χρόνο μαζί μου αλλά μερικές μέρες οφείλω να τις αφιερώσω και σε άλλα πρόσωπα, εξίσου σημαντικά και αγαπημένα που θα μου λείψουν και θα τους λείψω για μια ζωή.

Κάτι μέσα μου σπάει, το ηθικό μου λυγίζει και η καρδιά μου βουλιάζει στο στήθος μου. Εγώ από πάντα ήμουν εξοικειωμένη με την ιδέα του θανάτου, γνώριζα και αποδεχόμουν απρόθυμα το γεγονός ότι θα ζούσα για λίγα μόνο χρόνια, ότι δεν θα αποκτούσα παιδιά ούτε θα ανέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας. Έχοντας διανύσει όμως το μισό των μερών που μου απομένουν δεν μπορώ παρά να νοσταλγώ και να απελπίζομαι. Θέλω να ζήσω, θέλω να αγωνίζομαι, να προσπαθώ και να απολαμβάνω την ζωή. Κάτι τέτοιο δεν γίνεται.  Για εμένα αυτό απαγορεύεται παρ' όλη την θέληση μου. Δεν μπορώ να πράξω κάτι διαφορετικό.. δεν μπορώ καν να ελπίζω γι αυτό. Μου το στερούν βίαια και βάναυσα όπως στερούν από ένα παιδάκι το παγωτό που έπεσε κάτω και δεν κάνει να το γλείψει ξανά.

Προσπαθώ να εστιάσω στην ροκ μουσική και να ξεχαστώ από τις ομολογουμένως αρνητικές και απαισιόδοξες σκέψεις μου. Το βάρος στο στήθος μου εξακολουθεί να με ενοχλεί και να υπάρχει σαν θηλιά γύρω από τον λαιμό ενός αυτόχειρα. Αχ φιλενάδα νιώθεις ότι προσπαθώ να δω όλο αυτό που βιώνω ως κάτι λογικό ε; Νιώθεις ότι προσπαθώ πολύ; Αν άφηνα τα δάκρυα να με πνίξουν όχι απλά θα το καταλάβαινες αλλά θα το ένιωθες καθώς θα ποτίζονταν οι σελίδες σου με δάκρυα πόνου και απελπισίας.

Θα ρωτούσα γιατί σε εμένα κολλητή, αλλά όχι. Ας είναι έτσι. Θα ήταν άδικο για οποιονδήποτε άλλο. Θα ήταν άδικο για όλους. Εγώ το αντέχω, το παλεύω και θα το παλεύω μέχρι την τελευταία μέρα° το έχω υποσχεθεί στην μητέρα μου αυτό.