Last Wish ✔

Chapter 3

2 Αυγούστου 2019

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Η μέρα σήμερα ήταν κάτι λιγότερο από τέλεια. Ένιωσα πιο ζωντανή από ποτέ. Ένιωσα αδρεναλίνη, ελευθερία και πάνω από όλα μια ανεξήγητη χαρά,  μία ευφορία στο κάτω μέρος της κοιλιάς μου, ευτυχία.

Το νούμερο δύο στην λίστα μου έχει γίνει πραγματικότητα. Το κρατώ μυστικό από τους γονείς μου -προς το παρόν. Ξέρω πως θα το μάθουν μόλις πάρουν τα χέρια τους εσένα φιλενάδα αλλά τότε δε θα μου θυμώσουν. Αντιθέτως θα είναι χαρούμενοι για μένα που θα έχω καταφέρει να εκπληρώσω μια επιθυμία που χρόνια υπήρχε. Βέβαια είμαι αρκετά σίγουρη πως θα θυμώσουν με τον κολλητό μου, Κυριάκο.

Όμως σας ικετεύω μην το κάνετε. Εκείνος απλά, όπως και εσείς, ήθελε να βοηθήσει την φίλη του. Την φίλη που σε λίγο καιρό δεν θα είχε πια. Όπως πολύ καλά θα έχεις σκεφτεί ήδη μητέρα, οδήγησα μηχανή. Σας ξεγέλασα εκείνο το βράδυ. Μπορεί να πήγα όντως στο σπίτι του Κυριάκου αλλά καταλήξαμε στο πιο μακρινό πάρκο μαζί με την υπέροχη μαύρη μηχανή του.

Μπορώ να πω πως ήταν μια ιδιαίτερη νύχτα με πολύ γέλιο. Ο Κυριάκος μου έδωσε το κράνος του και μου δίδαξε τα βασικά για να μην πέσω πάνω σε κανένα δέντρο ή σε κανένα ζευγαράκι - ξέρετε τώρα!

Η αίσθηση όσο βρισκόμουν πάνω στην μηχανή ήταν μοναδική. Ένιωσα πως επιτέλους είχα την εξουσία από κάτι μα συνάμα ήμουν τόσο ελεύθερη που δεν με ένοιαζε τίποτα και κανένας. Μέχρι όμως να ισορροπήσω είχα πέσει πέντε φορές! Και αντί ο Κυριάκος, σαν τζέντλεμαν, να με βοηθήσει, καθόταν και γελούσε σαν το γαϊδούρι! Όχι απλά γελούσε αλλά έκλαιγε από τα γέλια ενώ το σώμα του βρισκόταν στο γρασίδι. Άντρες τι να πεις!

Αφού απόλαυσε το θέαμα που του προσέφερα, ήρθε και με βοήθησε με τα υπόλοιπα. Η ώρα ήταν ήδη δύο το βράδυ αλλά ήξερα καλά πως αυτό δεν ήταν ένα συντηρητικό βράδυ με κανόνες αλλά ένα βράδυ ελεύθερο με τα 'θέλω' μου και τις τρέλες μου. Πάντα με μέτρο και ασφάλεια όμως.

Καθώς οδηγούσα μέσα στο πάρκο ένιωθα το αίμα μου να ρέει γρηγορότερα, ένιωθα την καρδιά μου να αυξάνει τους χτύπους της και ο αέρας να διαπερνά το σώμα μου ή μάλλον εγώ διαπερνούσα τον αέρα με ευκολία και πείσμα.

Καθώς οδηγούσα, στο μυαλό μου ήρθαν αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια. Εγώ με τον πατέρα μου πάνω στην μηχανή - κρυφά από την μαμά. Συγκεκριμένα στα γενέθλια της ο μπαμπάς είχε ξεχάσει την τούρτα στο μαγαζί και είχαμε μόλις δέκα λεπτά για να γυρίσει. Δεν υπήρχε άλλος τρόπος, έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε την μηχανή. Αφού φόρεσα κράνος μου και τις επιγονατίδες μου, βολεύτηκα μπροστά από τον μπαμπά μου και άγγιξα τις λαβές περήφανη. Αγνοούσα το ότι πρακτικά οδηγούσε ο μπαμπάς μου. Ένιωθα πως εγώ οδηγούσα! Και ήμουν μέσα στην τρελή χαρά. Όπως τώρα. Το ίδιο συναίσθημα - σε μεγαλύτερο βαθμό. Τώρα ξέρω τι συμβαίνει γύρω μου και γνωρίζω πόσο πολύτιμη εμπειρία είναι όλο αυτό δεδομένου του περιορισμένου χρόνου που έχω.