Last Wish ✔

Chapter 20

19 Αυγούστου 2019

Αγαπημένη μου φιλενάδα,

Σήμερα είναι το τέλος. Σήμερα παίρνω τις τελευταίες μου αναπνοές, κοιτάζω τον ήλιο για μια ακόμη φορά, ακούω τον ήχο του αέρα και των πουλιών που κελαηδουν. Δεν θα το ξανά κάνω. Το κρεβάτι μου μοιάζει με σκληρό σανίδι, ο Νίκος δίπλα μου θυμίζει κάποιος άγνωστος και εύχομαι ειλικρινά να ήταν για να μην περνάει τόση δυστυχία μαζεμένη. Δεν είχα δύναμη να σηκωθώ, το σώμα μου με είχε σχεδόν εγκαταλείψει, οι μύες μου ήταν αδύναμοι τελείως όπως κι εγώ. Έδωσα μια ώθηση να σηκωθώ αλλά ο πόνος με εμπόδισε. Φιλενάδα γιατί είναι τόσο επώδυνος ο θάνατος; Δεν τον αντέχω, φοβάμαι μόνη μου.. Ξεφύσησα από τα νεύρα μου. Θέλω να σηκωθώ το καταλαβαίνεις;
《Να σε βοηθήσω εγω;》Η αγουροξυπνημένη φωνή του ήχησε στα αυτιά μου. Γύρισε το σώμα του προς τα εμένα και χάιδεψε τα μαλλιά μου.
《Θα έπρεπε να μπορώ και μόνη μου.. δεν θέλω να με βλέπεις έτσι. 》Ένιωσα ντροπή και μάλιστα μεγάλη. Έμοιαζα με ένα αβοήθητο πλάσμα στα μάτια του. Ενώ σίγουρα δεν ήμουν.
《Είσαι πιο γλυκιά έτσι. Θέλω να πω.. Ρία είσαι δική μου, για όσο ζεις θα είμαι στο πλευρό σου.》Χαμογέλασε και φίλησε το μάγουλο μου. Ήταν τόσο ζεστός σε αντίθεση με μένα.
《Σε αφήνω να με βοηθήσεις τότε..》Ψιθύρισα και κοίταξα τις άκρες των ποδιών μου.

《Είναι λογικό να φοβάσαι. Όμως δεν είσαι μόνη σου, είμαι κι εγώ εδώ. Εγώ, οι δικοί σου, οι φίλοι σου.》Τα δάχτυλα του χάιδεψαν απαλά το σώμα μου. Κάθε επιφάνεια από την οποία περνούσε σαν να ζωντάνευε ξανά, ανατριχίλα και ευφορία με διαπερνούσε.
《Εύχομαι να σε είχα γνωρίσει νωρίτερα..》
《Εύχομαι να μην με μισείς τόσο πολύ μικρή..》Τον κοίταξα  ξαφνιασμένη.
《Δεν θα μπορούσα ποτέ να σε μισήσω Νίκο. Και το λέω με όλη μου την καρδιά.》Του χαμογέλασα και φίλησα τα απαλα ροζέ χείλη του δύο φορές.

《Θα με προσέχεις απο εκεί πάνω; Θα χαίρεσαι για μένα; Θα με προστατεύεις; Δεν θέλω να σε απογοητεύσω ποτέ..》Η άλλοτε παιχνιδιάρικη ματιά του είχε μετατραπεί σε μια θλιμμένη και βαθιά συγκινημένη λάμψη.
《Θα είμαι πάντα εκεί για σένα.. αλλά θέλω μαι τελευταία χάρη απο σένα Νίκο. Πριν απαντήσεις θέλω να ξέρεις πως είναι δύσκολη, ίσως ακατόρθωτη αλλά θα το ήθελα πολύ.》Αντί για απάντηση απλά ένευσε απαλά το κεφάλι του.

《Θέλω να προσέχεις τους δικούς μου. Τον αδερφό μου κυρίως. Σε συμπαθεί, σε έχει ως πρότυπο πλέον κι εγώ θα  λείπω. Δεν θα είμαι εδω να τον καθοδηγώ, να τον συμβουλεύω, να τον βοηθάω και να διασκεδάζουμε μαζί. Κάποια στιγμή θα πρέπει να μάθει κι αυτός την αλήθεια και δεν ξέρω πως θα αντιδράσει.. θα του το πεις εσυ; Ακόμη θέλω να προσέχεις τους γονείς μου, μην κάνουν καμιά τρέλα αφού έχουν ακόμη τον μικρό. Θα το κάνεις; Θα είσαι μαζί τους για όσο χρειαστεί; Μην τους εγκαταλείψεις όπως τους εγκαταλείπω εγώ..》
《Ελευθερία.. εγώ..》Φιλενάδα διαλύθηκα. Το βλέμμα του, η στάση του, η έκφραση του, όλα υποδήλωναν την χθεσινή άρνηση. Την ευθυνοφοβία, την δειλία που είχε τότε για να μου πει όσα ένιωθε την  αντικρίζω πάλι μπροστά μου. Αρνείται την τελευταία μου επιθυμία. Ξανά..