Last Wish ✔

Chapter 14

13 Αυγούστου 2019

Αγαπημένη μου φίλη,

Σήμερα συνέβη κάτι εξωπραγματικό! Ξύπνησα στην αγκαλιά ενός θυμωμένου Νίκου που δεν δεχόταν καμία εξήγηση για τα χθεσινά, αν και από το βλέμμα του θεωρώ ότι με είχε κιόλας συγχωρήσει που δεν του είπα κουβέντα. Μου έφερε ένα πλούσιο και θρεπτικό πρωινό μαζί με ένα μπουκέτο λουλούδια και κάθισε δίπλα μου για να με ταΐσει.

《 Είμαι καλά δεν πρόλαβαν να με αγγίξουν.》Του εξήγησα απαλά και εκείνος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του δίνοντας μου μια μπουκιά φρεσκοψημένου κρουασάν.
《Το ξέρω. Θέλω απλά να φας καλά, αυτό είναι όλο..》 Είπε κάπως σφιγμένα και μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.

Μήπως είχε να κάνει με την λίστα; Ή με καμία έκπληξη που μου ετοίμαζαν οι φίλοι μου; Ή απλώς θα του λείψω και θέλει να περάσουμε όμορφες και γαλήνιες στιγμές μαζί; Δεν μπορώ να τον αποδικωποιήσω!

Έφαγα με πολύ κόπο το γεύμα μου και τότε μου έδωσε ένα εισιτήριο ΚΤΕΛ για τις Σέρρες.  Τον κοίταξα απορημένα και κράτησα το ένα και μοναδικό εισιτήριο στο χέρι μου.

《Σήμερα θα είσαι ολομόναχη σε μια πόλη που δεν γνωρίζεις. Χωρίς κινητό, χωρίς πολλά χρήματα. Υποθέτω άλλη μια τρελή ιδέα στην λίστα σου.》 Ανασήκωσε αδιάφορα τους ώμους του, αλλά τα λόγια του μόνο αδιαφορία δεν έδειξαν. Κατάλαβα πως το χθεσινό περιστατικό τον αναστάτωσε παραπάνω από όσο περίμενα και αυτό με στεναχώρησε πολύ. Ωστόσο είχε δίκιο. Πραγματικά μία από τις επιθυμίες μου ήταν να βρεθώ σε μία άγνωστη για μένα περιοχή με ελάχιστα λεφτά και σίγουρα όχι κινητό. Τεράστια πρόκληση κι όμως τόσο ωραία αίσθηση.

Ανέκαθεν ήμουν λάτρης της ιστορίας, της παλαιάς εποχής των πριγκιπισσών και των ιπποτών. Των περίφημων βασιλιάδων και των πολυμήχανων γυναικών τους. Με γοήτευε το μυστήριο των παλατιών, των μυστικών και των παθών. Βέβαια εξίσου ενδιαφέροντες ήταν και οι έρωτες των απλών ανθρώπων όπως μας μεταφέρονται από μοναδικά μυθιστορήματα. Πάντα ήθελα να ζήσω σε αυτήν την εποχή, όπου η τεχνολογία βρισκόταν σε πρωτόγονα επίπεδα, η επικοινωνία των ανθρώπων μπορεί να μην ήταν καθημερινή αλλά σίγουρα ήταν αληθινή και σημαντική. Οι αξίες των ανθρώπων ήταν απαραβίαστες, η ηθική τους ψηλά, η αξιοπρέπειά τους το ίδιο. Όμως δεν ανήκω σε εκείνη την γενιά και σχεδόν κανένας πολιτισμός δεν έχει διατηρήσει τις ίδιες συνθήκες ζωής με την βικτωριανή εποχή. Επομένως πάντα ζούσα με το όνειρο να βρεθώ σε ένα άγνωστο περιβάλλον μακριά από την άνεση μου και δίχως την ασφάλεια που καλώς ή κακώς μου προσφέρει το κινητό μου τηλέφωνο.