Tek tutkusu dans etmek olan dansçı bir kız... Sokak lambalarının ışığının kesildiği bir gecede, tenha bir sokakta yürürken o gecenin hayatına yıkım getireceğinden habersizdi. Attığı her adım, kanlı elleriyle kaderinin ağlarını örecek adama götürüyor...
Lütfen ekranınızı beyaz kullanınız ve oy vermeyi unutmayınız.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ÇARESİZLİK"
Ekin, yanında yürüyen Yamaç ve Gökhan'la birlikte bize doğru geliyordu. Kartal da başını onlara çevirdi ve aramızda kapattığı mesafeyi geri adımlayarak açtı.
Bakışlarımı onlardan ayırmadan elimdeki kimliği çantama koyduğumda Ekin dibime geldi ve Kartal'a doğru ters bir bakış atarak bana ithafen, "İyi misin?" Diye sordu.
Ekin'in, Kartal'a olan bakışlarını görünce açıkçası şaşırmadan edemedim çünkü ilk kez yanımdaki bir erkeğe böyle bakıyordu. Belki de az önce aramızda gördüğü yakınlığı yanlış anlamıştı.
Sadece Ekin değil, Yamaç ile Gökhan da Kartal'a ters bakıyordu ve Kartal'ın da onlara olan bakışları değişmiş, havaya gerginlik sinmişti.
Dikkatleri üzerime çekebilmek için alelacele, "Bir arkadaş için buraya gelmiştim ama aracım çekildi. Eve dönebilmek için seni aradım." Deyince Ekin'in bakışları beni buldu. Beni baştan ayağı süzüp, "Neden böyle giyindin?" diye sorduğunda Yamaç da, "Rüya nerede?" diye sordu.
"İkisi de uzun hikâye sonra anlatırım." Diyerek yeniden Kartal'a döndüm ve büyük bir ihtimalle hayatımda son kez göreceğim adama, "Bu gece için yani bana yardım ettiğin için teşekkür ederim. Teklifini ise düşüneceğim." Dedim. Bence onun yanında çalışmayacağımı ikimiz de biliyorduk.
Kartal yine sessiz kalıp sadece başıyla beni onaylarken boynumda Ekin'in kolunu hissettim. Boynumu sardığı koluyla beni kendine çekip başımın üzerinden öptü. "Evimize gidelim sevgilim." Dediğinde muhtemelen bakışları Kartal'ın üzerindeydi. Ekin'i göremesem de Kartal'ı görüyordum ve Kartal'ın bakışları ikimiz arasında gidip geliyordu.
O an yüzümü buruşturmamak için kendimi zor tuttum. İtiraf etmem gerekirse Ekin'in gövde gösterisi beni rahatsız etmişti. Şu ana kadar bana sevgilim diye bir kez bile hitap etmemişken bir anda sevgilisi olduğumu hatırlaması ve bunu gövde gösterisine dâhil etmesi fazlasıyla irrite ediciydi. Bu, benden ziyade kendini ya da adı her neyse onu düşünmesiydi.
Yine de arkadaşlarının ve yabancı birinin yanında onu mahcup etmek istemediğim için sessizce kolunun altından çıktım. Sadece, "Gidelim." Demekle yetinip çıkış kapısına doğru yürümeye başladım.
Arkamdan geldiklerini adım seslerinden duyabiliyordum. Çok geçmeden Ekin yanıma gelip, "Bu halin nedir, o adam da kimdi? Neden bu gece Greendoor'a gideceğini bana söylemedin?" Diye ardı ardına sorular sordu.
Soru sorma şekli benim için endişelenmekten ziyade hesap sorar tarzdaydı. Ona doğru ters bir bakış atıp aynı şekilde hesap sordum. "Telefonunu aradığımda niye açmadın?" Normalde bununla zerre ilgilenmez, umursamazdım ama onun şu anki tavrı, üzerime sinir dalgasının yayılmasına sebep olmuştu.
