Tek tutkusu dans etmek olan dansçı bir kız... Sokak lambalarının ışığının kesildiği bir gecede, tenha bir sokakta yürürken o gecenin hayatına yıkım getireceğinden habersizdi. Attığı her adım, kanlı elleriyle kaderinin ağlarını örecek adama götürüyor...
Lütfen ekranınızı beyaz kullanınız ve oy vermeyi unutmayınız. Yorumlarınız benim için çok önemli🤍
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
"ŞÜPHE TOHUMU"
Doğruları öğrendiğinde Kartal'ın gözünde biteceğimden artık emindim. Bunun bilincinde dolan gözlerimi saklamak için bakışlarımı kaçırdığımda aramızdaki sessizliği çalan telefonum bozdu.
Kurtarıcı sese minnetle döndüm ve çantamdan telefonumu almak için banka ilerledim. Kartal da gerginlikle personel odasının içinde volta atmaya başlamıştı.
Çantamdan telefonu elime aldım ve arayana baktım. Arayan yabancı bir numaraydı. Ekin'in olma ihtimalinden dolayı içimi yepyeni bir tedirginlik sardı ve ne yapacağımı bilmeyerek telefona bakakaldım.
Benim donmuş halim Kartal'ı meraklandırdı ve volta atmayı bırakıp, "Bir sorun mu var?" Diyerek yanıma geldi.
"Yabancı bir numara arıyor."
Kartal çatılı kaşlarını bozmadan, "Açmayacak mısın?" Diye sordu.
Açmazsam yanlış anlayabileceğini düşünerek sorusuna cevap vermeden telefonu açıp kulağıma götürdüm. "Efendim." Dediğimde karşı tarafın tok sesini duydum. "Emniyetten arıyorum. Metis Manas'la mı görüşüyorum?"
Emniyet adını duyunca korkudan az daha olduğum yere yığılıyordum. Kartal'dan destek almak istercesine koluna sıkıca tutundum ve, "Evet benim." Diyerek karşı tarafın sesini duymayı bekledim.
Duyduklarımsa nefesimi kesecek kadar kuvvetliydi. Kalbimde büyük bir boşluk yarattı ve o boşluğa zehrini akıttı.
Kalbim, o zehri vücuduma öyle hızlı pompaladı ki telefon elimden kayıp yere düştüğünde bedenim de sersemlemenin etkisiyle Kartal'ın kollarının arasına yığıldı. Felç geçirmiş gibiydim. Kalbimde fokurdayan zehir yüzünden büyük bir uğultunun içine hapsolmuş gibiydim. Gerçekle sanrı arasında kaybolmuş gibiydim.
Kendimi bulmaya çalışırken o hengâmede Kartal'ın endişeli sesini zar zor duydum. "N'oldu, kimmiş arayan?"
Titremeye başlayan çeneme güçlükle hâkim olup fısıltıyla, "Babam." Diyebildim ve midem kusma isteğiyle kasıldı. "Babamın kurşun yağdırılmış cesedini bulmuşlar."
Ağzımda kekremsi bir tat bırakan sözlerimin ağırlığıyla aramıza kısa bir sessizlik yayıldı. Kartal'ın yüzünü göremiyordum ama aramızdaki sessizlikten hızlanan soluklarının sesini rahatça duyabiliyordum. Birden titreyen ayaklarımın yerle bağlantısı kesildi ve kendimi Kartal'ın kucağında buldum. Kulaklarımdaysa rüzgârın uğultusu vardı sanki. Polisin sözlerini acımadan taşıyordu.
