De tweede kans

Deel 1: Een geslaagde dag (en nacht)?

Hoera!!! Sarah pakte haar pen, markeerstiften, fles en examenpas en liep tevreden de gymzaal uit. Het examen zat erop, de zomervakantie was begonnen. Of tenminste, daar ging Sarah wel van uit, ze had een prima gevoel over de examens, ze waren bijna makkelijker dan verwacht. Toch voelde het niet helemaal goed om dat te zeggen, het voelde arrogant en meestal pakte het niet goed uit als ze arrogant was, karma is een b*tch. Zodra ze ook maar een beetje vertrouwen in haarzelf had werd dat finaal fout bewezen, dus was ze er maar mee opgehouden. Maar toch, met haar al redelijk goede cijferlijst kon ze toch niet falen. Hou op! Zei ze bijna hardop tegen haarzelf, niet over nadenken, je hoort vanzelf wel hoe het is gegaan. Voor nu: rust.

Het was nu twaalf uur, ze had nog een goeie 8 uur voordat het uitgaan zou beginnen. Ze had met haar vertrouwde clubje afgesproken om wat te gaan drinken in de stad om te vieren dat de examens er op zaten. Met als enige puntje dat de helft van die club vwo deed en nu nog een examen te maken hadden. Dus zouden ze pas vanavond los kunnen gaan. Wat opzich prima was, Sarah kon zichzelf uitstekend vermaken, als ze er zin in had. Maar ze kreeg altijd een benauwd gevoel als ze gingen afspreken, een angst dat de anderen er niet zouden zijn, met elkaar wat anders gingen doen. Dit had ze in het verleden al 1 keer te vaak mee gemaakt. Het feit dat deze angst er was zou Sarah waarschijnlijk al genoeg moeten vertellen over de band met haar "vrienden", maar ze weigerde het toe te erkennen.

Ze liep zonder om te kijken het schoolgebouw uit, ze zou hier nog wel terugkomen voor de diploma uitreiking, nog geen tijd voor afscheid. Ze stapte op haar fiets en begon aan haar weg terug naar huis met een afstand van pak hem beet 5 KM, wat ongeveer een kwartier fietsen is. Maar Sarah vond het niet erg, het was lekker weer en ze was weer eens in een pieker bui. Ze begon al vrij snel na te denken over haar toekomst, ze zou naar een nieuwe stad gaan om te studeren. Ze moest zelf een huis huren, ze werd hol vanbinnen als ze dacht aan alle kosten. Laat staan de schulden. Ze werd er panisch van. Als ze nieuwe vrienden kon maken zou ze de kosten kunnen delen, maar die nieuwe vrienden kon ze zichzelf niet garanderen. En haar gedachtes gingen  bijna automatisch naar het huidige clubje. Eigenlijk zou ze haar "vrienden" wel eens willen vragen wat ze van haar vonden, zodat ze zichzelf weer kon verbeteren. Ze was er al jaren mee bezig, zodra iemand iets op haar aan te merken had veranderde ze het en probeerde zo een steeds beter mens te worden, over het succes daarvan had ze zelf zo haar twijfels. Als er iets was wat ze graag zou willen was het geaccepteerd worden, leven zou zo veel minder stressvol zijn. Maar helaas, mensen hadden meningen, vooroordelen en smaken, ze had ze zelf ook, je moest er maar mee omgaan. En zonder het door te hebben was ze alweer bijna thuis, heerlijk, die fietsritjes.

Sarah woonde in een behoorlijk luxe wijk, net buiten de stad, een plek waar ze zich helemaal thuis voelde. Godzijdank dat ze de dochter van een succesvolle psychiater was. En niet alleen omdat ze rijk was, haar moeder was natuurlijk hard aan het werk, wel part-time, maar toch. Hierdoor was Sarah vaak urenlang alleen thuis. Voor sommige mensen zou dit een nachtmerrie zijn, voor Sarah was het een droom. Ze kon zich heel goed in haar eentje vermaken, zonder oordeel van anderen. Al helemaal haar zus, maar die was nu gelukkig uit huis. En wat betreft haar vader, die was al 10 jaar zijn graf niet uitgekomen, en Sarah ging er ook niet vanuit dat daar verandering in zou komen, wat natuurlijk heel jammer was, maar ze kon er mee leven, ze was zolangzaamerhand een beetje vergeten hoe het was om een vader te hebben.

Eenmaal bij de voordeur stak Sarah's blaas op, wat een beetje gewoonte was, iedereen heeft er last van, maar Sarah had er wel een hekel aan, dat bijna in je broek plassen gevoel. Maar ze haalde de wc natuurlijk, ze had een sterke blaas. Wat wreemd was, want lang niet iedereen in de familie kon hetzelfde zeggen. Ze was gewoon een genetische geluksvogel. Of tenminste, fysiek had ze niet heel veel beter kunnen wensen. Ze was gezond, redelijk sterk, ze had een goed uithoudingsvermogen etc. Wat betreft haar uiterlijk viel er nog wel wat te verbeteren blijkbaar, anders had ze wel een relatie gehad. En niet zonder gebrek aan pogingen, ze had vaak genoeg crushes gehad, maar de liefde bleef enerzijds. Ze had er mee leren leven, ze kon ook wel zonder.