De tweede kans

Deel 4: Doen, drinken en de waarheid

Toen Sarah maandagochtend wakker werd was het 9 uur s'ochtends. Ze had nog een goeie 3.5 uur voordat ze naar Silke ging, dus ze had nog tijd zat om in te pakken. Ze bleef nog een kwartier liggen, maar toen merkte ze dat ze naar de wc moest en stond op. Ze was alweer wat meer gekalmeerd na gisteren. Ze had zichzelf verteld dat ze gewoon verward was door de opmerking van haar moeder, dat was alles. Ze was niet meer gehaast, bijna niet meer gestresst en alles ging verder prima, ze kon net als alle andere grote meiden gewoon naar de wc.

Toen was het ook tijd voor het ontbijt. Haar moeder was al klaar toen ze de woonkamer inliep. Ze begroette elkaar, Sarah maakte haar ontbijt (sap, muesli en een appel) en ging eten. Haar moeder moest vandaag weer aan het werk en begon zich klaar te maken. Het ontbijt was op toen Vera er vandoor ging. "Tot morgen, en probeer niet te veel te drinken", en voordat Sarah kon reageren was haar moeder weg. In tegenstelling tot de vorige keer was Sarah nu vooral geïrriteerd, waarom maakte haar moeder hier zo'n punt van. Het was een ongelukje, en daarna was er niks meer gebeurd. Haar moeder was gewoon overbezorgd concludeerde ze.

Ze zette wat muziek op en begon met inpakken. Ze nam gewoon haar schoolrugtas mee, ze had toch niet heel veel nodig. Ze nam een slaapzak mee, een pyjama, wat ondergoed, extra t-shirt, sokken, en een tandenborstel. Sarah kon zich met heel weinig spullen heel goed redden. Een handige gave, het liefst nam ze zo weinig mogelijk mee, dan kon ze ook niks vergeten of kwijtraken. En toen ze klaar was was het nog maar 11:00 uur. Het volgende anderhalf uur was vreselijk saai, ze had middag gegeten, een leuke outfit aangetrokken en had voor de rest alleen maar op de bank op haar telefoon gezeten. Ze wist dat ze dat daar niet meer ging doen, zo was ze nou eenmaal, ze probeerde altijd zo sociaal mogelijk te zijn in de buurt van anderen, maar nu kon het nog wel even.

En na de lunch kon ze eindelijk gaan, ze deed de deur op slot en vertrok. Ze moest eerst naar het station en daarna met de trein naar een dorp, dus ze had nog wel even te gaan. Ze zette muziek op en begon te fietsen, Sarah hield van reizen, ontdekken, verkennen. Tijdens dit doort fietstochtjes kon ze altijd wel om zich heen kijken en iets nieuws zien. Een interresant gebouw wat haar nog niet eeder was opgevallen, een mooie plant of gewoon naar de eindeloze zwerm mensen kijken en naar hun trieste bezigheden. Ze voelde zich altijd ietswat superieur bij dit soort mensen. Ook was ze even normaal als de rest van de stakkers. Maar het feit dat ze om zich heen kon kijken, altijd was nieuws zien, kritisch kon zijn, zich verdiepte in dingen die ze interresant vond, en zich kon vermaken met heel weinig zorgde er toch voor dat ze zich beter en intellectueler voelde dan de gemiddelde consument. Ook al was ze zich er bewust van dat andere mensen dat waarschijnlijk ook over haar dachten. Maar het feit dat ze zich daar bewust van was was misschien wel de reden dat ze beter was. Maar onderschat worden heeft ook zo zijn voordelen.

Door deze gedachtegang was ze er niet echt aan toegekomen om om zich heen te kijken, maar daar had ze in de trein nog genoeg tijd voor. Ze had nog vijf minuten voordat de trein vertrok.
Ze zette snel haar fiets neer, checkte in en rende naar het perron en kon nog net de trein inkomen. Om de een of andere reden vond Sarah de trein nkg fijner als ze hem maar net had gehaald. Het werd er knusser door, of zoiets. Ze kon gelukkig nog een plekje bij het raam krijgen en begon lekker naar buiten te kijken. Het was een heerlijke rit, de trein was abnormaal stil. Het enige wat de rit een beetje verpeste was dat ze enorm veel dorst had. Maar ze was tamelijk regelmatig dorstig, ze was het gewend en kon het best goed negeren. In plaats daarvan focusde ze zich op de mooie landschappen onderweg. De bossen, de weilanden, etc. Ze had het allemaal al wel vaker gezien, maar de kunst zat hem in de nieuwe dingen ontdekken. Zoek en gij zult vinden, en zo viel Sarah iedere keer wel wat nieuws op. Ditmaal ontdekte ze wat herten in een van de bossen, ze wist helemaal niet dat die hier zaten.

En uiteindelijk kwam ze dan toch bij haar bestemming aan, een klein dorpje, best schattig. Mooie gebouwen, weinig auto's waardoor het er lekker rustig was. Ze moest nog zo'n tien minuten lopen. Maar ditmaal nam ze even een omweg en dook een klein parkje in waar ze nog niet eerder was geweest. Het was niet heel groot, maar het was een fijne plek om te zijn. En vervolgens nam ze een andere route richting Silke's huis en zag zo nog eens wat mooie gebouwen. En kwam uiteindelijk aan bij het huis. Het was behoorlijk groot, 3 verdiepingen, grote tuin, heel mooi, ze voelde zich zelf meer thuis in de stad, of in de buurt ervan, maar anders zou ze zo hier gaan wonen. Misschien ooit. Ze belde aan en kwam oog in oog te staan met de bewoonster.