De tweede kans

Deel 8: De allesbeslissende uitslag

Hoewel Sarah graag wat langzamer wou gaan fietsen om van het weer te genieten voelde langzaam fietsen gewoon verkeerd. Dus fietste ze maar door, ze zou in de tuin wel ontspannen. Terwijl ze door fietste viel haar wel op dat het zadel veel fijner zat. Dat lag alleen niet aan het zadel, maar eerder aan de pull-up. Het zadel drukte de zachte stof in het verborgen gebied en Sarah vond het met de minuut lastiger worden om te ontkennen dat het goed zat. Ze zou blij zijn als ze er vanaf was. Ze had haar huis ook alweer bijna bereikt. Ze voelde steeds meer een golf van rust over haar heen komen, ze was klaar.

Toen Sarah thuis kwam gingen haar schoenen meteen uit, vandaag zou ze even een rustdagje nemen. Haar moeder was vandaag op haar werk, en dus had Sarah het huis voor zichzelf, iets wat ze helemaal niet erg vond. Het enige jammere was dat ze haar telefoon nog niet terug had, dus ze zou zichzelf op een andere manier moeten vermaken. Maar eerst moest die pull-up maar eens uit. Ze liep snel naar boven en sloot haar slaapkamer deur. Ze ging op bed liggen en trok haar broek uit, waardoor ze weer zicht kreeg op haar tijdelijke ondergoed. Ze zuchtte, het had helemaal niet zo verkeerd gevoeld, al was ze blij dat de pull-up niet nodig was geweest. Ze bekeek zichzelf nog even in de spiegel, ze was verrast toen ze zag dat ze er best schattig uit zag. Door de pull-up zag ze er ineens een flink stuk jonger uit, wat in dit geval geen ramp was, al was ze meestal best blij dat ze zo volwassen leek. Maar nu zag toch niemand het, dus kon ze het net zo goed even bestuderen. Ook haar rondingen kwamen goed naar voren doordat de pull-up zo strak zat, en het voegde ook nog wat ronding toe. En nu ze zo nog eens keek was het zwart, wit, roze minder erg dan ze eerst dacht. Het had wel iets chique's, al voelde dat een beetje vreemd om hierover te zeggen. Toen kwam er plotseling weer een golf van schaamte over haar heen en vroeg ze zich af wat ze in godsnaam aan het doen was. Meteen ging de pull-up naar beneden, ze was er ineens klaar mee. Nooit weer.

De beslissing van een 18 jarige om geen pull-ups te dragen werd opgevolgd door een minder vanzelfsprekende existentiële crisis. Ze had nu een goeie 7 weken aan vakantie voor zich, hiervan zou ze twee weken weg zijn. Wat in godsnaam ging ze met de andere vijf doen. Die middag begon ze maar met lezen, wat zeker geen slecht tijdverdrijf was. Maar na 3 uur te hebben gelezen was ze er ook wel weer klaar mee. Ze voelde zich lui en saai terwijl ze in haar tuinstoel zat te lezen. Maar het was te warm om te gaan sporten, en ze vertikte het om in haar eentje een activiteit te gaan doen. Ze zou kunnen gaan wandelen, maar dat deed ze al zo vaak. Ze kon de gehele omgeving wel dromen. Tekenen ging ook niet, want dan moest ze binnen gaan zitten. Ze werd hier nu al gek van, ze wou dat het winter was, zodat ze een goede reden had om in haar eentje onder de dekens op bed te liggen. Maar dat duurde nog minstens 4 maanden. Uiteindelijk kwam het er op neer dat ze de uren daarop spendeerde door middel van af een toe een oefening zoals push-ups te doen en een zeer grote hoeveelheid aan dagdromen. Wat een leven...

Een week later was haar levenslust niet teruggekeerd, haar angst voor de examenuitslag wel. Het was een mooie, zonige dag. Lekker warm, maar niet te warm, maar Sarah zat op de bank te bibberen. Een week terug had ze tegen zichzelf gezegt dat ze er alles aan had gedaan, en dat het niet uitmaakte hoe het nu afliep. Maar in werkelijkheid maakte het wel uit, sterker nog het zou gaan bepalen hoe het gehele volgende schooljaar eruit zou gaan zien. Het liefst zou ze nu alleen in een hoekje kruipen en alles proberen te negeren en te vergeten. Maar dat was geen optie want haar moeder zat tegenover haar. Ze had een zeer meelevende blik in haar ogen, waar Sarah helemaal gek van werd. Medelijden was het laatste waar ze op zat te wachten. Het enige wat ze wou was weten waar ze aan toe was. Maar die kennis liet nog drie kwartier op zich wachten en toen kwam eindelijk dat telefoontje. Sarah pakte de telefoon op en nam aan. Weer was die zeer vriendelijke begroeting te horen waar ze niks uit kon halen. De woorden die volgde waren wat duidelijker. Hoewel je wiskunde hebt gehaald is Duits helaas niet gelukt. Het spijt me heel erg, je bent gezakt.

Ze wist nog 3 woorden uit te brengen. Oke, bedankt en doei. Meteen daarna hing ze ook op. Was dat niet een beetje bot? Vroeg Vera. Flikker een eind op, zei Sarah pissig (heel pissig om precies te zijn). Ze beende de woonkamer uit, deed haar schoenen aan en verliet het huis. Waarom moest haar moeder dat nou weer zeggen, ze voelde nu al een schuldgevoel wat waarschijnlijk ook niet meer zou weggaan. Maar dat was slechts een bijzaak, ze was gezakt. Ze voelde weer een goeie 3 procent van haar levenslust uit haarzelf vloeien. GODVER, K*T, SH*T, F*CK. Wat moest ze nu. Geen idee, ze wou niet terug naar die school, dat kon ze niet aan. Maar wat dan wel, geen school was ook geen optie. Ze was teleurgesteld, ze had best wel veel zin gehad in haar studie interieurarchitectuur. Maar nee, het was haar niet gegund.

Na een uur keerde ze alweer terug naar huis. Ze was helemaal klaar met het leven, maar het leven was nog niet klaar met haar, ze moest vanavond werken. Ze kwam stilletjes thuis. Haar moeder stond al te koken. Sarah ging op de bank zitten en staarde voor zich uit. Normaal zou ze nu op haar telefoon zitten (die ze vorige week terug had gekregen), maar zelfs daar had ze geen zin in. Tijdens het eten begon haar moeder het te hebben over het volgende schooljaar. Eerst klaagde haar moeder dat Sarah hier niet zelf achteraan ging, maar toen kreeg ze ineens toch weer wat medeleven terug en zei dat ze het jammer vond dat het zo had moeten gaan. Al die tijd zei Sarah niks, behalve af een toe een zachte hmmm. Maar ze luisterde wel, ook al wou ze liever in haar eigen wereld verdwijnen. Vervolgens begon haar moeder over alternatieve scholen, Sarah probeerde zo geïntereseerd mogelijk een uit te kiezen zodat ze van het gezeik af was. Ze vond het allemaal best, zolang ze maar van haar vorige school af was.

Na het eten ging Sarah zich omkleden, ze ging op bed liggen om haar broek aan te doen (ze had zo haar methodes) en alles in haar lichaam vertelde haar dat ze moest blijven liggen. Ze voelde zich slapper dan ooit en ze had zichzelf al nooit gezien als sterk. Ze had geen idee hoe ze de aankomende drie uur moest overleven. Toch wist het haar met pijn en moeite wel te lukken. Het was niet gemakkelijk. Ze was te lang blijven liggen op bed, waardoor ze als een gek naar werk moest fietsen en al uitgeput was voordat ze aankwam. Vervolgens kreeg ze ook nog een rottig gangpad toegewezen, en alsof dat nog niet erg genoeg was kreeg ze ook nog hulp van een praatgrage collega die ze het liefst de nek om wou draaien. Maar ze hield het vol, ze werkte precies hard genoeg om al het werk wat moest worden gedaan af te krijgen zonder dat de teamleider ging zeuren. De terugweg was al wel wat prettiger. Ze zette haar ellendige muziekplaylist op en kon met een heerlijk gevoel van zelfmedelijden en ellende naar huis fietsen.

Dit hielp haar thuis ook al wel een beetje. Ze was opgeknapt van de terugrit en gunde zichzelf wat meer rust op de bank die avond. Ze praatte ook al wat meer open over het examen en de toekomst (nadat ze haar excuses had aangeboden aan haar moeder, wat al een kleine last van haar schouders haalde, nu alleen haar mentor nog, al begreep die het waarschijnlijk wel, en ze zou hem toch nooit meer zien). Er leek weer een klein beetje licht te komen, maar toch schoot er nog regelmatig een pijnlijke gedachte door haar heen over haar geslaagde klasgenoten. Het was zo wisselvallig, het ene moment was ze met haar moeder aan het praten, en het volgende moment dacht ze aan klasgenoten en voelde ze zich te goed. Als ze in elk geval een fatsoenlijke relatie met haar moeder had zou deze periode een stuk makkelijker zijn, maar nee, ook dat had ze voor zichzelf verpest.

De gehele dag had haar uitgeput, en om elf uur stapte ze dan ook al onder de douche. Ze was hier nog steeds niet lang mee bezig, want ze was nog steeds niet geslaagd. Ze poetste ook meteen haar tanden, hier was ze wat langer mee bezig, als ze zich slecht voelde ging ze vaak wel wat beter voor zichzelf zorgen wat helemaal niet logisch was, maar ze klaagde niet. Na afloop forceerde ze zichzelf om nog welterusten tegen haar moeder te zeggen, dit deed ze niet vaak, maar ze kon nu maar beter beginnen met dingen goedmaken. En toen kroop ze in bed. Ze lag nog lang te woelen, ze was niet gewend om zo vroeg in bed te liggen. Maar terwijl ze hier lag, nog steeds verslagen. Dacht ze terug aan haar resultaten. Duits was misluk door de plaspauze, wiskunde niet. Dit kwam eigenlijk omdat minder water had gedronken maar haar onderbewuste dacht daar anders over. Tijdens wiskunde droeg ze een pull-up. Een pull-up betekende veiligheid, succes en minder stress. En toen was het "kwaad" al geschoten. Eigenlijk zou ik misschien wel wat vaker één moeten dragen. Ja, dat zou wel een goed idee zijn.... Dat zou ik wel willen.... Dat zou beter voor me zijn... Met die gedachte viel ze in slaap. Ze was te moe om te beseffen dat ze zojuist aan zichzelf had toegegeven dat ze wel vaker pull-ups wou dragen.