De tweede kans

Deel 20: oud en vertrouwd

Die busreis was voor Sarah's gevoel de langste van de hele vakantie. Hier klopte natuurlijk niks van het, deze rit duurde maar twee uurtjes, toch voelde het als een eindeloze rit. Sarah had zo'n vermoeden dat haar moeder haar op het vliegveld weer een pull-up zou laten dragen, en ze keek er meer naar uit dan ze zou willen toegeven. Van tevoren had Sarah een beetje gehoopt dat deze vakantie haar verlangen naar pull-ups zou verkleinen, dat het hebben van een normale vakantie als een normaal persoon haar weer een beetje bij zinnen zou brengen. Het omgekeerde was echter gebeurd, haar verlangen naar pull-ups was alleen maar groter geworden. Nadat ze een paar dagen geleden bijna een had aangetrokken realiseerde Sarah zich dat ze voor de rest van haar leven zou verlangen naar het dragen van haar speciale ondergoed, en ze merkte dat ze zich begon over te geven aan dit gevoel. Waarom zou ze het ook niet doen, er was niemand op de planeet die het nog wat kon schelen dat Sarah pull-ups droeg. Haar "vrienden" niet, haar moeder niet, niemand. Dus waarom zou ze zichzelf dit niet gewoon gunnen, dat geluk van het dragen was een van de weinige dingen die haar nog levenslust gaven. Op dat moment begon haar overgave aan de behoefte, dit was weer een grote stap in haar transitie naar full-time luier drager en gebruiker.

Hoewel Sarah regelmatig op haar telefoon naar de tijd aan het kijken was probeerde ze ook nog even van het landschap te genieten. Dit was voorlopig de laatste keer dat ze hier zou zijn, ze moest ieder moment in dit land grondig benutten. Hoewel ze inderdaad veel uit het raam keek sloeg ze vrij weinig op van wat ze zag. Haar hoofd was met andere zaken bezig. Er kwam na 2 uur toch een einde aan de oneindige tijd, opgewonden stapte Sarah de bus uit en analyseerde de omgeving. Dit vliegveld was in verhouding tot kaapstad een stuk kleiner. Haar moeder had gezegt dat ze vanuit hier eerst terug zouden vliegen naar Kaapstad en vanuit daar teruggingen naar Nederland. Dit ging een lange reis worden, hopelijk zou ze een beetje kunnen slapen. Toen Sarah de luchthaven inliep realiseerde ze zich nog beter hoe klein alles was. Er was amper een ziel te bekkenen en de douane zagen er niet heel indrukwekkend uit. Bovendien was het ook hier extreem benauwd, in die zin kon Sarah niet wachten totdat ze knus terug waren in hun goed geïsoleerde huis.

Ze besloten dat het het beste was om direct door de douna te gaan, het was momenteel rustig, dus zouden ze er snel doorheen gaan, en dan konden ze in de wachtruimte nog wel even ontspannen.
Er stonden ongeveer 12 mensen in de rij, wat voor een vliegveld niks was, maar er waren ook maar 2 doune en dus moesten ze toch heel eventjes wachten. Precies op dat moment besloot Sarah's blaas vervelend te doen. Tijdens het wachten stond ze te wiebelen, haar moeder zag het wel maar wist dat ze er niet veel aan kon doen. Eindelijk waren ze aan de beurt, Sarah legde haar bagage op de loopband en stapte in de scanner. Terwijl ze daar stond met haar benen lichtelijk uit elkaar (wat niet hielp met haar dringende blaas) realiseerde ze zich dat ze haar drinkfles in haar tas had laten zitten. Oh god, dat ging haar ook weer 10 minuten kosten. Ondertussen keek ze zelf al naar de locatie van de wc, ze zou er zo snel mogelijk heen moeten. Ze stapte de scanner zonder verdere problemen uit, precies op tijd om te zien dat de doune haar tas opende. Terwijl ze naar de douna toe liep realiseerde ze zich iets, haar pull-ups lagen bovenin de tas. Ze werd vuurrood en probeerde aan het gezicht van de doune te zien wat hij er van vond. Er was echter niks aan te zien, zijn uitdrukking was volstrekt neutraal. Toen Sarah voor hem stond zag ze dat hij zelf de pull-ups naast de tas legde om te zien wat er onder lag. Ze kon het niet langer aanzien. Haar moeder was zonder problemen er doorheen gekomen en stond nu op Sarah te wachten met een meelevende blik. Voor Sarah's gevoel duurde het een eeuwigheid voordat de douane klaar was, iedereen die langs liep had de pull-ups kunnen zien liggen. Waarom moest het dragen van pull-ups toch zo beschamend zijn, waarom kon ze er niet gewoon van genieten zonder zich zorgen te maken over wat anderen vonden. In plaats daarvan stond ze nu hier, extreem beschaamd voor de zoveelste keer dit jaar, het hoorde er misschien ook een beetje bij als je graag pull-ups droeg. Ze wist dat ze vuurrood was en dat had de doune waarschijnlijk ook gezien. Uiteindelijk stopte hij al Sarah's spullen terug in haar tas en knikte vriendelijk naar haar dat ze kon doorlopen. Sarah griste haar spullen weg en ging snel naar haar moeder. Het is al goed hoor, er is hier niemand die je kent, morgen is iedereen dit vergeten zei haar moeder.