De tweede kans

Deel 5: Droog blijven bij de dokter

Haar ogen gingen langzaam open, ze was extreem moe, nog steeds. Na even te hebben gevoeld concludeerde ze dat ze het bed droog had gehouden, dat was iets. Ze bewoog niet, ze dacht eigenlijk ook verder niet na, ze voelde zich leeg. En waarom zou ze zich niet leeg voelen. Ze was door haar back-up vrienden heen. Al voelde het niet helemaal juist om ze back-ups te noemen. Ze waren immers toch veel beter dan haar. Ze had geen zin om uit bed te komen, ze had nergens zin in. Al moest ze eerlijk toegeven dat de alcohol daar ook niet echt bij hielp, ze was lichtelijk brak, had hoofdpijn en voelde zich uitgedroogd, wat betrefd duizeligheid voelde ze momenteel niks, maar ze voelde wel dat als ze ging opstaan dat ze wel wat zou voelen. Bente lag naast haar te slapen. Ze sloot haar ogen maar weer, en verloor haar bewustzijn voor de omgeving. Zo ook voor het binnenkomen van haar moeder. Goedenavond, of middag, ik weet niet zo goed. Ik ga ervanuit dat er niet al te veel van slaap is gekomen. Nee, niet echt, monpelde Sarah. Was het leuk? Zeker, zei Sarah, maar zelfs een gemiddelde vijf jarige had de ellende in haar stem niet kunnen missen. Heel zeker, werd er gevraagd. Ja-ha, zei ze nu geïrriteerd, ze wou het er niet over hebben, ook al was ze wel blij dat ze weer veilig bij haar moeder was na die ellendige nacht, haar problemen hield ze alsnog voor zichzelf, haar moeder zou er toch niks mee kunnen. Het enige wat ze kon doen was Sarah troosten, maar Sarah had geen zin om getroosd te worden, ze was in deze geweldige emotionele staat waar ze zich volslagen kut voelde maar niet hoefde te huilen, maar als ze getroosd ging worden zouden de tranen vloeien. Maar Sarah zag zichzelf graag als emotioneel stabiel (een schitterende leugen) en huilen hoorde daar niet bij. Heb je nog wat nodig? Vroeg haar moeder. Met een voorspelbare nee als antwoord. Voordat haar moeder de kamer uit ging hoorde Sarah haar nog sniffen, die natte kleding geheim houden kon ze wel vergeten. Maar ze had nu geen zin om zich er zorgen over te maken.

Sarah had blijkbaar gedurende de hele dag geslapen, en pas om 5 uur kwam ze nog eens haar bed uit. Of, ze deed in elk geval een poging. Ze strompelde naar beneden. Ze was nog steeds duizelig en flikkerde bijna van de trap af. En de hoofdpijn was niet te harden, ze liep de woonkamer binnen en stortte meteen neer op de bank. Haar moeder stond meteen klaar om haar te helpen, en Sarah moest toegeven dat ze ergens ook wel weer geluk had gehad met haar moeder. Het had in elk geval erger gekund. Haar moeder gaf haar een kom soep, waardoor Sarah zich meteen al wel wat beter voelde. Wat is er precies met je aan de hand? Vroeg haar moeder, met oprechte bezorgdheid in haar stem. Vooral moe, luidde het antwoord. Dat is niet alles, en dat weet je zelf ook best. Oke, ik heb hoofdpijn, dorst, ik voel me duizelig, suf en lusteloos. Oke, daar kunnen we wat mee.

Sarah liet haar hoofd op het kussen rusten, en meteen merkte ze dat ze begon in te kakken. Eigenlijk gunde ze het haarzelf niet om uit te rusten, ze wou wakker blijven om alle ellende te kunnen verwerken, maar haar lichaam had andere plannen, en al gauw was ze weer weg.

Pas om tiem uur s'avonds werd ze wakker. Ze hoorde dat haar moeder aan het douchen was. Ze voelde zich al een stuk beter, of in elk geval fysiek. Mentaal zou wat meer tijd kosten. Ze sloot haar ogen en begon weer na te denken. Maar ditmaal waren het geen depressieve gedachtes, maar juist mooie (soort van). Ze dacht na over hoe ze zichzelf volledig zou verliezen, ronduit depressief, ze was zichzelf volledig verloren. En dan zag Erick haar, hij kreeg meedelijden, de club zou weer samen komen om haar erbovenop te helpen, en ze zouden de rest van hun leven contact hebben. Op dat moment kreeg ze een appje, mischien dat er eindelijk contact werd opgenomen. Maar nee, het was werk, die vroeg of nog iemand kon komen werken morgen. Sarah legde de telefoon weer weg, teleurgesteld. Ze wist dat ze moest ophouden met hopen, maar hopen was het enige wat haar nog een beetje in stand hield. Maar iedere keer weer die teleurstellingen waren haar volledig aan het opvreten. Totdat er niks meer overbleef. Maar Sarah vertelde zichzelf dat ze hierdoor beter tegen teleurstellingen kon, het was training.

Op dat moment kwam haar moeder binnen, ze had haar niet eens horen aankomen. Hé, lekker geslapen? Zeker, zei Sarah. Ik betwijfel of er verder nog iets van slapen gaat komen, maar het was zeker lekker. Komt vast wel goed, zei haar moeder. Maar, nog even een ander dingetje, ik heb even gezocht naar je symptomen, en ik denk dat het te maken heeft met dat je veel te weinig drinkt. En ik zou graag even met je naar de dokter willen om te kijken of dit klopt en wat we eraan kunnen doen. Sarah snapte niet zo goed waarom ze hiervoir naar de dokter moesten, ze wist zelf ook wel dat ze te weinig dronk, en om de remedie te vinden hoefde je geen dokter te raadplegen. Maar ze was te moe om het tegen te spreken, en dan zou ze ook even uit huis komen. Dus zei ze dat ze het prima vond. Mooi, zei haar moeder, ik maak morgen even een afspraak. Ga je even douchen, ik wil niet dat je te laat op blijft. Met pijn en moeite wist Sarah op te staan, al wankelde ze wel een beetje. Ze hield er wel van, een beetje ziekjes zijn. Ze hoefde geen koorts of griep, maar genoeg om je te forceren te blijven liggen. Dan kon je gewoon doen waar je zin in had, zonder dat je je schuldig hoefde te voelen. Soms kon een gebrek aan keuze heel bevrijdend zijn.