De tweede kans

Deel 6: Nog dieper gezakt

Het was vreemd hoe dat werkte. Toen Sarah vier dagen geleden op bed was gaan liggen had ze gehoopt nooit meer wakker te worden, ze had wel door de grond willen zakken, rechtstreeks door naar de onderwereld. Maar dat was niet gebeurt. En achteraf was het misschien beter ook. Ze had flink wat zelfreflectie erop zitten. Ze had een hoop kanten van zichzelf geaacepteerd die ze zo lang weg had willen drukken. Ze had maar geaccepteerd dat haar sociale leven klaar was. Dit was nu haar leven. Alleen. Dit had ook zo zijn voordelen. Nu kon ze zich op dingen focussen die ze leuk vond, in plaats van zich constant zorgen te maken over wat anderen dachten en deden. En voor het eerst sinds lange tijd merkte ze dat ze weer zin had om dingen te doen. Ze had weer zin om te tekenen, stadswandelingen te maken, een boek te lezen of iets nieuws te proberen. Het maakte niemand uit, dus haar ook niet. Of tenminste, er was een iemand die het wel wat uitmaakte, haar moeder. Sinds Sarah weer was begonnen met creatieve dingen doen was haar moeder een stuk vriendelijker. Over het doktersbezoek was niet meer gepraat. Sarah was meer gaan drinken, wat echt effect had op haar gezondheid. Haar huid voelde beter. Ze voelde zich fitter en vrolijker, en daarmee ook gezonder. Ze had geen last meer van hoofdpijn. Maar daar hing een prijskaartje aan. Sarah had de akelige conclusie moeten accepteren dat haar blaas niet zo sterk was als ze dacht. Nu ze meer water binnen kreeg ging er ook meer uit. Wat haar redelijk irriteerde, iedere keer als ze lekker zat moest ze weer opstaan om naar de wc te gaan. Maar het wende al wel, en Sarah zag het ook als een kans om haar blaas nu oprecht goed te krijgen.  Ze had wel een nachtelijk ongelukje gehad, weer een natte droom, maar het was niet erg veel waardoor het ook niet opviel, ze had het maar gewoon gelaten en haar bed niet verschoond. Hygiënisch was anders, maar het boeide haar niet zo veel. En haar moeder had er dan ook niks over gezegt. Haar moeder had het sowieso niet meer gehad over haar blaas en haar ongelukjes. Waarom wist ze niet, en ze wist ook niet wat ze er zelf van vond dat er niks over werd gezegt. Aan de ene kant wilde ze het niet horen, hoewel ze zich erbij neer had gelegt dat ze problemen had bleef het wel ongemakkelijk. Maar aan de andere kant werd ze er ook enigzins gek van dat ze niet wist waar ze aan toe was. In hoeverre vond haar moeder het erg? Wou ze er wat aan doen? Een beschermend bedovertrek, dat kon ze wel aan. Of kon het erger? Allemaal vragen waar Sarah niet over na wou denken. Ze had andere dingen om zich zorgen over te maken.

De examenuitslag kwam er aan, vandaag zelfs. Ze was eigenlijk alweer compleet vergeten dat ze examens had gedaan, maar nu niet meer. Ze dacht er vaker aan dan goed voor haar was. Ze had toch een goed gevoel er over gehad? Maar je wist maar nooit. Het leven zat vol met verassingen. Ze had vanaf 9 uur als een standbeeld op de bank gezeten. Haar telefoon was de afgelopen twee uur in haar hand en lag nu onheilspellend op tafel, en haar ogen waren gefixeerd op het beeld. Er gebeurde verder niks op  het was alleen maar een zwart scherm. Het liefst had ze hem gebruikt om zichzelf af te leiden, maar het was belangrijker dat de batterij het deed als ze werd gebeld. Dus zat ze daar maar, ze had momenteel best graag willen kunnen mediteren. Maar ze was vooral bezig met aftellen, nog 25 minuten en dan was het twaalf uur, dan was ze veilig, maar tot dan, pure stress.

Ze wachtte nog 5 minuten, haar blaas begon op te steken. Godver, ik kan niet weg. 5 werden 10 minuten, ze moest nu wel een beetje nodig. Het werden er 15, ze was nu aan het wiebelen. Haar moeder was op haar werk (anders had Sarah haar wel het huis uit gejaagd). Dus niemand kon voor haar invallen. Maar het waren toch nog maar 10 minuten, alsof ze nu nog gingen bellen. Ring. Kut. Sarah's hart stond waarschijnlijk voor een goeie 5 seconden stil. Ze begon te trillen alsof het plotseling -10 graden was geworden. Zou eigenlijk best wel kunnen, zo voelde haar lichaam in elk geval wel. Ze pakte de telefoon en nam op. Hallo Sarah, met Richard (haar mentor), hij klink vrolijk, mischien... Met een gortdroge mond wist ze nog net zelf hallo uit haar mond te krijgen. Ik moet helaas zeggen dat je examens nog niet goed genoeg zijn gemaakt. Engels, Nederlands en Aadrijkskunde zijn voldoende afgerond, maar niet genoeg om voor de andere vakken te compenseren. Je moet nog op twee van je andere vakken voldoende halen om te slagen. Met trillende stem vroeg Sarah welke vakken ze het best kon inhalen (ze was blij dat ze in elk geval kon praten). Waarschijnlijk Wiskunde en Duits. Duits was op het randje, en voor wiskunde hoef je niet heel hoog te scoren. Oke, dan haal ik die in, zei Sarah. Ze had eigenlijk wat langer willen bellen voor advies zodat ze een goede keuze kon maken. Maar haar behoefte aan het toilet was groter dan haar behoefte aan een weloverwogen keuze. Oke, dan zal ik je opgeven voor de toetsen, succes. Doei, zei Sarah, en hing op voordat ze een reactie kreeg. FUCK, schreeuwde ze door het huis. Bente keek geschrokken op, sorry mompelde ze. En ging toen zo snel mogelijk naar de wc. Ze had gedurende het gesprek zitten wiebelen alsof haar leven er vanaf hing, en haar blaas deed nu zelfs zeer, en stond vrijwel op knappen. Ze liep dubbelgebogen, ze kon niet rennen, dan zou ze direct controle verliezen. Ze stond voor de wc te dansen terwijl ze haar broek omlaag worstelde. Haar slipje nog en toen kon ze loslaten. Maar haar blaas was niet het enige wat vocht los liet. Ze begon ongecontroleerd te huilen. Ze kon niet meer, ze had al zo veel klappen moeten verduren, dit was er een te veel. Ze snapte het ook niet, hoe had ze maar drie vakken gehaald. Ze stond er helemaal niet slecht voor. Ze moet het wel helemaal verpest hebben. Ze was bang, want ze had niet het gevoel dat ze erg veel kans maakte. Wat zou er dan gebeuren, als ze het niet haalde. Dan zou ze blijven zitten. Ze wist wat voor soort mensen in het jaar onder haar zaten. Vooral trutten, wilde mensen en pestkoppen. Laat staan dat ze alle teleurgestelde leraren onder ogen moest komen, ze zou zich kapot schamen. En daarmee moest ze nog meer huilen. Ze zat waarschijnlijk wel een half uur op de wc. Het liefst had ze zichzelf erin opgesloten en verhongerd. Maar ze had nog een kans. En ze zou hem gaan pakken. Hoe dan ook.