De tweede kans

Deel 12: De eerste van velen

En opzich was dat geen foute conclusie, de nacht was heerlijk. Erg rustgevend was het echter niet. Door alle opwinding van een pull-up dragen bleef ze minstens tot 3 uur wakker (ze had de tijd niet helemaal in de gaten). Die uren werden gespendeerd met een zeer regelmatig gevrijf over haar pull-up gebied. Ze was opgewonden, heel opgewonden terwijl ze onder de dekens lag in niks anders dan een pull-up, maar ze kwam niet klaar. Ze was eigenlijk alleen in haar slaap klaargekomen. Ze vond het extreem beschamend, het liefst zou ze ook willen kunnen genieten van een seksuele klaarkoming maar het lukte maar niet. Als ze geil was wreef ze wel eens over haar kruis, maar ze kon zich nooit voorstellen hoe mensen daardoor klaar kwamen. Ze was zich er te veel van bewust dat het maar haar hand was, en dan was alle opwinding ook gelijk weg. Daarnaast wist ze ook niet hoe ze de rotzooi onder controle moest houden en was niet gemotiveerd om het uit te zoeken. Gelukkig was het vrij gemakkelijk om te doen alsof ze wel normaal was, niemand die het ooit ging controleren en zo wist ze de vernedering beperkt te houden. Al maakte het die enkele keren afspreken wel een stuk enger.

Hoe dan ook, ze lag behoorlijk wakker. Naast haar hand was ook haar hoofd hard aan het werk, ze ging allerlei fantasiën bij langs. Ze dacht na over het gebruiken van de pull-up, het rondlopen in een natte pull-up en het verschonen. God als ze het toch kon. Ze meende selfs het gevoel te krijgen dat ze moest plassen, maar toen ze haar blaas ontspande bleek het niet het geval te zijn. En eerlijk is eerlijk, ze kon zittend amper in haar ondergoed plassen, laat staan staand. Misschien was het maar goed ook dat ze het niet had gedaan, waarschijnlijk zou ze de rest van de nacht niet hebben kunnen slapen, maar nu dus wel. Terwijl ze om 3 uur met haar hand op haar pull-up lag te doezelen viel ze langzaam in slaap.

Het was even geleden dat ze zo laat in slaap viel, met als gevolg dat ze ook behoorlijk laat wakker werd. Om 11 uur s'ochtends gingen haar ogen open. Ze bracht even haar omgeving in kaart en kreeg toen een hartverzakking. Op warmere nachten wou het nog wel eens gebeuren dat ze in haar slaap het dekbed van zich af gooide. Vannacht was het zo warm en het had Sarah dan ook niet moeten verassen dat ze het dekbed van zich af had gegooid. Ze was ook niet verrast, maar wel geschrokken, want doordat ze het dekbed van zich af had gegooid was haar pull-up open en bloot, zichtbaar voor iedereen die haar kamer binnen kwam. Wat als haar moeder haar had gezien? Haar hartslag nam exponentieel toe aan de gedachte dat ze was betrapt tijdens het vrijwillig dragen van een pull-up. Het enige goede nieuws was dat haar pull-up nog droog was. Er waren geen tekenen dat haar moeder in haar kamer was geweest, waarschijnlijk had Sarah het anders ook wel gemerkt. Hoewel ze nog wel twijfelde begon ze in elk geval een beetje te kalmeren na de schock. Toen ze genoeg was gekalmeerd merkte ze dat ze naar de wc moest.

Maar misschien was dit wel de eerste keer dat ze niet naar de wc zou hoeven te gaan. Op dat moment maakte ze met zichzelf een afspraak, de pull-up zou niet uitgaan totdat hij was gebruikt. Ze trok haar pyjama aan en controleerde in de spiegel of het niet opviel wat absoluut niet het geval was.

En dus liep ze enigzins zelfverzekerd haar slaapkamer uit. Toen ze eenmaal buiten haar kamer was kon ze veilig concluderen dat haar moeder inderdaad niet thuis was, dus was ze vrij om te doen en laten wat ze maar wou. Toch besloot ze maar wel haar jogging broek aan te houden, je wist maar nooit. Ze besloot eerst maar te gaan ontbijten, de druk op haar blaas was nog licht en wat vruchtensap zou haar prestatie alleen maar makkelijker maken. Ze pakte een banaan, wat cornflakes en een glas sap en ging aan tafel zitten. De situatie begon al onplezierig te worden, ze besloot haar blaas eens te ontspannen, te kijken of het al zou lukken, maar nee, niks. Ze dronk het sap en het voelde alsof het bijna direct in haar blaas terecht kwam. Het ongemak nam rap toe, ze at snel haar banaan en begon ook meteen aan de cornflakes. Het was bijna een soort reflex, als ze haar eten niet op tijd op had ging ze de wc niet halen. Maar toen realiseerde ze zich dat ze haar wc al droeg. Ze ontspande zich zover mogelijk en at rustig haar cornflakes op. Tegen de tijd dat ze klaar was was ze al in de wiebelfase terecht gekomen en zat ze onrustig te schommelen op haar stoel.