A Vidente

Chapter 17

KULONG SA kanyang mga palad ang kamay ay pinagmasdan niya ang guwapong mukha ni Romulus. May mga sugat ito sa noo, gasgas sa pisngi at leeg. Dinala niya ito sa kubo matapos matagpuan sa sapa. Nagawa naman nitong maglakad pero muli ring nawalan ng malay-tao pagdating sa bahay. She knew he's just pretending. Kung hindi niya alam ang kuwento sa nakaraan ay maniniwala siyang nasa panganib ito. Pero mukhang totoong nakatulog ito. Inabot niya ang mukha ni Romulus at masuyo iyong hinaplos. Kahit sa panahong ito ay napakaguwapo at napakakisig nito. Higit lang na mas makapal ang balbas nito kay Romulus pero hindi niyon naitago ang magandang hugis ng panga nito. Hindi niya alam kung ano talaga ang purpose kung bakit siya narito sa panahong ito pero hindi niya sasayangin ang pagkakataon. Gagawin niya ang lahat para mabago ang kung ano mang pagtingin sa kanya ni Gonçalo. Baka sakaling magbago ang isip nito sa nais nitong pagpatay sa kanya. 

Unti-unting nagmulat ng mata ang lalaki. Unti-unti rin ang pagguhit ng ngiti sa kanyang labi. 

"Kumusta ang iyong pakiramdam?" Marahan niyang hinaplos ang putok sa gitnang labi nito. Hindi ito nagsalita. Nanatili itong nakatitig sa kanyang mukha na tila nalilito. 

"Natagpuan kita sa sapa. Walang malay. Ano ang iyong pangalan?" 

Gumalaw ang mga mata nito, tinitigan ang kanyang daliring humahaplos sa labi nito. Marahan siyang napatawa sa reaksiyon nito. Itinigil niya ang paghaplos sa labi at ipinirmi ang kamay sa ibabaw ng kanyang hita habang nakaupo sa gilid ng papag na kinahihigaan ng binata.

"Síntoo. Masyado akong naging wild." Sinabi niya ang paumanhin sa salitang naiintindihan nito pero hindi ang huling mga salita na lalong nagpalito sa lalaki na medyo ikinatawa niya. 

"Ano ang pangalan mo?" tanong niya sa salitang nauunawaan nito. Mula sa kanyang mukha ay bumaba ang paningin nito sa kanyang katawan pero agad ring nag-iwas ng tingin. Ipinaling nito ang paningin sa kanang bahagi. 

"Romulus." Ikinabigla niya ang naging tugon nito pero bago pa man siya makapagtanong ay nadugtungan na nito ang sinasabi.

"Iyon ang narinig kong ibinigkas mo kanina. Iyon ba ang ngalan ko? Wala akong maalala." 

"Oh, I see." She knew he lied because according to Baltasar's diary this man tricked Celtici into believing her that he had amnesia. Now, she wondered what his real name was. Marahil ay si Celtici rin ang nagbigay ng pangalang Gonçalo sa lalaking ito.

"Hindi ko alam ang pangalan mo pero tatawagin na lang kitang Romulus habang hindi mo pa maalala ang tunay mong pangalan. Ako naman si Bet– Celtici…Hindi mo ba maalala kung paano kang napunta sa batis, o kung paano mong nakuha ang mga pasa mo." 

Ilang sandali ang lumipas bago ito umiling habang ang tingin ay nanatiling malayo. Inabot niya ang panga nito at bigla niyang ipinaling paharap sa kanya.

"Bakit ayaw mong tumingin sa akin?" Naramdaman ng kanyang kamay ang paggalawan ng muscles nito sa panga habang matiim ang pagkakatitig sa kanyang mukha. Bahagya niyang pinagalaw ang kilay para sa tahimik na tanong. 

Tila galit na ipiniksi nito ang mukha kaya nabitawan niya iyon. Bumangon ito at muling tumingin sa malayo. "Wala kang saplot," anito. Bahagyang umawang ang kanyang bibig na niyuko ang sarili. She took off the hooded cloak and the black pleated shirt she's wearing and left the black serge skirt and the  white chemise that serves as a basic undergarment. Ang pagkakamaang ay unti-unting napalitan ng kaaliwan. Gosh! The chemise she's wearing is actually not that revealing because of the thick fabric. The fabric is linen. Ano pa kaya kung undergarments niya sa panahon niya ang makikita nito? Her black lacy bra and thong that she's wearing yesterday. Ang problema lang sa panahon na ito ay hindi pa naiimbento ulit ang panty. Her only underwear is a long linen gown as her undergarment. Subligaculum are Roman women's panties, however ladies did not commonly wear panties after the fall of Rome until the end of the 18th century. It was only around the end of the 18th century that it was renamed drawer.