Take The Fall

XXVII

Chapter 27
#TTFwp

We were silent pagkatapos ng second confession ko pero this time, I prefer it that way.

Sinabi ko lang naman 'yon ulit para lang ma-realize niya na what he did does not make him a bad person or an unlikeable person, it's not like gusto ko ulit talaga mag-confess sa kaniya.

Alam ko naman na ang lugar ko at hindi naman ako ganoon katapang. Mukha lang pero sa loob-loob ko grabe ang kabog ng puso ko.

Mas better na ang atmosphere ngayon, mukhang gumaan talaga ang loob niya nang maikwento niya 'yong side niya sa nangyari. I really hope he forgives himself soon.

Pagbalik namin medyo na-stuck na kami sa traffic, inabot na kami ng rush hour buti na lang wala naman akong gagawin bukod sa bumili ng materials na nagawa ko naman. Super unexpected din talaga ng araw na 'to.

After namin makalusot sa daan na madalas tina-traffic talaga ay naging okay na ang byahe namin. Malapit na kami sa West Avenue nang tumawag ang kapatid ko na si Klarisse, saka ko lang napansin ang marami niyang message sa akin. Hindi ko pala napansin kasi sobrang haba rin ng pinag-usapan namin ni Giongco kanina.

Hindi ko na naisa-isa dahil sinagot ko na agad ang tawag.

"Hello, may nangyari ba?" tanong ko agad. Bakas din sa boses ko ang pag-pa-panic dahil bihira lang tumawag ang kapatid ko dahil minsan lang siya makapagpa-load ng may kasamang tawag tapos idagdag pa ang maraming message niya sa akin. It's either excited siya o may nangyari, I hope 'yung una iyon pero agad din nawala ang hope na iyon nang sagutin niya ako.

"Ate...si Mama kasi..." Dahan-dahan ang pagsasalita niya. Kinutuban na agad ako na hindi maganda ang maririnig ko.

"Ano? Anong nangyari kay Mama?" Rinig ko ang kaunting pag-iyak niya.

"Dinala namin siya sa ospital."

"Ha? Bakit? Napano si Mama?" Naramdaman ko ang tingin ni Giongco sa akin dahil sa pagtaas ng boses ko. Hindi ako makapag-isip ng matino at the moment.

"Bigla na lang sumikip ang dibdib niya tapos...tapos nawalan siya ng malay." Takot na takot ang boses ni Klarisse, halatang nag-pa-anic na rin siya. Nang umalis ako, siya na kasi ang pinaka-Ate sa bahay kaya naiintindihan ko ang nararamdaman niya.

"Sinabi mo ba kay Tita?" Sa ayaw at sa gusto ko man, si Tita lang ang guardian nila kung wala si Mama. Wala pang 18 si Klarisse kaya kailangan din niya ng mas nakatatanda.

"Hindi Ate, ayoko sabihin magagalit lang siya, humingi ako ng tulong sa Mama ni Ate Claui kaya nadala sa ospital si Mama." Naiintindihan ko rin kung bakit hindi si Tita ang una niyang naisip na hingan ng tulong.

Susumbatan lang siya no'n and I guess alam ng kapatid ko na hindi iyon ang kailangan niya ngayon.

Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko dahil kapag nag-panic din ako lalong matatakot 'tong kapatid ko.

"Hintayin mo ako, uuwi ako. Sabihin mo kay Tita Deliah na samahan ka muna habang wala pa ako tsaka magpasalamat ka ha? Relax ka lang, okay lang si Mama ha?" pagpapakalma ko sa kapatid ko kahit sa sarili ko hindi ko rin talaga alam kung anong nangyayari.

Pagbaba ng tawag ay tumingin agad ako kay Giongco. "Pwede favor?" tanong ko agad pero tumango naman rin siya without asking. Siyempre, narinig niya naman 'yung tawag kaya siguro wala pa man din ay willing na siyang tulungan ako.